QUEN VOTA É A CARTEIRA

PUBLICADO 01/09/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

As verdadeiras razóns do adianto electoral son totalmente opostas ao que se nos quere facer crer. A clave radica no binomio  que agrupa   o descrédito político coa restrición  económica, e esta ligazón, é factor determinante para que actualmente  na decisión do  elector impóñase  a carteira á ideoloxía. 

Cando o Presidente Feijoo decide extinguir a lexislatura decretando anticipadamente a convocatoria de comicios, ao cidadán do montón non debe pasarlle desapercibido que si esta medida tómase ostentando a xefatura  dun executivo con respaldo parlamentario en maioría, tal determinación  resulta ser  cando menos  un  completo contrasenso. Por tanto este paradoxo  orienta que todo exame sobre este adianto   electoral será equívoco  senón prescíndese da coherencia, substituíndoa polo "postulado de Rajoy" como  clave  analítica.  Práctica xa ensaiada nas eleccións xerais, un calculado sistema sen código de conduta,  utilizado  por quen sen reparo,  apostan pola   deslealdade e o engano como sistema de escalada ao poder.

Por iso tras a declarada  prontitude do plebiscito,  tras ese sinal  de levar aos electores ás urnas a toda celeridade, mais que entreverse  un exercicio  de grandeza  democrática limpo e transparente, tras esa aparente   normalidade,  ocúltase un acto de perversión cuxa  finalidade  non é outra que  adiantarse aos acontecementos, e evitar con iso o desgaste electoral que  ocasionaría a prevista onda de recortes e axustes. 

Medidas que agora  atrasan estratexicamente en evitación  de repercusións negativas  ata que  despois do escrutinio, superado o engano, apremarán tras a súa posta en práctica.

Resulta unha falacia  que Feijoo tente agora  xustificar a súa decisión  de anticipar os comicios baseándose en aspectos    de madurez política,  aducindo   a súa intención  de non crear mais inestabilidade, ou insinuando sinerxías de aforro por coincidencia coas eleccións vascas. Tales coartadas evidencian que o actual inquilino de Monte Pío, por prorrogar a súa estancia no poder, vén disposto  a incrementar o desprestixio da clase política  ao tentar coarlle un  envurullo á masa electoral  a través dunha     estrataxema que por incrible delata a súa  total desconsideración e falta de respeto  para cos  destinatarios.

As verdadeiras razóns do adianto electoral son totalmente opostas ao que se nos quere facer crer. A clave radica no binomio  que agrupa   o descrédito político coa restrición  económica, e esta ligazón, é factor determinante para que actualmente  na decisión do  elector impóñase  a carteira á ideoloxía. A desmotivación  ideolóxica se fixo patente nas  últimas eleccións xerais, e así,  cando as medidas económicas do goberno socialista achicaron o poder adquisitivo do segmento electoral  teoricamente de esquerdas,  estes, en maior contía  cambiaron  o seu voto  cara ao bando conservador, sen que tal determinación,  supuxese mutación de ideario algún  por inexistente.

O que resulta incuestionable, é deducir  que aquel traslado de conveniencia que fose  determinante para garantir a maioría absoluta do PP, a tempo presente  polo  frustrante do resultado,  converteuse  nun bumerang de alto risco cuxa ruta de retorno ameaza con pasar factura.

Pero os conservadores non só incumpriron as expectativas de recuperación que prometeran,  senón que co seu exercicio de goberno, evidenciaron  a súa posición contraria ás políticas económicas de crecemento, e o seu aliñamento  incondicional  ás receitas neoliberais de austeridade que preconizan os  culpables da crise sistémica. 

Tal circunstancia converte aos membros do Executivo popular  en axentes  dos especuladores financeiros  e recadadores dunha débeda delituosa e ilexítima, sendo a estratexia de periodificación do seu cobro o factor determinante do adianto electoral, no sentido de evitar  os desgastes que ocasionaría esgotar a lexislatura   en razón  á coincidente identidade entre contribuínte e elector.

Por iso para entender a táctica  de Feijoo, o votante debe saber   que o desmesurado esforzo fiscal que vén soportando actualmente; a curto prazo, verase agravado aínda máis  como consecuencia da aplicación  de novos recortes e a alteración á alza dos valores impositivos vixentes. E que esas medidas tan só apárcanse  na temporalidade electoral,  para evitar que a carteira do votante se resinta,  e así, tras unha aparente estabilidade, camuflar  os prexuízos  dunha realidade oposta,  para con iso,  non prexudicar os seus resultados nas urnas.

