O RETORNO DO "CALIFA"

PUBLICADO 30/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Na situación de orfandade dirixente  que vive o país, onde o predominio da nimiedade prodiga un pesadelo permanente pola frivolidade de comportamento  duns políticos con adicción   enfermiza  polo dereito dos mercados.......

Quen peiteando   canas, cambian o acougo da súa madurez pola prórroga do seu compromiso de mocidade,  mantendo   vivo o espírito combativo,  e con ansias renovadas deciden seguir loitando por unha  sociedade mais xusta e equilibrada. Cando menos, son seres especiais ,   referentes, aos que  en xustiza hai que recoñecer o seu compromiso  para cos demais, pola súa tenacidade,  polo seu empeño en reconquistar o capital social   estafado polos afíns ás siglas, por esa  pestífera  clase política  que  converteu  a súa función nunha  degradante farsa,  cuxas referencias características son a corrupción,  o engano e a mala reputación.

Eu que exerzo de disidente de inútiles, que non tolero que as institucións  sexan o refuxio dos mediocres, non recoñezo  autenticidade representativa  a quen acceden ao poder a través de bastas  manobras de engano electoral, resistíndome por tanto a mostrar conformidade coa   súa representatividade, e moito menos  a tragar coas súas políticas de panos quentes , coas  que sen reparo,  manteñen intactos os seus intereses mentres dilapidan os logros sociais que outros  conquistaran.

Por iso, sen afinidade de vínculo,  hei de admitir de bo grado que o  retorno do "Califa", resulta un  todo satisfactorio. A volta á acción política de Julio Anguita, á marxe de siglas políticas,  é canto menos unha  corrente de aire fresco, sendo un feito salientable o seu anuncio,  brindándose coma referente  dunha operación política  que tenta cambiar o país. Si un  compromiso destas características    tivese autoría distinta, probablemente  levaría sinal de oportunismo en cuberto, pero neste caso a fiabilidade é probada, por canto   a honestidade  e integridade do manifestante é aval suficiente para dar autenticidade e crédito pleno.

A determinación do ex - dirixente de EU rompe esquemas, pois  contra a usual conduta   promocional dos activistas profesionais  da política,  deixa dito de partida,   que  nesta nova andaina  non será cargo público, nin terá presenza na vida institucional, circunscribindo a súa intervención  á utilización  da súa influencia mediática  para explicar e defender o proxecto,  impulsando a súa promoción até lograr a súa consolidación como alternativa estable.   Desinteresada decisión que por si mesma non fai senón imprimir maior fiabilidade á iniciativa.

Por mais  censuras que cultive desde as filas dos  seus detractores, a decisión do  coñecido noutro tempo como "el califa rojo",  é  encomiable, pois se corresponde coa  reacción propia dunha persoa integra, coa actitude  de quen por principios e consecuencia non vén  disposto a tolerar a  dexeneración  xeneralizada das institucións do estado, onde o gremio  político é con moito o maior exemplo de deterioración e insolvencia.

O contido do decálogo que Julio Anguita establece  como relatorio para iniciar o debate, é un compendio  equilibrado, un agrupado de contidos  determinante dos grandes temas  que deben dominar  a dirección política do país, cando dita política escríbese con maiúsculas e  está pensada  en clave de cidadanía  como principal destino. Sen dúbida, no  seu implícito percíbese de forma dominante  a ética e coherencia dunha persoa con claridade de ideas,  de arraigamento de valores e coa bagaxe que achega o seu recoñecido compromiso social e os seus  dilatados anos   de experiencia.

Na situación de orfandade dirixente  que vive o país, onde o predominio da nimiedade prodiga un pesadelo permanente pola frivolidade de comportamento  duns políticos con adicción   enfermiza  polo dereito dos mercados, o paso adiante  de Anguita é unha noticia cando menos satisfactoria,  pois ademais da súa probada cualificación intelectual,  quen ten renunciado  á súa pensión de xubilación como ex deputado  para conformarse  exclusivamente  coa  pensión de mestre de escola, por exercicio de decencia  e honradez ,   acompáñalle forza moral sobrada  para  reivindicar unha rexeneración integral da estrutura do Estado.

