DELIRANTE AUSTERIDADE

BLICADO 01/12/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O grave do asunto  é, que  tras ese dogma de austeridade  que os  promotores  "populares" venden como receitario infalible da reactivación económica,  escóndese  a maior das mentiras imaxinables.

Se un ano atrás España era o epicentro da crise do euro, doce meses despois o sismógrafo  financeiro detecta signos de empeoramento, por canto, en termos reais o crédito esborrállase un 6%, e  tal oscilación é  indicativa  que lonxe de recuperar a estabilidade acentúase a sísmica da recesión. Noutras palabras imos  de mal a peor.

Ao parecer as receitas neoliberais  do PP non forneceron o   efecto  que auguraban; máis ben todo o contrario. Así, cando nove meses atrás o ministro De Guindos, sinalaba que coa reforma do sistema financeiro o crédito fluiría en utilidade das familias e as empresas, agora, co paso do tempo,  a evidencia  destapa a verdadeira realidade  deixando  ao descuberto   xusto o contrario, tal é, que o crédito ademais de non recuperarse afúndese, e con iso abúrase o retroceso do  financiamento.

Resulta unha obviedade, pero hase de afirmar  que cando o crédito non circula a actividade  produtiva  paralízase,  á vez que se estanca  a xeración de riqueza  facendo  inviable toda  iniciativa de reactivación como consecuencia  da prórroga do  bucle deficitario.

En primeiro  termo a causa desta  situación extrema,  vén influída polas  incoherentes políticas de contención  e a delirante  austeridade aplicada polo Goberno conservador; polos adversos recortes , polo inadecuado e desigual  incremento  do esforzo fiscal, engadindo a iso, a  contracción no investimento público. En síntese,  o fracaso débese  á aplicación  dunhas medidas  de axuste de contido  altamente  paralizante.

No entanto, parecendo completa  tal  conclusión, o asunto  é moito máis complexo e enredado, debendo asumirse  que  a cúpula política do Estado con Rajoy á fronte, por mais aparencia que tenten proxectar, o certo é que   non teñen atribuída condición  executiva para planificar  libremente  a política  económica  do país. Os actuais membros do goberno asumen por único labor  exercer de " aperta roscas" ás ordes impostas polo Banco Central como disciplinado capataz e subordinado axente ao mandato do  Bundesbank, quen sen dúbida cuestionable, é o verdadeiro executivo e  auténtico  "xefe de taller" nesta contorna  atípica onde as desigualdades chámanse Europa.

O grave do asunto  é, que  tras ese dogma de austeridade  que os  promotores  "populares" venden como receitario infalible da reactivación económica,  escóndese  a maior das mentiras imaxinables, pois a verdade é outra  e distinta.

Resulta que durante o auxe inmobiliario  a banca alemá  viu en España o escenario apropiado para lucrativos investimentos, e ao amparo de tal  percepción  investiron grandes sumas de diñeiro,  ben fose  a través de adquisición  de activos  financeiros  inmobiliarios ou utilizando como fórmula a compra de débeda soberana, investimentos que lles reportaron uns  beneficios incalculables. 

Pero  a cobiza desmedida  e a falta de previsións fixo que a explosión  da burbulla inmobiliaria  colléselles co paso cambiado, creándolles unha forte conmoción pola exposición ao risco do  capital que mantiñan prestado á banca española  e as dúbidas  de solvencia  pola   mutación sobrevida. Nesta tesitura a banca alemá para garantirse o reintegro da débeda, reaccionou  movendo  ficha en dúas frontes; o político, coa intervención  da Chanceler Merkel,  e o financeiro, establecendo como lobby de dominio  directrices de control sobre  o  Banco Central.

A estratexia foi perversa; politicamente  coa colaboración necesaria do PP e PSOE  impúxose  unha reforma constitucional express que ademais de encadear a autonomía do país, outorgou prioridade absoluta  ao pago da débeda, e parellamente por aquilo de evitar imprevistos, ditouse ao BCE, ordenes inversas á compra de débeda  dos países en crises, aínda cando tal decisión é oposta  ao que ditan as funcións da entidade.Establecidos os métodos, tocaba pór en funcionamento os  plans  de actuación, consistentes na  aprobación do rescate bancario e a posta en práctica  das medidas de recorte e austeridade. Obxectivos disfrazados de medidas  necesarias para a  reactivación,  cando certamente, ambas as accións teñen por idéntica e única finalidade, saldar as débedas cos bancos alemáns.