Con todo, nesta acelerada decisión,  hai  un anuncio en cuberto que non se pode despistar, tal é o feito que tras os comicios, por axuste ás esixencias asumidas no contexto do  rescate, verán  rebaixadas  as percepcións os 700000 pensionistas da comunidade, como tamén  será un feito a redución do actual cadro de persoal dos 200000 funcionarios que conforman a administración autonómica.  Esas  son as dúas principais  ameazas  que tenta  ocultar o  candidato Feijoo, pois sabe de antemán  que a súa repercusión  faría que as carteiras apostasen polo envorco electoral, circunstancia que daría ao traste coa súa continuidade ao fronte do goberno galego.

OS OUTROS FUNCIONARIOS

PUBLICADO 25/08/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Antes de meter a man na carteira do cidadán, ou  previo á aplicación  das   adversas políticas de recortes,  o executivo de Rajoy, en primeiro termo, estaba obrigado a someter  ao Estado a un estrito plan de adelgazamento, eliminando toda repercusión financeira  a prol de partidos políticos, sindicatos e patronal.

Nin  estado de dereito, nin estado de excepción; nin o un nin o outro. Na actualidade  o modelo  característico que rexe o noso destino atende a un novo formato que poderiamos acuñar  coa denominación  de Estado  de Imposición, en correspondencia     á teoría do seu afianzamento, consistente en acompañar toda acción política, toda medida lexislativa, por un compoñente impositivo  encuberto.

Esta práctica desconcertante, pon de manifesto que a clase política ten colmado a cobertura das súas necesidades en razón á percepción das súas prestacións,  que por avultadas, á parte de insolidarias,  extravían a análise  do seu patrón de referencia, motivando neles unha enganosa apreciación de uniformidade alcanzando a confundir o factor de equivalencia   entre    a potente capacidade  da súa renda  e a limitación retributiva que percibe   a maioría social.

Así a xulgar  polos feitos, no  noso país onde temos máis políticos por habitante que ningún outro país da UE, os 76.895 cargos electos de tan ampla familia,  por notoria deformación  demostran atoparse fóra da realidade, non sendo conscientes  ao parecer, da substancial diferenza  entre o seu  vantaxoso  status e a  desfavorable  realidade maioritaria, cuxa principal característica se corresponde  coa  severa estreiteza que produce o salario mínimo dun crecente  enxame de parados, ou no mellor dos casos, coa cinguida capacidade do soldo mileurista dos  sobreviventes do tsunami do desemprego.  

Claro que tal interpretación  non deixa de ser unha  expresión xenerosa, unha opinión tolerante coas actitudes do gremio  político, pois a realidade dos actos apunta cousa distinta, coa semellanza dunha peza  escénica onde a indecencia do poder toma papel  protagonista. 

Se así non fóra, antes de meter a man na carteira do cidadán, ou  previo á aplicación  das   adversas políticas de recortes,  o executivo de Rajoy, en primeiro termo, estaba obrigado a someter  ao Estado a un estrito plan de adelgazamento, eliminando toda repercusión financeira  a prol de partidos políticos, sindicatos e patronal, como tamén tería  que suprimir de raíz,  a desaforada  contía   de cargos públicos e postos superfluos de centos de miles de enchufados que viven a conta do erario público.

Paradoxalmente mentres se prodiga a "opresión fiscal", en tanto, a descapitalización da economía doméstica acentúase e  a diminución de poder adquisitivo das familias faise cada día mais ostensible, o novo inquilino de Moncloa,  no canto de frear  excesos e apostar  pola moderación, prorroga o  ritmo de incontinencia  do gasto público. Tal é así, que  borrando  da memoria as críticas ao seu predecesor sobre dispendio  en materia de asesores,  nun alarde de incongruencia,   incrementa a contía dos seus conselleiros persoais até alcanzar os 632 membros actuais, coa inmoral  ostentación que tal decisión carrexa.

Pero o colmo con maiúsculas   da desvergoña do PP, reside  en manter aos  368.673 políticos que por designación directa, son empregados en todo tipo de organismos e a todos os niveis da administración, convertendo  ao nepotismo no novo sistema de oposición e á función pública na gran axencia de colocación da clase política.  