Con todo, o retorno do "Califa" e a presentación da súa Fronte Cívica, non en todos os ámbitos  terá compracente acollida,  pois a súa entrada en escena  ten a analoxía   dunha acción de insurrección, dun acto de rebeldía  que ameaza os privilexios dunha atenuada clase política, pondo freo á súa vergoñenta alianza cos mercados.

A  situación demanda con urxencia  restituír á política o prestixio perdido, e por iso esta iniciativa, é unha decisión xenial

AS EMPRESAS NO ABISMO

PUBLICADO 23/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A sísmica do terremoto causado pola especulativa dos  mercados financeiros, tiña producido  unha catástrofe inédita, por canto,  sen afectar á estabilidade do construído, si prexudicou os seus activos de investimento, paralizou o desenvolvemento da actividade e destruíu centos de miles de empregos.

Incrible, pero  a pesar da súa manifesta  opacidade,  eles van  de estrelas. Ao parecer a negación da clase política  é  inusitada,  tal é así, que   mentres  se desmorona o tecido  empresarial, en tanto  a inactividade estremece aos  sectores produtivos,  as súas señorías, no canto de centrarse no problema e tomar  cartas  no asunto, derivan pola tanxente  empeñándose en interpretar  a sinfonía dos mercados como única  partitura de solución, acolléndose dese modo, a esa estupidez recorrente  que outorga á fluidez do crédito propiedades milagreiras, ou o que é o mesmo, a condición de panacea    de todos os males. Pois si que imos ben..!

A clase política segue ensimesmada na abstracción,  ou o que é peor, nega todo  rigor á etimoloxía dos feitos,  Mostra  diso,  é o recoñecemento dominante á  presión  financeira en detrimento da  hexemonía  produtiva, un inexplicable despropósito, cuxo obxectivo non é outro, que seguir facilitando o triunfo da economía especulativa sobre a economía real. Curiosa fórmula reactivadora!

. 

Mentres aspectos como a débeda soberana ou  a prima  de risco,  levan a palma no ranking da preocupación  da familia política, para eles, resulta anecdótico, que una de cada tres empresas  pechasen desde a orixe da crise, é dicir, ao parecer   non toma sensibilidade destacada, que 500.000 negocios (200.000 PEMES e 300.000 AUTÓNOMOS) tivesen que saír forzadas do circuíto mercantil. 

Certamente, a limitación de crédito ou  a morosidade puido  influír na causa da tendencia, pero a razón promotora  desta caída desproporcionada, hai que localizala,  na  debilidade do propio sistema produtivo, caracterizado por notorios desequilibrios na  súa estrutura intersectorial, influída polo insensato empuxe  dos mercados. Iso fixo  que cando a construción como   sector dominante entrou en declive por efecto de atomización, arrastrase no seu esborralle ao conxunto  de empresas de actividades afíns, vinculadas e dependentes.

A sísmica do terremoto causado pola especulativa dos  mercados financeiros, tiña producido  unha catástrofe inédita, por canto,  sen afectar á estabilidade do construído, si prexudicou os seus activos de investimento, paralizou o desenvolvemento da actividade e destruíu centos de miles de empregos.  Sendo os seus  efectos colaterais  o factor causante da crise sistémica, e concluinte, da ineficacia do actual  modelo económico.

Por mais nostalxia  que teñamos  daquela ilusión  na  que España era a oitava potencia económica mundial , a realidade non admite fantasía. Agora o real  é que  temos entrado  nun cambio de ciclo, e esta circunstancia, determina, que  por mais medidas financeiras  que se tomen non existirá transformación efectiva nin saída da crise,  se tales medidas,  non veñen precedidas  dun  ordenamento e reaxuste previo  dos segmentos produtivos que racionalicen  a súa estrutura e dinamicen a súa funcionalidade operativa. 

As variables  habidas desde o ano 80 no  porcentual  da  Estrutura do PIB por sectores económicos,  reforzan  o argumento exposto, e así, analizando a mutabilidad do período dos distintos  segmentos  produtivos, o contraste fala por se só. O  sector servizos converteuse nun refuxio de aparente fortaleza, e o seu ascenso na etapa, pasou desde o 56,5% ao actual 71,2%, notorio incremento, pero exposto a variables pola  súa forte dependencia   intersectorial.