Por iso, mente quen afirma  que  o rescate bancario  é  un balón de osíxeno  para a nosa economía, cando o certo é,  que tras  esa finxida recapitalización, subxace unha operación  finalista adscrita  ao pago desa  débeda. Revelación  expresiva  de que   o crédito a empresarios e familias, non está nin se lle espera.

Mente de igual forma, quen prodiga como real a falsidade de adxudicar  á reactivación o saldo provinte  dos  recortes en infraestruturas, educación, sanidade, extras de funcionarios, ou de incrementos fiscais; cando  despois da reforma constitucional é de sobras sabido que calquera  partida de diñeiro público ten carácter de obrigación  contraída cos acredores. 

É obvio pois que o Presidente Rajoy  non goberna, pero si exerce de oficiante protagonista nesta  impresentable cerimonia de engano e confusión.

OBRIGADA DISCIPLINA

BLICADO 24/11/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Os políticos teñen de asumir dunha vez por todas  que por encima dos intereses  da banca está o interese xeral dos cidadáns.

A crise non é selectiva,  pois  tanto afunde  o conveniente  como destrúe  o negativo  e boa mostra  diso  é o cesamento  da   corrupción urbanística;  aquela actividade  tan deostada  mediáticamente e implacable obxectivo do poder xudicial, que  da noite para a mañá, aos primeiros toques  de alarma,  perdeu todo fol até   desinflarse a idéntica  velocidade que a súa matriz impulsora, que non foi outra  que a burbulla inmobiliaria.

Agora ben,  si  simplemente tomamos de bo grado a  forzada expulsión do  mercado  de quen como mercenarios do solo  exercían o papel   de feroces especuladores  á marxe de todo  código de conduta, estaremos renunciando  a erradicar  o factor causante  daqueles excesos. Que non foi outro que unha falsa forma de reconducir o planeamento  a través de procedementos  dependentes en exclusiva   do "trámite político", e baleiros por tanto,  de toda  fiabilidade científica  ao non estar participados debidamente desde un ámbito interdisciplinar,  circunstancia que reduciu a eficacia dos  Plans á mera cumplimentación de paradigmas cartográficas.

A pesar diso,  de que a  grave crise económica  non afrouxa, a clase política no canto de estar a repensar o urbanismo  insiste   en manter  os seus erros de outrora, decidindo    dar continuidade á mala planificación  aplicada  até a data,   aínda cando,  é indiscutible que a maioría dos plans xenuínos teñen o seu teito potencial  sobredimensionado, ou o que é o mesmo, as bolsas  de solo urbano e urbanizable dos territorios  municipais   manteñen unha desproporción esaxerada, todo un  despropósito inxustificable  cando é  de sobras evidente que o sector inmobiliario continuará en recesión.

Aínda considerando  que a actual  lexislación do solo segue pensada para crecer, a realidade dos feitos emprázanos  asumir  novas alternativas,  reprogramando  os solos en desuso, achicando a delimitación do solo urbano, etc..

Toca afrontar un  encontro coa realidade, e  asumir por probado  que o actual modelo de aplicación  está esgotado tanto para a situación presente como para os anos futuros, por iso , habemos de renunciar a esa actitude  irreflexiva  de seguir  mantendo que o futuro do sistema produtivo e a economía seguirá desprazándose  ao redor da  actividade inmobiliaria.

Chegado a este punto  non hai que despistar  que a presente pasividade política, ten excepcións notorias  e influencias  selectivas, basta asumir  que a  conexión entre burbulla inmobiliaria e quebra do sistema hipotecario é un feito concluínte, como  tamén, que as entidades financeiras como  secuencia da resaca  das súas arriscadas operacións de épocas de gloria, arrastren actualmente  un lastre de 88.000 millóns de euros  en solo, feito que traducido  podemos afirmar que é o  mais preocupante activo tóxico da banca.

Pois ben, por tratarse de quen se trata,  para  tapar o interminable  despropósito bancario e  evitar que  perdan miles de millóns de euros, neste caso, unha vez mais, para impedir o seu esborralle,  o goberno   acode de novo en exercicio de rescate  do sector promovendo unha   modificación  a lei do solo a fin de adxudicar  condición urbanística irrevogable e igualmente  alterar as valoracións para que as taxacións resultantes séxanlles mais favorables.

