25 may 2012

DE XESTOSO A REIKIAVIK


PUBLICADO 26/05/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia
Habería que responsabilizar  directamente  dos  prexuízos aos suxeitos causantes, pois contrariamente ao que agora téntase vender, non todos somos culpables.
Días pasados saíu á palestra nacional unha  noticia, que por única, resultou ser impactante. O seu  protagonista, un sacerdote galego titular  da parroquia de Xestoso no municipio de Monfero, e polo seu contido, o exercicio das súas  funcións de apostolado,   máis que  ampararse no oficialismo da  encíclica vaticana, semella acollerse aos    fundamentos que conducen a     a Teoloxía da Liberación.

Así, nunha pastoral ponderada de marcado  corte crítico, o párroco en cuestión, atendendo  ao  indecente contexto dunha realidade  socio-económica que afecta  en maior medida  aos grupos sociais expostos a alto risco, non dubidou en arremeter contra os políticos responsables da situación,  adxudicándolles ao efecto, a condición de falsos católicos, por prodigar a vulneración dos dereitos esenciais  do cada vez mais nutrido  colectivo  de relegados  sociais.
Igualmente o oficiante, non esqueceu reservar no seu sermón, un espazo para os  banqueiros como referentes do poder financeiro, non dubidando en tacharlles de usureiros    que  propagan a inxustiza, para ao final concluír pedindo a excomunión para uns e outros.

Eu, contrario ao clericalismo, e por tanto,  oposto á intervención das institucións relixiosas nos asuntos de corte político-financeiro,  hei recoñecer  que sorprendeume a  elocuencia e fervor  do predicador, e seu singular método de repartir excomunions a torto e a dereito. Pero o que non alcanzo a saber,  é, se o crítico   clérigo, na súa acesa  condena contra as esferas de poder, incluía no paquete,  aos  afíns ao seu propio gremio, pois é de sobras coñecido  que ao redor da idea de Deus, téñense constituído auténticos holdings, bancos, etc., que obviamente non son alleos en responsabilidade  ao resto da trama  financeira que forxou a actual crise coa  anuencia do poder político.

En todo caso, aos supostos afectados,  cuxa única doutrina  é a  avaricia desmedida  pola acumulación de riqueza sen respecto a código de conduta que impida satisfacer ese afán  de opulencia,  é fantasía  pura e delirante, tentar frear os seus excesos  cunha  ameaza de excomunión, que devandito sexa de paso tenlles totalmente  sen coidado.
Máis que simulacros de excomunión, os colectivos  responsables, debesen ser suxeitos dunha  "islandización", que é a única  fórmula e primeiro paso   consecuente  de afrontar a crise de forma severa.

Ao efecto habería que responsabilizar  directamente  dos  prexuízos aos suxeitos causantes, pois contrariamente ao que agora téntase vender, non todos somos culpables. Por iso a solución ao problema de ningunha maneira pode pasar pola socialización da débeda, facendo pagar   a xustos por pecadores.
Tomando  razón da situación, debésemos  saber que desde que se produciu a bancarrota dos bancos de investimento estadounidenses como o Lehman Brothers de Luís de Guindos; aldrabada do xermolo da crise. Os distintos gobernos europeos  destinaron ao rescate das súas respectivas entidades financeiras, a friorenta, de 5 billóns de euros, e tan disparatada contía, tivo como argumento fundamental a absurda xustificación , que tal determinación, era o mal menor  ou o único método de impedir un colapso económico de maiores proporcións.

Basear as insólitas axudas ao corrompido sector financeiro, no pretexto que representa afirmar que a caída dos mercados  agravaría a dimensión da crise, tan só, pode ter a súa autoría na rara habilidade  dos membros dunha clase política  supeditada ás determinacións do propio poder financeiro,  cuxo perfil resulta ser a nota dominante da maioría dos representantes institucionais dos países que agrupadamente conforman, a  nunca mellor denominada Europa dos mercaderes.

