28 sept 2012

CORRUPCIÓN Á CARTA

PUBLICADO 29/09/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia


Para desterrar  a corrupción da vida política  hai que erradicar de orixe as decisións fundadas na discrecionalidad e suxeitarse estritamente a medidas    cimentadas  en criterios  obxectivos  á marxe  do imperativo político.


No sector público o  ordenamento xurídico en materia  de contratación,    de ser o referente  formal  que tería que  garantir os principios de igualdade, transparencia e  concorrencia nas  relacións  contractuais entre entes públicos  e contratistas, a pesar do meritorio espírito da súa finalidade,  a realidade  dos procedementos  para nada é reflexo do seu contido normativo.
Así, lonxe de que súa aplicación satisfaga  o  propósito dos obxectivos, pola  influencia negativa da mala praxe dos  axentes interventores, afiánzase unha  tendencia extraviada que  desvía do seu contexto   toda eficacia, para propagarse como mancha de aceite que converte  a súa aplicación  nunha práctica  esvaradía, nunha situación  apropiada  para que flúan  os casos de corrupción coa implicación  de autoridades  e servidores públicos.

Abundante dinámica, que esta vez en forma  de trama  corrupta repite  sucesión escénica en Galicia, en burlona coincidencia coas eleccións  á comunidade autónoma. Eventualidade que convida  a meditar ao  votante e preguntarse,  se na súa toma de decisión, acertará en acreditar  o distingo existente entre a honorabilidade dun candidato e a desvergoña dun  corrupto; ou talvez  a concluír, que  tales reparos  forman  parte do imprevisto, e que por conseguinte son factores que como elector ha  de asumir con cargo  ao risco e ventura da sempre imperfecta democracia.

É evidente que neste país non perdemos ocasión en afianzarnos  no negativismo; sendo significativo, que desde a instauración democrática os escándalos por corrupción  manteñen unha  gráfica en permanente ascenso, é dicir, cada día son máis  quen practican estas actividades delituosas.
Tendencia crecente a pesar da mudanza de signo contrario que afectou  ás actividades xestoras  que prodigaron  a súa turbia proliferación,  como resultan ser o  urbanismo  e as transferencias ou subvencións de recursos públicos, que a tempo presente, por esa alteración das súas dinámicas, sufriron  unha diminución na influencia  do seu arrastre impúdico.
Podendo afirmarse por tanto, que na actualidade, a contratación pública é o único soporte consustancial á existencia de corruptelas e corrupción de maior escala, incluíndo na súa composición  o conxunto  de modalidades  e tipolxías, ben sexan obras, servizos ou subministracións, e iso é así,  a pesar do recorte xeneral no cómputo de investimentos resoltos por medio da contratación das administracións públicas.
 
Hase de afirmar con total contundencia  que todos os casos de corrupción sen excepción algunha, prodúcense como consecuencia da flexibilidade que outorga a disciplina legal,  ao admitir que as resolucións contractuais se adopten  acorde a decisións  dependentes da vontade política,  sen necesidade de cinguirse  a determinacións baseadas  expresamente   en métodos  de ecuanimidade normativa. Habendo de referir  que non é a falta de regra  o detonante da causa, que si,  a  infracción da mesma. 
Por tanto, para desterrar  a corrupción da vida política  hai que erradicar de orixe as decisións fundadas na discrecionalidad e suxeitarse estritamente a medidas    cimentadas  en criterios  obxectivos  á marxe  do imperativo político,  excluíndo igualmente a  arbitrariedade propiciada polas intervencións técnico - administrativas  de acompañamento. Resultando incuestionable que  a solución pasa  por instaurar modelos taxados, reforzados  con mecanismos de fiscalización; sistemas que impidan outorgar licitacións  a través de métodos  de simulación,  onde o imperativo político imponse ao rigor da norma.

Sendo igualmente necesario,  limitar ao estritamente imprescindible a utilización abusiva dos procedementos negociados  sen publicidade, figura que contra toda disposición legal, actualmente,  tomou condición  de aplicación extensiva. 
A través deste procedemento  a administración  se reserva a selección  dos concursantes por medio de invitación   empresarial, coa curiosa coincidencia, de que na maioría dos casos exclúese ás empresas de radicación xenuína, para favorecer a participación  de descoñecidas  mercantís foráneas. Estraña operativa que creba o principio de igualdade de trato, abrindo un espazo para a adxudicación á marxe  da necesaria obxectividade o que supón  manter unha porta comodamente aberta á corrupción.