Este séquito  de eventuais nomeados a dedo,  forman un armazón clientelar,  unha forza de choque que os seus padriños potencian  co só  obxectivo   de acabar vía suplencia cos   funcionarios de caste como colectivo heteroxéneo,  para así, controlar   ao seu libre albedrío o funcionamento do aparello administrativo do Estado, sen sometemento á  disciplina que impoñen, quen por vocación ao servizo público teñen por oficio  esixir  á clase   política  o pleno  cumprimento  da lei e o dereito. Regra sen hábito  de observancia dunha clase política que non pon reparo algún en liberar aos seus afíns á conta das  arcas públicas.

Por esa correspondencia de alianzas,  esta garda pretoriana, ten status seudo político sen  fixación a imperativos  de restrición  salarial nin  a eliminacións de dereitos repercutidos á oficialidade funcionarial. 

O carácter de normalidade  outorgado á  liberación de este exercito de enchufados innecesarios,  á parte de supor un atraco descarado ao interese xeral,  ten a condición dun exercicio de cinismo político intolerable. Pois ao amparo dunha petición de sacrificio colectivo para paliar os avatares da crise, tras a aplicación de medidas impositivas  excepcionais que sitúan ao limite a capacidade  dos contribuíntes, descubrimos atónitos que existe outra realidade de destino, outra finalidade  de repartición,  cal é, seguir mantendo unha montaxe inútil coa única finalidade de protexer a chupatintas e vividores. 

A solución pasa por devolver aos funcionarios a súa lexitimidade e dereitos, e a este séquito de intrusos  impresentables, devolverlles tamén, pero ao curral político de onde nunca debesen ter saído.

CONCELLOS Á DERIVA

PUBLICADO 18/08/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Ao parecer  hai quen interesadamente se nega a recoñecer  que a historia é o prologo do futuro ,  e por iso a pesar do tempo transcorrido e dos mil avatares históricos intermedios;  actualmente,  os desencontros  sobre a configuración  da vertebración viable do Estado  seguen sendo suxeito de debate.

Durante a primeira república de1873, os levantamentos cantonalistas sucedéronse maiormente  por amplas zonas do sur e o levante español, sendo rechamante a  declaración de independencia do chamado "cantón de Jumilla", cuxo manifesto  ameazante, deixa en anécdota as mais radicais aspiracións secesionistas que manteñen  as actuais formacións  nacionalista do Estado.  Ao advertir na súa proclama,  que os  que se atrevesen  descoñecer a súa autonomía  ou traspasar as súas fronteiras, Jumilla, procedería en consecuencia, defendendo a súa  autodeterminación até as últimas consecuencias,  promovendo ao efecto o  xusto desquite, co desafiante anuncio de non deixar pedra sobre pedra  do  territorio patrio dos seus invasores .

Aqueles grotescos  episodios da nosa historia foron causados pola  inestabilidade institucional do momento. Aquel intento  errado de converter o estado  nunha iteración  de feudos do cantolamismo ultralocal, tiña a súa xénese na corrupción intelectual dos seus propios proxenitores, que non foron outros distintos    aos caciques de turno, nun claro afán de reforzar o seu poder, sen tomar escala que aquel desatino  era un despropósito cuxa repercusión traería unhas consecuencias irreparables como posteriormente  veu demostrar a cruenta realidade dos feitos.

Ao parecer  hai quen interesadamente se nega a recoñecer  que a historia é o prologo do futuro ,  e por iso a pesar do tempo transcorrido e dos mil avatares históricos intermedios;  actualmente,  os desencontros  sobre a configuración  da vertebración viable do Estado  seguen sendo suxeito de debate, o  pano de fondo do escenario político. 

Agora  o esperpento da organización  espacial  dos municipios, é un reflexo daquel  tempo pretérito, co factor engadido de ter que  acrisolarse  a estratexias de rendementos  da nova orde electoral. Á marxe, tan só cambiou o esquema de ordenación e a figura  dos operadores,  investíndose  o ultra cantonalismo da época polas modernas  fusións corporativas modeladas  nun  centralismo impenetrable. Mentres a representación política, mantén a ineficacia de outrora,  retocando tan só pinceladas  ao suxeito da súa obediencia.E se onte naquela república  eran súbditos do caciquismo decimonónico, agora, nesta democracia falsificada, exercen de subordinados, acatando como autoridade  suprema  o mandato que  impón a tiranía dos mercados.