Pero antes de decidirnos a ocultar  a nosa miseria baixo  a túnica da  inxustiza, debésemos botar man do contraste reflexivo, para   resolver, que existen  outras propostas capaces de pór  remedio á  crise, sen ter que asumir como propia  unha débeda da que non somos responsables.
Nada mas acertado que  tomar rumbo a Islandia,   conscientes de que cada pau ten de  aguantar a súa vela, e alí, veremos a uns cidadáns, negando asumir como propia a temeridade dunhas entidades financeiras, e aos responsables da bancarrota,  respondendo patrimonialmente e xudicialmente  dos seus delitos.

No entanto, aquí, onde se mantén o benestar dos culpables á conta de sumir no drama social  aos inocentes, sen previa  "islandización", pouco efecto fará, a  tan  predicada excomunión.



17 may 2012

ESPAÑA, CAPITAL BERLÍN


PUBLICADO 19/05/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia
  Non   sairemos do conflito  mantendo  a   inadmisible  decisión   de  tomar  como  propias as políticas impostas por quen goza dunha   realidade  socio económica, que  por positiva, difire no substancial  da limitación da nosa posición específica.

Cando nun estado,  o  poder executivo é desempeñado por un equipo de goberno   cuxas  decisións por desacertadas  e incoherentes, son indicativas da súa incapacidade para o desenvolvemento das funcións atribuíbles ao cargo, entón  nese  país, ademais de estar en situación de alto risco dirixente,  é evidente que os electores,  ou ben foron suxeitos dunha fraude electoral, ou equivocaron a orientación política do voto. En calquera caso, a realidade dos feitos, viría demostrar  que  até a grandeza  democrática  ten o seu lado   imperfecto.

O  resultado desa imperfección,   chega  ao rodo español  cada venres despois do consello de ministros, cando a portavoz Sáenz de Santamaría, ponnos ao corrente das últimas medidas acordadas polo  executivo como solución  á crise económica que nos  comprime, e cuxos contidos, demostran ser a solución de nada. 
Iso é así, por canto, tras uns meses de goberno e unha desenfreada e obsesiva onda de recortes para cumprir os obxectivos do déficit, os efectos paliativos  de tan arriscada política arroxan un balance  negativo, peor se cadra, que o dos seus predecesores no cargo.

A xulgar polos feitos, agora a crise parece tomar unha prórroga de temporalidade ilimitada,  ante o agravante  da  contracción do mercado interno e a diminución  das  exportacións; factores que sumados á consumación dos  peores presaxios que puidesen aventurarse sobre a presión especulativa dos mercados e á caída do 0,4% do PIB, supuxeron que España tecnicamente entrase en recesión.

Pero a pesar de todo, os asiduos  da Moncloa parecen non querer asumir  que non  sairemos do conflito mantendo  a  inadmisible decisión  de tomar como propias as políticas impostas por quen goza dunha   realidade  socio económica, que  por positiva, difire no substancial  da limitación da nosa posición específica.
Pensar que á emperatriz Merkel preocúpalle o máis mínimo a saúde  económica de España, é igual que pensar que a prima  de risco  non é un sobreprezo da  compra de débeda,  senón unha  parenta que temos en Alemaña.. 

Moi ao contrario, as nosas políticas de reactivación teñen de orientarse por flexibilizar na temporalidade a amortización da débeda  a fin de dispor dos medios e prazos necesarios  para afrontar o obxectivo preferente,  que necesariamente, pasa  pola potenciación e fortalecemento do tecido  produtivo, a través da creación  e    recuperación de actividades  empresariais e o ascenso da  taxa   de emprego.  Aspectos motores para   pór en marcha a dinamización da actividade económica coa alza inducida do   Produto Interior Bruto do país.