Agora ben, sendo innegable  que o fin principal que persegue a corrupción é o enriquecemento ilícito, non haberá de obviarse  que de maneira instrumental, tal  práctica adoita tapar   un transfondo  relacionado con este  fin, tal é, a utilización  deste infame  sistema  como método, para seguir prorrogando  a opacidade de financiamento  das organizacións políticas. 
Recóndita manobra que non se destapa con sobredose  de amnesia,  nin tampouco con insinuacións  críticas contra a xudicatura, senón  aumentando o mecanismo de alerta e a profundización inspectora  ao obxecto de descubrir implicacións e facer caer todo o peso da lei sobre os culpables, pois de non apartar aos  corruptos da política, dificilmente frearase  a perda de confianza no sistema e nos seus representantes.

21 sept 2012

A EPÍSTOLA REXIA


PUBLICADO 
22
/09/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A espontánea   epístola  do Rei é un discurso impropio, unha declaración descontextualizada que ao amparo dun simulacro de unidade, tenta uniformar responsabilidades sobre  a  grave situación que padece o  país.

Representa ser   un desatino o desmedido fervor constitucional, esa defensa dos  valores patrios á vella usanza,  cuxos  titulares manteñen prórroga destacada  nos medios de comunicación, e todo,  como consecuencia    do conflito desatado pola manifesta vontade  secesionista catalá, que excepcionalmente  contou coa réplica  da propia casa real en papel  de destacado protagonismo, e coa directa   participación do monarca, quen ao amparo dunhas mal entendidas  competencias,  por medio  dunha  misiva,  para xeral coñecemento  manifesta con toda contundencia,  que o noso modelo de convivencia está ameazado.

Insinuando no devandito texto,  que tal  circunstancia é un feito reflexo,  motivado pola  aspiración soberanista exteriorizada por un amplo sector da sociedade catalá, cando tal pretensión, é negada polo marco constitucional  español, que  efectivamente impide o dereito á autodeterminación das súas nacións sen estado.

Quen optamos por  revalidar   o lexítimo dereito das comunidades históricas,  quen apostamos pola  diversidade, o pluralismo e  a liberdade dos pobos a decidir o seu futuro, podemos  considerar estratexicamente desacertado a elección do momento de consolidación reivindicativa  da iniciativa catalá, pero moito mais desafortunada haberá  de cualificarse  a inédita  intervención do Rei,  entrado a inmiscirse en funcións á marxe das conferidas institucionalmente   ao rol do seu cargo, pois en parte algunha o marco xurídico   outórgalle facultades para  expresar ou situarse sobre puntos de vista políticos, como resulta ser o implícito da súa controvertida carta que para maior abundamento   interfere  de modo  parcial por cando a súa publicación realízase sutilmente   días antes de que o Presidente da Generalitat, Artur Mas  reunírase con Rajoy, e tal circunstancia á parte da imperdoable intromisión  no debate político toma un cariz perigoso  para a imparcialidade da monarquía.

A espontánea   epístola  do rei é un discurso impropio, unha declaración descontextualizada que ao amparo dun simulacro de unidade, tenta uniformar responsabilidades sobre  a  grave situación que padece o  país,  agrupando en idéntico contexto  a culpables  e  inocentes,  para así, diluír responsabilidades e camuflar dereitos constitucionais. 

Por tanto o contido  da carta rexia apelando a non  perseguir  quimera nin alentar disensións, delata de xeito evidente que se trata  dunha operación coordinada, e mostra diso foi a testemuña tomada ao efecto polo presidente Rajoy no transcurso da sesión de control no Congreso dos Deputados, para advertir,  que ante calquera  intento secesionista faría  gardar acatamento á Constitución non dubidando en aplicar os seus artigos para salvagardar a indisoluble unidade da Nación e a solidariedade entre as súas autonomías.