A industria co seu actual 16,9%,  cae desde o 23%, debido  á desfeita de actividades  estratéxicas como a siderurxia ou o  naval. O sector agrario perde  a súa participación relativa no produto total ao descender desde o  7% ao 3,1%, maiormente polo seu axuste ás directivas europeas, por último, a pesar da súa caída,  a construción segue achegando ao  PIB a 9,2%  contía  aínda superior ao  7,9 % da  súa orixe referente ,  pero inferior ao 11,6% do seu repunte máis álxido.

A forza dos datos non deixa lugar á ambigüidade,  quedando probado  que  con esta mestura sectorial, e as actuais políticas do goberno de Rajoy, a  resurrección empresarial  do país  antóllase canto menos imposible. Aínda por riba, para maior inconveniente  evádese o fundamental en todo  axuste diversificador, que pasa  inescusablemente  pola formación e especialización integrada, por ser a cualificación  do capital humano, a mais eficaz ferramenta de reconversión  e a clave inequívoca para articular  unha nova orde empresarial, como tamén, a única solución para facilitar no novo contexto, a recolocación  dos excedentes de sectores esgotados e a integración laboral dos  demandantes do primeiro emprego.

Mentres aquí as empresas precipítanse ao abismo, o PIB per cápita decae máis aló da media europea e  a taxa de paro mantén o seu índice  en ascenso, a clase política, evita calquera intervención allea á guerra dos mercados. A cousa promete!  

O ESTADO FAI DE PUTA.

PUBLICADO 16/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Ao parecer, aquí, un colectivo de depravados, converten ao Estado na súa puta particular, a quen esixen  cama gratis, mentres gozan de impunidade a pesar da súa condición de proxenetas  financeiros e de  incorrer en acoso  económico continuado.

Maldita teima  en disfrazar a realidade!. 

Miúdo empeño en tirar de eufemismos para camuflar  desvergoñas! 

Foder, vaia descaro!. 

Agora resulta  que  os políticos, auténticos mamporreros dos mercados, despois de consumar a súa repugnante tarefa encartándose ás  esixencias  dos  mandamáis  das finanzas, por medio  de embustes e incompetencias,  versionan ante uns  burlados electores  unha farsa antolóxica  coa intención de facernos  crer que  o famoso   rescate de adscrición, resulta ser unha axuda financeira, un préstamo preferente a xuros moito máis baixos que os do mercado, e como grotesca xustificación,   ampáranse para axuste, na existencia duns deberes  pendentes en clara alusión  ao   saneamento bancario, á recapitalización do sector, que un trienio atrás afrontaran  o resto dos Estados da UE.

Desafortunada sintonía ao tentar establecer contraste de paridade entre ambas intervencións,  pois mentres  o levado a termo polo  resto de países da zona euro  foi unha intervención de reaxuste   para inxectar  solvencia efectiva  da súa banca, o actual  rescate de salvación  das  entidades españolas, o é,  como consecuencia  da  súa descapitalización, froito  entre outras causas, do  permanente  saqueo  e incesante subtracción, cuxa  autoría de responsabilidade,  non só ha  recaer nos  executivos bancarios, senón tamén no resto dos participantes, políticos e sindicalistas  de todo signo, é dicir,  os membros ao completo dos  consellos de administración das entidades implicadas,    quen durante anos,  non deixaron de encher as súas alforxas  a mancheas, e agora por pura lóxica,  son  os menos interesados en pór luz e taquígrafos  á investigación do escándalo das súas perversións.

Por tanto resulta inaudito  que sen previa limpa de responsabilidades, o Estado asuma a través  do Fondo de Reestruturación Ordenada Bancaria (FROB), a papeleta de receptor - garante  desta  operación   de rescate puro e duro, cando, contrariamente  ao que se insinúa, a causa,  non foi xerada por excesos  do gasto público na  economía social, senón que  foi provocado directamente polo sector privado  que  amparado na mais absoluta desregulación, campou ás súas anchas polo desmán inmobiliario e a  desenfreada avaricia especulativa.

A verdade, isto non ten nome!.

Ao parecer, aquí, un colectivo de depravados, converten ao Estado na súa puta particular, a quen esixen  cama gratis, mentres gozan de impunidade a pesar da súa condición de proxenetas  financeiros e de  incorrer en acoso  económico continuado.