Cabe referir ás portas dun  semestre  de goberno conservador, que á marxe da adversa reforma laboral, o  executivo do PP,  non tomou unha soa medida, centrada en reequilibrar  os sectores produtivos para recuperar  e dinamizar a actividade empresarial, como tampouco, estableceu  alternativa algunha  para activar o  emprego, e todo iso,  a pesar que a última enquisa de poboación activa, sitúa ao paro en 5.639.500 afectados, é dicir , a taxa máis alta de Europa co 24,44%, do mesmo xeito que o é  o paro xuvenil, que alcanza o 51%.  Tendo de engadirse a iso, o peche  de 178500 empresas e comercios,  como igualmente  o incremento dos ERE nun 54,8%. Este é o outro hándicap, caracterizado por unha constante de quebras empresariais e máis desemprego, que veñen contraer aínda mais a decaída estrutura produtiva.

Pensar  que o dilema entre crecemento e déficit non ten sentido,  é decidir liquidar a crise esperando que obre o milagre e fornezan efecto  as políticas impostas pola chanceler alemá, e referendadas incomprensiblemente  polo presidente Rajoy.
Maiormente cando tal criterio é rexeitado  pola propia oposición do país saxón, que razoablemente,  condiciona o seu apoio ao pacto fiscal, á inclusión complementaria dun  imposto ás transaccións financeiras e un programa de crecemento e emprego.

Tan só a un presidente de goberno curto de luces, ocórreselle, axustarse a realidades alleas e comportarse  como o   subordinado  cónsul  dun protectorado xermánico, despistando o  feito,  que foi a  intransixencia da metrópole quen  impuxo a súa arrogante xerarquía, evitando  que o Banco Central Europeo,  puidese financiar  directamente aos estados, práctica  que amparou os excesos dos mercados especulativos, que en sínteses, foi o verdadeiro factor desencadeante da actual crise do euro.


Mentres se manteña  a servidume  foránea con renuncia ao propio foro; mentres non sexa o cárcere a única disuasión aos delitos financeiros,  o  goberno do  PP logrará sen dúbida  arruinar o país,   pero o que non conseguirá,  será   resolver a crise económica,  por máis que  a nova capital de España sexa Berlín.




11 may 2012

BASTARDÍA DE EUROPA



PUBLICADO 12/05/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Europa, pola súa desacertada regulación monetaria, a súa disparidade xenuína e unha desastrosa gobernanza,  da noite para a mañá, converteu a casa común dunha comunidade  económica, nunha  timba de pouca sonada onde se prodiga a  xogada ao EuroPocker.


En países con realidades económicas heteroxéneas  é impropio  manter unha unidade monetaria, se esta, non vén acompañada da fusión política e a uniformidade compensada da súa estrutura produtiva. 

Lamentablemente, todo o contrario do que ocorre na UE,  sendo aí  onde radica a orixe  e a causa  desta  crise sistémica que padecemos, pois a atípica alianza de veciñanza, é un artificialismo que  tan só favorece  a potencialidade  dos países  mais podentes,  xerando  a  inestabilidade e o receso nos  membros  societarios  peor situados,  ao acentuar a súa carestía e convertelos en fácil presa da voracidade dos mercados especulativos, quen son  dados a cazar elixindo as presas mais débiles en safaris onde  as  manadas  andan  dispersas.


Posiblemente, por esa complexidade intrínseca  que acompaña o  desenvolvemento da  actividade  financeira, os cidadáns do montón, non alcanzan  percibir   a disfuncionalidade  real  do noso  sistema  monetario,  e por riba, tampouco, esa maioría social é capaz  de entender  por que unha crise económica de impacto global,  na  eurozona,  tomou formato  de sucesión para converterse   nunha estacionada  crise do euro.

Se tomásemos coñecemento  de causa sobre esta crise extensiva, facilmente  saberiamos  descifrar  o porque dos seus demoledores efectos. Para entendernos,  Europa, pola súa desacertada regulación monetaria, a súa disparidade xenuína e unha desastrosa gobernanza,  da noite para a mañá, converteu a casa común dunha comunidade  económica, nunha  timba de pouca sonada onde se prodiga a  xogada ao EuroPocker, alentada por uns    tahúres que impoñen os negocios  especulativos  como oficialidade protagonista, en detrimento  do incuestionable afianzamento produtivo que debese ser a directiva de referencia.   