Táctica que por apropiado  deseño e  debida anticipación  creou un  ambiente  prexudicial aos intereses do  presidente  da Generalitat. Quen pola súa carencia de estratexia, de falta de reacción ao non darse por aludido, supúxolle unha infravaloración  que non só lle descolocou, senón que a falta de reacción debilitou ante os seus afíns a  conquistada  fortaleza das súas teses independentistas.

É evidente  que o contido  desta  ciber - carta non ten nada de improvisado  nin tampouco se trata dun verso solto. Aquí a métrica e a ritma estan coordinadas  debidamente  entre os ámbitos cortesáns de Zarzuela     e Moncloa. Utilizando  como referente  estratéxico  a sempre receptiva  unidade de España, coa  mutua  finalidade de limpar imaxe. O Borbón faio para sacudir a  deterioración ocasionada  pola súa irresponsable cazaría de elefantes en Botswana, como tamén para  resarcirse  do  profundo desgaste causado á coroa por significados  membros da familia real. Rajoy  pola súa banda, aproveitando  a evidencia consultiva, utiliza a ocasión coa finalidade de promocionar   a súa publicación, e aproveitar idéntico referente  coa mesma finalidade,  e así, quitar presión á  súa caída de popularidade e frear  o importante retroceso no apoio cidadán, para salvar os mobles nas autonómicas de Galicia e país Vasco, e afrontar con vantaxe o posterior rescate e a complexidade dos  seus efectos derivados.


Esas causas delatan   porqué  a matizada  misiva ten por única alusión de observancia ,  o  articulo 155 da  Constitución, relativo ás  medidas de forzosa aplicación a comunidades autónomas  hostís. E  pola contra,  esquece idéntica disciplina no tocante a outras  vulneracións do dereito, como son,  as relativas  ao  articulo 35 do dereito ao traballo, ou  ao artigo 47 do dereito á vivenda. Ou se cala  o agravio comparativo  que representa a excepcional  modificación do articulo 135,  para outorgar preferencia ao  pago da débeda, admitindo  que os mercados  financeiros aproveiten a crise para reorganizar a sociedade  a seu antollo. Por iso, por mais que prediquen, e por mil cartas máis que redacten, o sentir de nación non o cambiarán coa Constitución

14 sept 2012

A MOI NOBRE EUROPA

PUBLICADO 15/09/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Se o Executivo tomase conciencia ou consideración da situación,   lonxe de situarse nas antípodas dos lexítimos intereses  do país,  tería apostado   por alternativas de crecemento xenuíno.

Quen fose premio Nobel de economía  en 1974, o prestixioso catedrático sueco Gunnar Myrdal, mantiña por opinión,   que detrás de cada problema económico existía  un problema político,  e  pasado un cuarto de século  do  seu falecemento,  aquela apreciación    toma forza de actualidade  en razón ao dominio expansivo da  política neoliberal, ao modelo  económico que despois de ocasionar a actual  crise como consecuencia de antepor  as  rendas do capital sobre as rendas do traballo, agora, tras a súa errada funcionalidade, contra toda disciplina, o goberno do Estado  insiste en rehabilitar  coa posta en práctica  da  súa teoría  exclusivista a favor da austeridade.
 
Formulación absurda, por canto, resulta de todo punto  inadecuado  impor como meta a recuperación do modelo que nos levou á crise e mantennos nela. A solución ten de ser outra, e pasa irremediablemente  por un  cambio no pensamento económico de aplicación, pola posta en práctica dunha solución  alternativa  que subtraia toda hexemonía á imperante doutrina do  capital financeiro,  pois contrariamente ás teses neoliberais  a  única maneira de eliminar o déficit é a base do crecemento económico cuxo estímulo é tan importante como controlar a inflación.

Nun país coma o  noso, onde  o interese  por satisfacer a débeda  domina o panorama político mentres se relega ao ostracismo  aspectos de relevancia social  inquietante  como resulta ser o desemprego, merece  total reproche  que a pesar da gravidade do seu arrepiante índice, a clase política, siga enarborando a bandeira   do  neoliberalismo,  sen que por parte do Executivo, nin desde   o foro parlamentario, tómese iniciativa algunha  sobre tan  serio problema, no sentido de instar    a estruturación a nivel europeo dun pacto social,  económico - laboral,  que  poña  urxente corrección ao insustentable dunha situación  que de non porlle  remedio,  mais certo que probable, provocará a desaparición da UE e do  propio euro.