Por iso non debe causarnos nin a mais mínima sorpresa que  os únicos que acceden á función pública sen superar oposición algunha,   nin  salvar proba de méritos; quen a pesar do tal contrasenso,  non reparan  en dirixir  o  aspecto máis decisivo nas nosas vidas, chegado o momento de avaliar o resultados  da súa xestión, tenten camuflar as súas limitacións evadindo toda causa de responsabilidade,   pois non temos que   despistar  que a súa estratexia  estriba en outorgarlle  ao carné militante  mais  validez de paridade que o  título universitario  de maior rango , para  así,  negando a constancia de que non todos valemos para todo, desde o trampolín da plataforma  política,  sen estudos ou mal aproveitados, nin cualificación apropiada e á marxe  dos controis debidos alcanzar o poder supremo para trincar e medrar sen límite.

Tras  a garantía de continuidade  dese  status  de preferencia  que goza  o selectivo gremio de favorecidos  que ostentan a  gobernabilidade do municipalismo do  país,  ocúltase o   extravagante criterio que argumenta este colectivo  para fusionar  corporacións locais como método de racionalización de medios e  redución de custos.  Sendo evidente que tras esa disparatada  decisión, mantense oculta  a intención de eximir as súas propias responsabilidades como   directos causantes  da precaria situación que actualmente  padecen as  entidades locais. Resultando  por tanto un atrevemento, que a estas alturas,  despois de trinta  e tres anos de admisión continuada da  estrutura orgánica de funcionamento, as consecuencias   da ineptitude política  téntense paliar  a través  excentricidades  de rango territorial.

O xiro  ou cambio de modelo que se tenta impor  supón un retroceso nos logros alcanzados,  unha volta atrás na descentralización, e por iso, a súa  perda de condición como  administracións mais próximas ao cidadán, é un aspecto de todo punto inadmisible.  A   vitalidade  e funcionalidade efectiva das entidades locais  mais que  modificar as  variables do puzzle de composición, recomenda  unha planificación ordenada con aproveitamento  colectivo  de medios e sinerxías dispoñibles,  e sobre maneira,  elevar a  cualificación  da súa conformación política  como fórmula  de fortalecemento  da  súa potencialidade executiva. A non ser, que optemos por exemplarizar a planta de reciclaxe e o matadoiro, promovidos no seu día pola Mancomunidade de Municipios da Ría de Ferrol, pois ao parecer, o novo modelo  deseñado é o camiño que leva.

ARRANXO OU TRAXEDIA

PUBLICADO 11/08/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Coas súas reincidentes astucias, o Presidente Rajoy e o seu séquito, non fan mais  que dar o cante e minguar a súa credibilidade, esencialmente cando xa todos sabemos  que  a certeza, ademais de non ser o seu forte, discorre por camiños opostos ao contido das súas mensaxes.

Contrariamente ao criterio que  algúns poidan manter,  a maior desgraza dun país non é sufrir unha crise,  iso é unha eventualidade pasaxeira, facilmente remediable se contamos  coa participación cualificada  das  persoas apropiadas,  é dicir, coa intervención   dun equipo político renovado; executivos de novo cuño  adscritos á decencia,  e dispostos a impor  o mandato  das urnas  sobre calquera outra  estratexia  de dominio que tenten facer valer  os grupos de presión.

Agora ben, aquí  o problema é outro, a traxedia que padecemos  toma tinguiduras dramáticas, cando, quen  ostentando o mandato popular  esquivan o principio de soberanía que teñen outorgado, para despois de satisfacer  as súas indecentes  ambicións, a través dunha  vendetta inaceptable,  entregar  o poder executivo aos mercados, para que sexan estes en última instancia quen impoñan ao seu antollo  o devir político do país e o futuro dos seus cidadáns.

Para quen defende que en tempos de crises, rescatar ás persoas ten de ser a prioridade absoluta. Por mais que se esforce, non é capaz de entender a estes  descerebrados e a súa estúpida lema, cando afirman, que as dolorosas medidas do presente  son sacrificios  necesarios  para asegurarnos o futuro.