  A estrutura orgánica e de funcionamento do Banco Central Europeo  (BCE) resulta aleccionadora,  pero non como referente edificante,    senón como exemplo negativo, que  aínda así, é educativo en sentido expresivo do que se debese  corrixir,  que resulta ser case todo.  

De orixe habemos de ter presente , que esta macro  entidade financeira con sede  en Frankfurt,   tivo a súa  orixe na propia  formulación da moeda única,  e a súa capitalización  realizouse integramente  con diñeiro público, achegado polos países membros, en razón a participacións nominais desembolsadas por cada un  dos estados en atención   á potencialidade  do  PIB respectivo.

No entanto, para tomar razón debida da súa composición, cabe  constatar,  que os países adheridos ao euro achegaron un cómputo do 70% do capital social, mentres que  o 30% restante, foi  afrontado no seu conxunto polo resto  das nacións membro. En todo caso, o que debe que dar meridianamente claro,  é, que a razón e o espírito da súa instauración non atendía  a razón distinta que manter a solidez  da moeda única.   

De calquera modo as  contradicións non se fixeron esperar,  e a pesar do carácter totalmente público dos 10,6 mil  millóns de capitalización    do   banco central dos Estados da zona euro,  e aínda cando, o seu  obxectivo era manter a cohesión  e a estabilidade económica da Unión, parecendo incrible, a realidade da súa política  tomou unha deriva inaudita, ao favorecer escandalosamente  á  banca privada europea, por canto,   impulsouse ao seu favor  a barra libre   do crédito brando a un interese do 1%, para que, eles , prestáseno despois   do 5 ao 7% aos gobernos dos países, que paradoxalmente  resultaban ser  os donos do diñeiro. 
Claro que semellante diferencial foi patrón de asfixia aplicable  aos  países periféricos, non así,   se  a operadora de mercados  fóra   Alemaña, por canto, neste caso , os bancos só lle cobrarían  un 3%.

De xeito evidente, isto é intolerable, pois tras esta regalía,  tras ese malgaste de diñeiro público en vantaxe  exclusiva  da banca privada, retoma actualidade aquela reforma  express da Constitución na que se impuxo   priorizar o pago da débeda por encima de gastos sociais, e as  consecuencias  de acompañamento  tradúcense nas excedidas  medidas de austeridade e desproporcionados recortes, cuxa aplicación non tería razón de ser   nin fundamento debido  se o Banco Central  Europeo tomase sentido  de xestión e racionalidade dos seus actos. 

Chegado a este  dilema, se non se reconduce a situación de forma debida, propiciando á vez  o equilibrio entre  as políticas de crecemento, e  a disciplina fiscal,  é  incuestionable, que  a permanencia no Euro  resultará ser un todo inútil.


4 may 2012

As PEMES, dispostas.

PUBLICADO 05/05/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Unha clase política  que despois de apropiarse do mandato electoral, rompe unilateralmente  os seus compromisos coas urnas tomando dirección contraria ao contido da súa oferta, tan só pódese definir   como un congregado de impostores.

A clase política, ese colectivo de transformistas expertos en pintar  cadros fóra  de lenzo,  como resultado dese  habitual  desvarío, terminan  embadurnando o panel da  realidade coa brocha gorda da súa ineptitude, para logo, tras pór pano á chapuza,  ter o  atrevemento de chamarse  a autoría creativa dunha obra de arte.
É indiferente o estilo pictórico , a estética, a técnica ou a  idea adquirida; pois neste  gremio artístico de saltimbanquis políticos, tan escaso valor ten a plástica  de quen  contornea un  puño  cunha rosa ou quen esboza  un  ceo con gaivota,  tendo en conta que  a súa carencia, non só prodígase  nos seus fondos senón que igualmente deslízase polo perfil das  súas formas.