Se a  culminación desta iniciativa   de carácter estratéxico para os intereses de España, tropeza  coa  resistencia da UE,  nese momento,  o noso país  ha ter decidido  o abandono do euro para cambiar o seu rumbo e afrontar solucións en solitario. Suposto contrario, de prorrogar  a continuidade da situación actual, é mais que evidente  que o futuro do país tomaría o improcedente  camiño da recesión permanente, da crise interminable, onde o estancamento  económico  viría  flanqueado por     un incremento do desemprego aínda  máis desorbitado.

Pero un asunto  é o procedente e cousa distinta  a realidade política, resultando que no caso presente  os feitos inducen  a interpretar  que a situación manterá a actual   tendencia, tendo en conta que    ao Goberno de Rajoy  non lle resulta significativo e para nada preocupante que nos atopemos á cabeza  na UE en canto a nivel de desemprego.
Se o Executivo tomase conciencia ou consideración da situación,   lonxe de situarse nas antípodas dos lexítimos intereses  do país,  tería apostado   por alternativas de crecemento xenuíno, deixando de pór envolturas á realidade mentres  prodiga mensaxes subliminares ao só obxecto  de maquillar  as súas  nefastas políticas de recortes,  que contra toda afirmación,   nada teñen que ver  coa publicitada recuperación da economía española, que  si, coa garantía de pago á banca europea,  e especialmente á alemá.

Para que os cidadáns  tomen  razón da realidade   é obrigado  explicarlles a verdade, dicirlles,   que  tras esa coartada en aplicar as  políticas de recortes  como xustificación para recuperar a confianza dos mercados, ocúltase outra realidade totalmente  distinta,  unha extorsión con etiqueta  de tolerancia  do goberno español, onde as autoridades políticas europeas conxuntamente coa cúpula do BCE,  sitúanse a favor dos bancos da zona  euro afectados  polos préstamos fallidos  que especulativamente investiran  na  burbulla inmobiliaria española,  derivando  agora responsabilidades á banca receptora, e a fin de garantir  o seu recobro,  esixindo asemade  o papel  do Estado como avalista que responda ante unha hipotética insolvencia .

Por iso sendo  degradantes os  resultados  das súas políticas,  moito mais alarmante é a manifesta sumisión  dun  Presidente, que cos seus  feitos  demostra ser un  referente testemuñal sen determinación executiva,   un personaxe  que renega  do mandato outorgado pola cidadanía,  para alternativamente converterse nun asistente ao ditado  dos intereses foráneos. Especialmente do goberno conservador  alemán,  autor material  das políticas de austeridade  do noso país, ao só obxecto  de asegurar que se lle pague a débeda  e intereses á banca xermánica.

Mal  que nos pese, esta que non outra,  é a tan insigne  e   nobre Europa.

7 sept 2012

OS FEIRANTES DO VOTO


PUBLICADO 08/09/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Os electores teñen  de saber diagnosticar, deben  tomar conciencia concluínte  dando por certo que  actualmente  a política  é a matriz  causante  da crise,  e por iso a primeira das medidas a tomar pasa pola súa rexeneración. Remedio que  debe  ter  por únicos  lexisladores aos cidadáns e por foro resolutivo as urnas.

Quen perderon  o fervor pola  política como consecuencia do pesadelo  que xera  o vergoñento comportamento da maioría  dos profesionais do gremio, é xustificable que non manifesten o mínimo respeto polas mensaxes  electorais sen que tal actitude  admita reproche algún,  pois  un  candidato non pode  aspirar a que o elector  respete ha quen deixou de respetarlle, a quen instalado na mentira e o engano   incumpre repetidamente as súas promesas ao só obxecto  de alcanzar o seu escano, para logo,  xa axustado nese cume, alardear de lexitimidade de investidura. Non se deben silenciar comportamentos impropios, máximo cando os seus autores ostentan credencial e teñen rango de señorías; esa severidade ten   de ser  clave para  dignificar   a función política e evitar con iso que as institucións sexan confundidas con bordeis. 