Curioso marco de igualdade o que preside a práctica política do Goberno  do país, pois co outorgamento destas prerrogativas á elite financeira, ademais de primar  os manexos  mercantís,  está a establecer preferencias no marco lexislativo a favor dunha minoría, cuxa repercusión  resulta  ser un expoñente de agravio   comparativo con derivación de prexuízos  a terceiros. Resultando unha atrocidade  que por esta  casuística chegásese a limitar o marco competencial, nos  ámbitos e  materias reservados  a quen teñen atribucións conferidas na  revisión e redacción do  planeamento.

Os políticos teñen de asumir dunha vez por todas  que por encima dos intereses  da banca está o interese xeral dos cidadáns,  e que  os plans xerais de ordenación   non poden ver influída  a súa redacción ou revisión por axentes externos aos que representan a  maioría social

Xa que logo, non é admisible prorrogar por mais temporalidade o anacronismo dos  plans vixentes,  sendo obrigado o seu axuste  á realidade  urbanística dos novos tempos. Como igualmente,  concluída a súa revisión,  é  preciso a  conciliación do seu contido co actual escenario económico,  como tamén  o exame da súa fiscalidade, reaxustando os censos  catastrais acorde ao contexto  dos plans resultantes,   e a consecuente elaboración de novas ponencias  de valores  en consonancia coa redución  repercutida pola desvalorización causada aos  modestos propietarios  polos axitadores do   mercado inmobiliario.

Pois se mire por onde se queira, non é de recibo que teñan de seguir  pagando xustos por pecadores.

AS EMPRESAS, ÚNICA SOLUCIÓN

BLICADO 17/11/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Débese  apear  dunha vez por sempre esa mentira  institucionalizada que lle atribúe aos políticos a creación de emprego e riqueza. Iso non o fixeron xamais; eles só poden estimular ou entorpecer a creación de emprego.   

En beneficio do país, toda  medida  política dirixida a paliar  a crise, para que forneza efecto  é obrigada a súa desvinculación  co  actual estándar  de aplicación  e a súa substitución por un  novo modelo,  cuxa implantación sen remedio algún,  haberá de axustarse  estritamente á  disciplina promotora  da economía real. Iso é así  a pesar da   oratoria do presidente Rajoy, quen, aproveitando que o pasado día 14, España estaba pechada por folga, en réplica á contundente contestación social contra as súas políticas de austeridade,  nun  novo arrebato de absolutismo, manifestou que os seus remedios  son o  único camiño posible para garantir o futuro. Polo devandito,  o inquilino da Moncloa ademais  de tomarnos a carteira, agora vén disposto a tomarnos o pelo.

Ao parecer  os integrantes da xefatura do PP, que como  oposición acusaron o goberno do PSOE de ser o azoute do país, agora investidos os papeis, cando  por alternancia  ostentan o  executivo do Estado, demostran sen esforzo, o seu maior grao de deficiencia  ao  superar con fartura  os disparates  que en política  económica  causaran  os seus  antecesores no cargo. E así, cando están en vésperas dun ano de mandato, o seu xefe de filas,  aínda non foi capaz de decatarse  que o enfraquecemento da actividade económica que estamos a soportar  repercute na desaparición de empresas, e o que é aínda peor, na  destrución continuada de postos de traballo, sen caer na conta que coas súas políticas  de extremado  axuste está  a impedir  acender o motor empresarial,   insubstituíble para pasar da recesión ao crecemento.

Para analizar a fiabilidade  política ante  a crise, debemos  saber que as dúas forzas que por sucesión ostentan  o poder  executivo,  en alianza cos mercados financeiros, foron indivisos responsables da depresión que sofre a  estrutura produtiva do país.  Pois ao primeiro de vez,  cando se iniciou a crise e  a crecente perda dos ingresos públicos disparou  o endebedamento da Administración, os agudos dirixentes, non repararon en atribuírse condición  preferente, en acudir  á  banca,  para, en primeiro termo paliar  os seus desequilibrios orzamentarios e financeiros, aínda sabendo que o esaxerado monto da operación  traería como consecuencia  a desaparición  do crédito para as empresas. É dicir,  ex profeso  foron estes partidos  políticos quen transversalmente cortaron a subministración de carburante ao aparello   propulsor   da  economía  real.

En razón a iso,  por máis ostentación de capacidade  resolutiva  que pregoe o presidente do goberno afirmando ter o  bálsamo da crise, o certo  é  que  cos seus actos, o que si demostra, é  ter  escaso talento e total falta de visión. Non se pode describir doutro xeito  a quen se nega  a combinar a política do crecemento coa estabilidade fiscal, utilizando por todo remedio  o recorte do  gasto público e o incremento da presión impositiva, un contrasenso co que só  logrará incrementar o déficit e frear  os cambios estruturais substitutivos, imprescindibles  para iniciar  unha reactivación económica sustentable.