Ministro, ex axente dos mercados
Pero a versatilidade  destes  eruditos de quincalla,  non se para en pinceladas,    chegando  coa súa extravagancia enfermiza  a converter o país  no escenario apropiado para  dar  renda solta  á  representación  dunha  bufonada descarnada,  unha  sesión continua,   onde estes "bien   pagaos", tentan  camuflar  a súa excedida insuficiencia,  repercutindo a grosa factura do seu mal oficio, sobre  uns atónitos espectadores  que non logran entender a súa condición de suxeito pasivo.

Quen, non reaccionaron ante os primeiros brotes da crise admitindo que a súa orixe derivase  en metástasis extensiva, quen tras catro anos de diagnostico  conclúen que o mellor antídoto é matar ao enfermo, é evidente  que poden manter unha alianza de intereses e camaradería cos mercados especulativos, pero non resulta ser  o cadro de persoal indicado, para afrontar de modo efectivo  a reactivación da  economía produtiva,  que  é o único revulsivo  aos males  que padece o país.

Unha clase política  que despois de apropiarse do mandato electoral, rompe unilateralmente  os seus compromisos coas urnas tomando dirección contraria ao contido da súa oferta, tan só pódese definir   como un congregado de impostores,   uns linguateiros de feira pouco fiables,   para quen a democracia,   é simplemente o  marco apropiado  para garantirse a indecente exclusividade  dos seus privilexios,  mentres bailan a danza macabra que interpretan  os mercados.

Esta clase política por máis mensaxes subliminares  que emitan para satisfacer o seu egocentrismo, poderán enredarnos  con parafernalias bolsistas e rescates bancarios; lograrán   desbaratar o país  incrementando o esforzo fiscal mais alá da capacidade contributiva dos cidadáns; alcanzarán o cinismo cernando as políticas sociais  que prometían manter; saberán arruinar a estrutura produtiva do país facendo  o contrario do debido  ou manterán en activo un veto que defendían  levantar.

O que non  saberán resolver estes inútiles, será, como saír da crise, como facer crecer a economía, como crear emprego, pois devanditos obxectivos  tan só lógranse coa intervención decidida do  universo empresarial  que  maioritariamente conforman as PEMES.

Empresas,  que urxentemente deben saír  en autodefensa a través dos seus órganos de representación, con iniciativas  de acción   directa e medidas de choque,  dirixidas, a pór freo ao negativo balance que como consecuencia das    inconcibibles medidas políticas,    ocasionou peches encadeados  desde o inicio da crise no 2008, cuxa cifra absoluta se eleva  a 178 500 empresas o que levou implícito a destrución de 2.985.000 postos de traballo,  cuxo rescate haberá de tomar preferencia  sobre  calquera  consideración obxectiva, do mesmo xeito que a  reactivación do investimento público.
A unidade empresarial como obxetivo
É innegable presumir, que quen  foron capaces de levar a este país  ás cotas mais elevadas do seu desenvolvemento, teñen demostrada capacidade para sacala unha vez máis da lameira no que outros a sumiron.

É obrigado  pois, pór  fin á economía imperfecta, non resulta tolerable por máis tempo, manter activas  as   políticas sustentadas no  monopolio dos mercados especulativos.  A clase empresarial como único expoñente da economía produtiva, ten o dereito de intervir e o deber de facerse  ouvir alto e claro,  e desde un papel  protagonista, participar activamente na recondución do país , facendo valer a súa  vocación inequívoca,   que non é outra, que  contribuír, á creación dunha sociedade cada vez máis próspera, tomando por singradura  a  potenciación da empresa privada como o elemento mais importante da xeración de emprego e riqueza

Os feitos falan por si sós , por tanto non hai mais que engadir, tan só concluír afirmando, que este país ten de someterse a un proceso  de mutación inversa, pois é evidente que  sobran políticos e faltan empresarios