A deterioración democrática  que vive o país é estremecedora, sendo evidente que  os  dereitos constitucionais que debesen  obrigar a función política  para cos cidadáns  quedouse nun referente  testemuñal,  en papel mollado ao que ironicamente  aplicamos  secador  no  transcurso  desa  comedia protocolaria que celebramos cada mes de decembro.

E así, mentres   a través dunha reforma express obrígase que o pago da débeda tome corpo de "prioridade  absoluta" para todas as Administracións, en balanza contraria, mínase  a  Carta Magna, devaluando  contidos esenciais, minguando  principios reitores,   como o dereito á saúde, ao traballo  ou a unha vivenda digna.
Alteracións de complexas consecuencias  que a pesar da súa prexudicial influencia,  son   realizadas     no marco  dun  exercicio político onde  a  vaidade  e a  arrogancia  dos  gobernantes,  deixou en suspenso   o obrigado  acceso  á participación cidadá, relegando con iso  a plano  accesorio  o liderado democrático.

Estratexicamente,  é neste escenario de quebranto  cando se convocan ou anticipan eleccións por aquilo de non acumular maior lastre   e non aventurarse  ao naufraxio que provocaría  navegar en limitado    calado electoral, e  é nesa  tesitura, onde os concorrentes que ostentan o poder escapan de establecer  unhas regras de xogo limpo, preferindo prorrogar as súas  apostas   pola  incerteza  que facilita o engano. Regra apropiada para   falsificar  a percepción da realidade e alcanzar con iso  os réditos electorais  suficientes, para logo, utilizalos en interese oposto á vontade  dos seus  outorgantes.

Lonxe de tolerancia e  permisividade, o elector debese mostrar a súa réplica contundente castigando nas urnas  a quen non reparan  en utilizar  os baixos fondos políticos como norma de conduta, a quen se axudan de publicidade enganosa para alcanzar as súas aspiracións mais indecentes, a quen en resumo, cativan tendencias prometendo  o que saben de antemán que incumprirán.
Os electores teñen  de saber diagnosticar, deben  tomar conciencia concluínte,  dando por certo que  actualmente,  a política  é a matriz  causante  da crise,  e por iso a primeira das medidas a tomar, pasa pola súa rexeneración. Remedio que debe  ter  por únicos  lexisladores aos cidadáns e por foro resolutivo as urnas.

O estado de deterioración  crecente e   a insolvencia de representación institucional, forza a participación  activa  da base social na articulación  de decisións  alternativas,   para evitar que sigan prodigándose  receitas políticas por quen antepoñen os beneficios individuais sobre  os dereitos sociais. Non se pode asumir a doutrina da negación,  nin  tampouco  seguir as proclamas  de quen se erixen en predicadores do evanxeo dos mercados financeiros.

Por iso, é un contrasenso que se lle outorgue  confianza de representación a quen non dispón de autoridade  moral para iso, aos  incapaces de dignificar  a función política  en correspondencia ao mandato dos seus electores. Non é de recibo apoiar aos artífices de cernar os  dereitos elementais aos sectores mais  populares, negando o establecemento dunha reforma fiscal onde o sostemento de gastos públicos sexa soportado en contribución á capacidade económica, e en consecuencia,  grave  maior esforzo aos sectores mais podentes.

Porque somos maioría, tampouco podemos asumir que nos represente un  poder político que coa súa pasividade  dean refuxio á elite financeira, non   combatendo   os desmáns propiciados desde os paraísos  fiscais, negando    a implantación dunha  taxa ás transaccións  internacionais,  rexeitando   a aplicación dun IVE sobre produto de luxo  nin admitindo  que as sociedades de capital variable (SICAV). entren a tributar acorde á súa capacidade económica.

Xa que logo, non podemos deixarnos enredar polos feirantes  do voto, polos axentes do neoliberalismo fundamentalistas que cos seus actos demostran estar no bando oposto, dispostos  se cadra  a dinamitar os cimentos do Estado democrático.
O cambio necesario é posible, a decisión está nas túas mans.