E mentres esta situación surrealista  consolídase, os  impunes da desfeita bancaria, toman posición de dominio  ameazando  a  estabilidade do sistema  como consecuencia dunha alarma social crecente. Con todo,  mentres a súa esmorga   continúa, e acentúase o escándalo co atraco das "preferentes", os protagonistas anímanse, ao comprobar que  desde o  foro político, no canto de demandar    vía urxencia  a intervención da xudicatura  en depuración de responsabilidades, reciben o respaldo de aprazar  sine die, a investigación  dos feitos. Estraña actitude de tapadeira, toda unha liquidación en rebaixas .

Pero aquí, quen é quen?.

Dubidosa  interrogante, pois  non é de recibo  que a representación cidadá tente combater o  mal, negando,  extirpar o tumor  da súa orixe, toda vez, que tan estraña actitude  non ten  xustificación posible, pero si abre cancha para que proliferen  as mais extravagantes conxecturas sobre  a existencia dunha suposta trama de intereses compartidos,e a dispensa millonaria do  financiamento das organizacións políticas.

E mentres ese intuído  cheiro a corrupción, circula  polos sumidoiros do subsolo democrático, na superficie social,  os autores  de tan rocambolesca operación, fan esforzos por seguir sementando   a  confusión,  tentando convencer  á cidadanía   que a factura  desta nova odisea mercantilista corre a cargo  exclusivo  da  banca  receptora.

Confuso  engano,  pois é  farto sabido que os xuros que o Estado ten de pagar  por esa débeda como receptor - garante  a través do FROB, computarán para todos os efectos  como déficit, o que  de seu xerará un  incremento de obrigacións,  ou o que é o mesmo, forzará un novo axuste con repercusión finalista no contribuínte,  quen  en síntese, será realmente  o suxeito pasivo obrigado  a pagar as consecuencias.

Porèn,  á marxe do devandito , a estas alturas  é inútil negar a necesidade  desta inxección de capital no circuíto financeiro , o que si é discutible,  é o método e sistema a seguir,  do mesmo xeito que   o ámbito de receptores a cubrir. Xa que logo,  tendo en conta a envergadura da actuación e a forzada  implicación  do Estado, en boa lóxica,  a situación esixe clave de blindaxe,  a través  da nacionalización efectiva  daquelas  entidades  que incapaces de sanearse por si soas  solicitasen auxilio público, e o peche  daqueloutras  de contrastada inviabilidade.

En resumo, todo o exixible ,  para que o   Estado non veña  exposto a seguir exercendo de puta. 

IZANDO ÁNCORAS

PUBLICADO 09/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Por mais promesas electorais que se teñan contraído, o certo é, que   non existen interlocutores válidos e moito menos un goberno capaz de plantarlle cara á propia Unión, en esixencia de resolución correctora  para o  sector naval.

Nesta Europa das dúas velocidades, España, nin tan sequera forma parte do convoi de arrastre  como  furgón de cola, pois os  mais  influentes membros do club estacionáronlle,  acoutaron o seu percorrido  de futuro  no límite espacial  e terminal dunha vía morta.

Noutras palabras, o novo goberno  conservador , non máis tomar posesión, nun sorprendente exercicio de abdicación  de atribucións  e entrega  de competencias,  engúrrase en subordinación admitindo a xerarquía  imposta polo socio dominante  da Unión.  Por iso,  lonxe de esixir o recoñecemento do seu status dentro do marco da UE, seguen a política dos seus antecesores, acatando sen réplica a condición de fideicomiso, imposto unilateralmente  pola  chanceler Merkel. 

O que é o mesmo, Rajoy  e o seu equipo, asumen sen oporse,  a tutela e administración alemá  no concernente á resolución  dos asuntos   de maior calado do país, cuxos resultados farto coñecidos, non fan máis que incrementar a potencialidade xermánica  en detrimento e limitación da nosa  capacidade xenuína, avalando con iso,  a aspiración anexionista  da emperatriz saxona  empeñada en construír    unha Europa alemá.

Ese que  non outro,  é o referente distintivo das  dúas  velocidades, onde  o noso país circula  sen freo e marcha atrás !