A fortaleza económica dun país  reside na  súa capacidade  de crear riqueza, sendo notorio que no noso,   a clase política conxuntamente  co gremio bancario  son a cara oposta a esta tendencia. Eles como  auténticos promotores  da crise  nunca serán o factor dinámico do cambio necesario.   A clave  da futura economía radica na fortaleza  do tecido empresarial;  por tanto, son  as empresas e a súa  masa laboral produtiva os  únicos resortes capaces  de pór  solución ao crecemento e á cohesión económica, e nesa liña hase de rexeitar a demagoxia dos políticos ofrecéndose  como redentores dos males que ironicamente  eles mesmos causaron.

Débese  apear  dunha vez por sempre esa mentira  institucionalizada que lle atribúe aos políticos a creación de emprego e riqueza. Iso non o fixeron xamais; eles só poden estimular ou entorpecer a creación de emprego,   e actualmente Rajoy coa  súa inconveniente  política económica vai  camiño de destruír mais emprego que a mesma crise, por canto  o seu  acoso impositivo  e o déficit persistente de crecemento, están a intensificar a destrución masiva do tecido produtivo, especialmente dentro do compartimento empresarial das pequenas e medianas empresas (Pemes), autónomos incluídos, que noutrora foron xeradoras do 90 por cento dos empregos do país.

Nesta contorna de hostilidade, os empresarios suxeitos de afección, non deben seguir  planificando o seu futuro mercantil sobre a  incerteza dun mal facer político, nin as súas decisións poden ser tomadas  a expensas de arriscadas  intuicións, nin tampouco deben admitir  que   a imprevisión política  abóquelles ao peche ou á quebra traumática.  O seu papel esencial na economía do país é innegable e iso é razón suficiente   para que  tiren da coraxe e a forza de animo, esixindo  concorrencia  nesa  planificación precisa  na que eles son chamados  a interpretar o papel protagonista.

FRONTE AO SIMULACRO, 14-N

BLICADO 10/11/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Como queira  que non haberá recuperación sen creación de emprego, dado que as políticas  do executivo son a antítese  de tal finalidade, pechada toda  vía de dialogo e burlado o dereito constitucional ao traballo, a folga xeral do 14N, é a única  resposta  capaz de forzar  un xiro de temón  que  modifique   esta deriva  que nos conduce a un naufraxio irreversible.

Coma se  de embaixadores de males presaxios tratásese,  a  Comisión Europea acaba de emitir as súas previsións económicas de futuro,  onde  para España o panorama  prognostícase sombrío, pois ademais de prever un  notorio decrecemento, o Executivo europeo despois de  eloxiar a reforma laboral, nun acto de pura contradición recoñecen indirectamente  o seu fracaso operativo, cando apuntan  que a pesar da súa presumible  eficacia o paro continuará a traxectoria ascendente para  marcar un novo record no 2013, cando alcanzará  un índice do 26,6%, é dicir, todo un expoñente da tendencia a seguir  destruíndo emprego.

Terase de engadir, que  o empeoramento non se cingue exclusivamente ao mercado laboral  que en se mesmo xa non sería pouco, senón que excede  en negativo as estimacións máis desfavorables, pois co  agoiro de que o crecemento do PIB manterá o seu signo negativo  mais alá do previsto, á parte de estar  a afianzar  unha  maior deterioración no  ámbito do emprego, por extensión, está a proclamar a restrición do crédito, ou o que é o mesmo, a caída do consumo privado e o investimento. Significando por derivación, un maior  impacto sobre o tecido mercantil, cuxa consecuencia directa se verá reflectida nun  incremento  desbordante dos  peches das actividades  comerciais  e  empresariais

.

Con todo, haberá de agregarse  que  ao correctivo da autoridade comunitaria invalidando as predicións establecidas polo  goberno de Rajoy, de orixe teríase  que interpretar  como  unha descualificación á súa xestión, coma tamén unha desvalorización do seu papel  Executivo. Se ben actualmente a verdadeira deterioración,  é ter de  exercer como   modelo  recorrente de mal  exemplo para a economía mundial, descrédito, que mesmamente foi invocado  en plena campaña electoral americana polo recen  reelixido presidente Obama, quen  despois de airear aos catro ventos  os nosos males, sentenciaba  que había que eludir esta vía para seguir a senda do crecemento..