Polo visto,  os membros do PP non queren decatarse que o  26,7% dos cidadáns deste país viven no limiar da pobreza, e que durante o último ano as diferenzas de renda  incrementáronse nun  10%. Todo un referente  da  perigosa deriva que a súa política está a ocasionar,  cuxa única finalidade non é outra  que favorecer  as vantaxes dunha minoría dominante  á conta de impor    a  deterioración colectiva  aos dereitos da   maioría social.

Coas súas absurdas xustificacións,  o actual  Executivo evidencia unha total desconsideración  cara ao  groso da masa  electoral, a quen despois de enganar  nas urnas, agora infravaloran pondo en tea de xuízo  a súa capacidade analítica,  ao tentar  endosarlle un  "tocomocho político" onde  adxudicado o papel de vítimas, tentan  consumar a estafa  confundindo aos afectados   con mentiras en cuberto disfrazadas de verdades. 

Coas súas reincidentes astucias o Presidente Rajoy e o seu séquito, non fan mais  que dar o cante e minguar a súa credibilidade, esencialmente cando xa todos sabemos  que  a certeza, ademais de non ser o seu forte, discorre por camiños opostos ao contido das súas mensaxes. A verdade, é que resulta inexplicable que a par de incrementar    o  IVE, apróbese unha amnistía fiscal a medida dos fraudulentos. Como tamén o é, que mentres  ás Pemes, autónomos e particulares  se lles restrinxe  o acceso ao crédito, ás entidades bancarias responsables  do impedimento,  conténtaselles, obsequiándolles con decenas de miles de millóns de euros de diñeiro público. É tamén  evidente, a incongruencia de repercutir  os 23.465 millóns de euros do rescate de Bankia, a colectivos non culpables da crise a través da restrición de prestacións sociais e  a supresión ás empregadas e empregados públicos da paga extra de nadal,  etc., etc. 

           

A pesar do  castigo inmisericorde ao que  teñen  sometido  á  sociedade civil  a través da diminución dos seus dereitos,  e do  esforzo fiscal excedido  do límite  da  súa capacidade contributiva. Contrariamente  aos preconizados efectos  de repercusión positiva que supostamente produciría  a inxección de diñeiro publico  nos circuítos financeiros, o certo é, que despois de acatar súas ordes, de asumir disciplina, de marcar  o paso  na instrución imposta polos mercados, paradoxalmente,  son  estes mesmos,  quen inscriben ao Executivo dentro do pelotón dos torpes,  quen prodigan o pánico,  delatando a incapacidade  do goberno conservador para sacar adiante o país polos seus propios medios. Así resulta como os  axentes externos  que estipularan as directrices da política económica do país, agora deciden  abandonalo á súa sorte.

Ao parecer, actualmente tirios e troianos conflúen ao  asumir  que a doutrina económica aplicada desde Moncloa  a través do seu Plan de Austeridade, por si soa  non representa  solución algunha ao problema, por canto, a repercusión derivada, non fará senón un efecto contrario, asfixiando todo síntoma de recuperación.

De xeito evidente,  é necesario  un cambio de rumbo na política económica que agregue ao fomento da contención do gasto, elementos de estímulo ao crecemento, pois é de todo punto evidente,  que un país como o noso,  onde a caída de emprego  e a destrución empresarial son constantes de receso permanente, a exclusividade das políticas de recortes, dificultará que a economía free o seu esborralle, impedindo con iso, que o Estado poida facer fronte aos actuais contraídos.

O desafío non é doado, e para maior complexidade, como queda visto, non están á fronte as persoas indicadas.  

SILENCIO CÓMPLICE

PUBLICADO 04/08/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A Administración, mais que tomar sensibilidade da situación creando as condicións apropiadas para pór en valor os únicos   activos  capaces de impulsar a reactivación , non tan só decide tomar  dirección contraria, senón que  detén a súa expansión.

Á marxe  da oligarquía financeira, esa poderosa  elite, titular dos monopolios industriais e bancarios que dominan ao seu antollo a economía e a política, o resto dos operadores, PEMES e autónomos  que a pesar da    desatención  institucional exercen como  verdadeiros impulsores  da dinámica  produtiva e únicos referentes da creación de emprego.   Coa posta en práctica  dos  novos axustes aprobados  polo Executivo do PP, é evidente, que  a súa debilitada vitalidade  sufrirá  un novo contratempo  que  porá en serio perigo a súa continuidade, polo incremento de vulnerabilidade que ditas medidas  inducen.