Esta precisión  mais que unha crítica   é unha reflexión, un referente obrigado  para  centrar conclusións, e evitar a tendencia a seguir   gastando      a pólvora en salvas   a través de inútiles dinámicas reivindicativas, ou o  que é o mesmo, en  promover  accións e debater  iniciativas  de todo signo,  cuxa eficacia resulta  en todo punto  infrutuosa. 

Como mostra, nada mais  revelador que o  desastroso  balance  de resultados  no posterior   proceso de reconquista dos sectores  públicos de carácter    estratéxico, que por  disparatadas decisións  políticas, foran  sometidos  a arbitrarias medidas de reconversión, como abusivo canon ou   excedido  peaxe  pola admisión  da nosa integración en Europa.

Valga por referente  o sector naval,  que despois de sufrir en primeiro termo as consecuencias de tan disparatadas decisións, co paso do tempo, mais que recuperar  cotas de mercado foi sometido a un ciclo combinado, onde  ás  novas reducións da súa potencialidade produtiva sucedeulle a instauración de vetos encadeados que limitaron aínda máis   o desenvolvemento da actividade.

Medidas , que en función da alternancia e tendencia das siglas  do goberno   de quenda, contaron no seu caso coa oposición  ou apoio  político - sindical; toda unha mostra de insensatez,  un expoñente de desunión,  que proxectou ao exterior unha  imaxe debilitada  de país, circunstancia  que impediu a necesaria unidade de acción e a fortaleza suficiente  para impor o rescate do sector,  e que contrariamente, si prodigou  a súa caída en picado. Escenario que en síntese  foi e ven de ser  a motivación única, polo que, a momento presente a saúde  do sector  atópase en fase terminal. 

Ao fío do  exposto, e polas motivacións referidas, queda   acreditado  que  en España, por mais promesas electorais que se teñan contraído, o certo é, que   non existen interlocutores válidos e moito menos un goberno capaz de plantarlle cara á propia Unión, en esixencia de resolución  correctora   a esta  demanda sectorial.

Ese é o principal problema,  e mentres  non varíe  tal circunstancia, calquera petición  ou reclamación  sobre materia  non pasará de ser unha pretensión absurda  de resultados inútiles.

É evidente que España  non pode abandonar os estaleiros  á súa sorte, mentres os seus socios  convértense nos  maiores produtores europeos do sector, e incrementan actividade  aproveitando os  repuntes do mercado,  e o que é mais grave, valéndose  das cotas de produción  subtraídas  ao noso país por imperativo das restricións impostas a través de vetos  encadeados.  Vetos que  non teñen  razón  de continuidade, a non ser , a finalidade de primar intereses  preferentes   da competencia europea  e privar a nosa  concorrencia ao emerxente e variado mercado  mundial.

Por tanto, agora xa non se trata de debater sobre o levantamento do veto senón en deixar sen efecto a incongruente  e restritiva  regulación en materia naval, para que sexa o libre mercado a única directiva reguladora.  Esa que  non outra, ha de ser a esixencia colectiva que o noso estado, ao unísono,  ten que defender con contundencia no foro europeo,    a fin de retomar ao completo esta actividade  que por esencial resulta irrenunciable.

E se tal petición  non atende  de conformidade, haberá  que resolver  entre a conveniencia   de permanencia  na UE ou tomar camiño en garantía  de   futuro.

A SÚA SEÑORÍA, O PRESIDENTE.

PUBLICADO 02/06/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; GlobediaO actual comportamento do Presidente, difire  dos compromisos que contraera cos electores, é dicir,  as actuais políticas  de Rajoy,  ademais  de insolidarias, inxustas, nocivas  e  ineficaces, están sustentadas  na mentira.

Miúdo exemplar temos á fronte do executivo do Estado...!. Esta é a exclamación que razoablemente procede, unha vez realizado o balance de resultados   dos  cen  días de graza  que deben outorgárselle a calquera  cargo político desde a súa toma de posesión.

Se o desprestixio era unha característica definitoria da clase política, coa chegada de Rajoy á Moncloa, as cousas máis que cambiar a positivo agravaron o seu negativismo.