Pero  ao can fraco todas son pulgas, e se o exposto  non fose prexuízo suficiente para incremento dos nosos males, agora, o resultado mais agre das demenciais políticas aplicadas polo goberno do PP, circulan como cabeceira de actualidade  na mass media internacional.  Así, as portadas  de acreditados  medios informativos  destapan  a cara mais demoledora da nosa  realidade  nacional onde a crise vístese de miseria.

No exterior, a marca España véndese con mercadotecnia xenuína,  faltando   tan só, agregar como pé  de foto o  "España es diferente" doutros tempos, para exportar  ao mundo  a verdadeira realidade, a  duns cidadáns que buscan alimentos  nos colectores de lixo, a de familias desafiuzadas e desaloxadas violentamente  das súas vivendas, a dunhas colas do paro convertidas en apéndices de desesperación, etc.. Ante a veracidade dos  feitos non caben queixas absurdas, pois resulta improcedente  dicir que estas noticias  forman parte dun plan de desestabilización  da economía española, cando todos sabemos  que o seu creador e  redactor xefe reside na Moncloa.

Co fondo deste humillante descrédito e o horizonte dunhas expectativas  nada compracentes, quen  apostamos  pola política de crecemento compartido, en contraposición ás políticas de recortes drásticos  auspiciados polo Goberno, debemos crear a  distinción oportuna para non deixarnos arrastrar polas contradicións, e á hora  de analizar os prognósticos da Comisión, concluír  que son simples  conxecturas cuxa culminación resulta ser un todo aleatorio. Non debendo esquecer  que as teses  económicas  que este organismo   preconiza e defende, atenden en exclusiva  ás directivas  que no marco da Unión  impón a todopoderosa banca alemá a través da  chanceler Merkel.

Por tanto non hai que deixarse confundir  tomando referencia de titulares,  o seu  é adxudicarse unha dose de dioptrías para  descifrar o contido da  letra miúda, e aí, destapar a existencia do simulacro, dunha estratexia convida entre partes. Unha manobra consistente   en acentuar  os desequilibrios  existentes a fin de dar coartada  a Rajoy, para que dispoña  de argumentos de respaldo no  establecemento de novas medidas de recorte,  como de xustificación    para dar prorroga de continuidade  ás medidas temporais de consolidación fiscal como o incremento do IRPF ou a supresión da paga extraordinaria aos funcionarios.

De seguir sometidos a este mandato de teimuda austeridade, de continuar as  políticas do executivo "popular", a aproximación á miserenta economía da posguerra  avecíñase mais preto,  e como  afinidade cos   tempos pretéritos, vaia por diante a mostra   dos 400.000 cidadáns  obrigados a emigrar,   para  atopar no estranxeiro o que  o  goberno de España négalles no seu país. 

Como queira  que non haberá recuperación sen creación de emprego, dado que as políticas  do executivo son a antítese  de tal finalidade, pechada toda  vía de dialogo e burlado o dereito constitucional ao traballo, a folga xeral do 14N, é a única  resposta  capaz de forzar  un xiro de temón  que  modifique   esta deriva  que nos conduce a un naufraxio irreversible.

OUTRA BURBULLA

BLICADO 03/11/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

É necesario  non perder referencia da nosa historia financeira;  debemos ter   presente que os activos tóxicos   foron consecuencia  dos  "pelotazos urbanísticos" que por saturación expansiva,  levaron  á quebra  a multitude  de empresas e profesionais  con excepción  única  das propias entidades bancarias.

A desconexión coa realidade é a característica dominante  que preside a política económica do goberno de Rajoy, quen  a pesar da negativa contundencia dos   indicadores do sistema advertindo que se está seguindo un camiño incorrecto;  no canto de variar de itinerario potenciando a economía real  empéñase en manter a renda solta dos seus despropósitos, prolongando así o galope desbocado  cara ao  mundo virtual da especulativa  financeira.

Claro que  estando á fronte  da  carteira de economía Luís de Guindos, destacado membro do Consello Asesor de Lehman Brothers até a súa   quebra no 2008, resulta obvio  a dirección   económica que toma o país, que non é outra, que  a propia dos activistas  especulativos,  idéntica  á   utilizada  no  2007 por quen  en condición de alto executivo dedicábase a gardarlle  as costas en Europa á cúpula de Lehman, e  participaba  desde o seu cargo na improcedente manobra da   entidade bancaria de EEUU, que  xusto antes da súa quebra, infectou  ao  circuíto interbancario  da UE  a través da  inxección  dos seus activos tóxicos - subprime; cuxa repercusión no marco europeo  derivou   na  persistente crise do euro. Transcendencia  que se fixo  mais virulenta  no noso país como consecuencia   da súa alta  exposición ao risco pola dimensión excedida  do  seu sector  inmobiliario.