Nun país onde o peso específico acumulado entre as  PEMES e os autónomos supera o estándar medio  dos países membros da Unión,  cunha  contribución ao seu tecido empresarial superior  ao 99 por cento do total, e unha achega ao emprego  en torno ao 80 por cento  da masa laboral. Resulta irónico  que  no canto de recoñecerlles a función preferente que desempeñan   como ferramentas propulsoras  do crecemento e o desenvolvemento social, en razón  inversa, a pesar de ter alcanzado os  5,7 millóns de parados cunha  taxa de desemprego do  24,63%, óptese, por establecer  obstáculos e barreiras que limiten  a súa función dinamizadora, freando súa tendencia histórica por imperativo da arbitrariedade política.

Aspectos como o incremento  de retención  do IRPF nas actividades profesionais, en seis puntos, o aumento do IVE nas súas distintas modalidades  coa continuidade   do adiantamento de pago sen ter cobradas as facturas, sumado á ampliación da  recarga de equivalencia, nun coma dous puntos, e o engadido da liberación de horarios comerciais en certas  actividades  Todo este cúmulo de factores negativos  aplicados a estes sectores no  contesto  da crise económica que atravesamos, será o factor indicativo para que  moitos  autónomos e PEMES, perdan toda esperanza de recuperación e  fuxindo de maiores prexuízos decidan  pór peche á súa actividade.

A contradición está servida,  e aquela aposta electoral do actual executivo  polos  autónomos e as  PEMES como motores da economía e  referentes do  impulso para saír da crise, a estas alturas, agora  decaídos do seu empeño, só cabe lembrarlles, que ambos os sectores, tan  só poderán sacarnos da  crise si se lles deixa, e paradoxalmente, cos  últimos axustes  de aplicación,   non se fai  senón prexudicar a súa estabilidade, eliminando  calquera esperanza de recuperación. 

Así, mentres  o país  segue sendo  portada de actualidade informativa en razón  á  complexa situación económica, a Administración, mais que tomar sensibilidade da situación creando as condicións apropiadas para pór en valor os únicos   activos  capaces de impulsar a reactivación , non tan só decide tomar  dirección contraria, senón que  detén a súa expansión.  O mais concreto  expoñente de tal afirmación represéntao a freada do propio goberno á Lei de Emprendedores, que  agora  terá que esperar "sine die", despois que  sete meses atrás, o Presidente Rajoy, presentásea como o proxecto estrela da dinamización empresarial.

Estamos ante unha fantasía mais, unha declaración de intencións  cuxa  futura tradución lexislativa , equivalerá alternativamente a un novo proxecto de lei baleiro de contidos  e recortado dos  apoios fiscais inicialmente previstos, ou na súa falta,   reducidos á mínima expresión. É dicir, un modelo inservible, outro expoñente mais  da política testemuñal á que nos ten habituado o goberno, e cuxo resultado efectivo non será outro  que acentuar  a escala de limitacións que impidan  toda  evolución.

Con todo, á vista dos feitos, o que resulta indolente é a actitude das institucións patronais, quen sorprendentemente,  mais que representar aos seus asociados, promotores de actividades mercantís, os  dirixentes, despuntan polo seu acatamento  ás directrices cociñadas na rúa Génova.

Boa  proba  desta obediencia represéntao o seu implícito apoio en defensa do último  plan de axuste gobernamental, cuxo respaldo en boa lóxica, non podería ser referendado por ningún empresario nos seus cabais, se este,  tivera a mínima noción da relación existente  entre a economía e o funcionamento empresarial,   por canto, a súa incidencia   xerará un quebranto irreversible  que acentuará o desemprego e conducirá  á destrución continuada do tecido empresarial. 

Estas actitudes diverxentes  por parte dos representantes da patronal converten a estas entidades de representación, en estruturas  ineficaces, en correas de transmisión ao servizo  do poder político, quen coa colaboración necesaria, manipula con finalidade  oposta aos lexítimos intereses da súa base asociativa.

Nin que dicir ten, que o silencio cómplice por si mesmo, sempre resulta ser extraordinariamente expresivo.