Conclusión nada tendenciosa, pois iso é o que se deduce do contido  dos últimos datos do  barómetro do CIS, que disparan  o receo cidadán cara aos políticos e as súas organizacións, probando a complexidade  da encrucillada na  que está sumido o sistema de representación política,  e á súa vez ,  a desvalorización crecente  que padecen na actualidade os políticos,  ao ter permutado a súa  función  dinamizadora de tempos pretéritos pola dinámica do rumbo oposto,  onde a defensa do interese xeral  queda relegado  a un plano accesorio en vantaxe de intereses dolosos.

Polo xeral cada político establece unha estratexia para alcanzar o poder, e esa habilidade non ten censura algunha se a meta que se persegue  é obtida a través de medios  lexítimos; pero neste  caso, ao actual presidente do goberno,  hai que censurarlle a súa deficiente destreza, pois cando  a vitoria   no  plebiscito anticipado  do 20N, por lóxica terminante  era un feito incontestable, comprometeu a  prudencia  que outorga o silencio pola desconfianza que xera a mentira. Proba diso, é o feito que as súas prometidas  alternativas á crise,  tan só foron un brinde ao sol, unha infame estrataxema  co único obxectivo de alcanzar  o poder.

A imparable  destrución do tecido empresarial, sumado ao ritmo crecente do desemprego, é concluínte do nefasto modelo económico polo que se inclina  o actual goberno, consistente en primar  a redución do déficit á conta de recortar a economía produtiva, coa  atrocidade engadida  de incrementar aínda máis o desorbitado índice de paro. Perigosa deriva  que pon de manifesto a inexistencia de solucións concretas, co agravante  que o actual comportamento do Presidente, difire  dos compromisos que contraera cos electores, é dicir,  as actuais políticas  de Rajoy,  ademais  de insolidarias, inxustas, nocivas  e  ineficaces, están sustentadas  na mentira, e así, a pesar de ter  manifestado de forma reiterada    que sempre diría a verdade aos cidadáns, a súa actual conduta, subtrae toda confianza e  pon de manifesto a súa  condición de insolvente.  

En tan curto espazo de tempo, o balance da súa xestión á fronte do executivo é patético, habendo de engadir a iso  que  cando se ondea a mentira por bandeira, a perda de credibilidade resulta  un todo manifesto. Así, a totalidade dos  problemas  crave   para canalizar a reactivación seguen  atrancados, ou o que é peor, agraváronse en razón  á aplicación  de  fracasadas políticas.

O crédito ás PEMES segue sen fluír , e mentres isto ocorre, o diñeiro inxectado á banca esta sendo  utilizado en exclusiva  para facer vantaxosos negocios nos mercados de débeda, chegando o escándalo, ao comprobar, que mentres uns  teñen de soportar  unha excedida presión impositiva , aos estafadores de oficio,defraudadores profesionais,   aplícaselles o beneficio da amnistía fiscal,  todo un exemplo contrario do que en boa lóxica  debese presidir un  eficiente  exercicio de goberno.   

Na actual conxuntura a situación agrávase, e aínda por riba, á complexidade  económica, hai de engadir o lastre que representa a clase política, resultando por tanto que  ao  déficit de recursos   teremos  de asociar a deficiente xestión dos representantes  institucionais.

Pero con todo, o colmo do cinismo, o destape da desvergoña queda ao descuberto cando despois da súa frase  categórica, afirmando , "non penso dar un só euro de diñeiro público á banca", ao primeiro de vez, cando se desata a hecatombe de Bankia,  dá cancha ao  seu espírito de contradición facendo unha vez máis  gala de todo  o contrario.

Quen non acudira a inxectar liquidez para frear a caída en cadea das empresas do país, agora,non pon reparo algún en acudir en auxilio do   sector financeiro a través dunha traumática operación en rescate dunha entidade infectada pola lixeireza do seu equipo xestor.  Claro que igual se nos faría mais alcanzable entender tan  incoherente  decisión, ao comprobar que medio PP esta colocado nesa entidade, pois ademais do excluído Rodrigo Rato, temos ao ex ministro Anxo Acebes, María Zaplana, filla do ex ministro Zaplana,  Claudio Aguirre, primo  da presidenta da comunidade de Madrid, exigua parte dunha lista interminable. Todo un expoñente do "nepotismo enfermizo" que define a razón de ser  do partido conservador.

Definitivamente, Rajoy poderá afrontar a xestión dun rexistro da propiedade,  pero  é obvio,  que  a  presidencia do goberno váiselle fóra de talla.