Pasados  xa o  cuarto aniversario do afundimento daquel xigante que arrastrou á economía mundial coa súa quebra, e cuxos efectos seguen causando estragos na actualidade,  o ex - Lehman,  posto á fronte do ministerio polo presidente Rajoy para sacar ao país da crise,  no exercicio das súas funcións, non pense ninguén que  articulase fórmula algunha para deter a sangría  do peche de miles de empresas, cuxo efecto demoledor extermina a estrutura produtiva e o emprego.  Como tampouco se imaxine ninguén, que establecese medidas paliativas  para socorrer ás  incontables  familias que atravesan unha situación desesperada sen expectativas de futuro. Nada diso.

A este ministro e ao resto do goberno, despois de incumprir sen  contemplacións as súas  promesas electorais, curiosamente, é agora  cando aparcaron a súa cara afable para mostrar o seu verdadeiro instinto político,  que casualmente pon ao descuberto que a única crise que lles preocupa é exclusivamente a das  entidades financeiras, que dito de paso, o hoxe titular da carteira  económica foi suxeito causante da súa xeración,  cando a través de indolentes accións  como alto executivo  das finanzas dedicouse a   estender as súas  practicas de contaxio  polo circuíto bancario.

Ao parecer daquelas prexudiciais implicacións de onte,  nace a fluída  conivencia  que hoxe manteñen o Goberno do Partido Popular  e a banca, en cuxa dinámica,  as solucións  á crise  non veñen  da man da clase política,  senón que están impostas   pola   representación do universo  bancario,  que en definitiva é quen marca  as pautas, quen impón as directivas , mentres o goberno de Rajoy tenta xustificar o seu papel de comparsa  coa absurda carraca  de que a solución radica  en "recuperar a confianza dos mercados financeiros".

Ao parecer o propio de Guindos a pesar dos seus vínculos profesionais de outrora  non lle é  grato rememorar   que  en Estados   Unidos permitiron a caída  de Freddie Mac .Fannie Mae,  Lehman Brothers como a aseguradora AIG, e  que en razón  a esa  tallante  decisión  a súa economía soltou  o lastre que lle impedía a reactivación. Pois  neste país hase de aplicar idéntico método, e   se teñen  que caer  bancos  que caian;  o incorrecto, é tentar reestruturar  o  sector  aplicando  mecanismos  de uniformidade  como táboa de salvación sen distingos  de exclusión.

É necesario  non perder referencia da nosa historia financeira;  debemos ter   presente que os activos tóxicos   foron consecuencia  dos  "pelotazos urbanísticos" que por saturación expansiva,  levaron  á quebra  a multitude  de empresas e profesionais  con excepción  única  das propias entidades bancarias. Por iso resulta un contrasenso    a decisión  do goberno en limpar  a  inmundicia   de quen non soubo manter a hixiene na súa operativa  mercantil,  e ao final decida  instaurar  o banco malo con diñeiro público. Un  dispositivo creado  co propósito  de desinfectar  as entidades financeiras inviables, ao só efecto de adquirir os seus activos tóxicos para liberalas de impedimento e lograr que así  volvan dar crédito.

Unha solución  totalmente disparatada por canto a Sociedade de Xestión de Activos Procedentes da Reestruturación Bancaria (Sareb), que así se chama a nova montaxe con participación  estatal, sufragará a adquisición do paquete inmobiliario   aos bancos crebados, emitindo débeda pública  avalada polo Estado.  Débeda  que os bancos receptores  poderán   levar ao portelo do BCE e obter liquidez.

Por tanto, a fórmula  elixida  non fará máis que  agravar a situación, pois a tipoloxía  da  débeda con fianza estatal empeorará   a saúde financeira  do Estado,  acentuando asemade  as cargas sobre os contribuíntes que terán  de asumir a repercusión das mais que seguras perdas.  Resultando igualmente unha operación contraproducente, por canto con esa formulación non se conseguirá recuperar a capacidade de crédito, e obviamente hase de concluír  que sen investimento  a nosa economía  seguirá en caída libre.