DON QUIXOTE ROMPE O TANGO

PUBLICADO 28/04/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A méxicana Pemex,  preséntase como a salvación do sector naval  galego, iso polo menos, é a conclusión que se desprende  da valoración oficial da viaxe  cursada recentemente polo Presidente Rajoy e o seu homónimo galego, Feijoo.

En vida, o dramaturgo arxentino Discépolo, definiu ao tango como un pensamento triste que se baila, o que nunca se imaxinou o acreditado  poeta bonaerense, era que a súa composición antolóxica, que baixo o título de  Cambalache,   puña en  solfa á sociedade  dos seus tempos, tomaría actualidade en pleno século  XXI, cando desde a vella España, Don Quixote,  cruzando o charco, sen muíños nin escudeiro, plantouse no escenario  riopratense sorprendendo a propios e estraños ao interpretar  unha coreografía á seu antollo,  unha versión  sui géneris,  onde a carencia de harmonía marcaba o ritmo   do impropio, proxectando  a  estampa   dun  completo cambalache, un só, de quen non soubo entender   que facían falta dous para bailar o tango.

 Pero o  enxeñoso cabaleiro  da escena , Antoni Bufrau, presidente de Repsol -YPF, revestido dun publicitado prestixio e  éxito,  paradoxalmente, este fracaso  arxentino, non deixa  ser  un novo   pau que lle asestaban, unha contrariedade  máis  dentro do expediente   deste alto executivo das finanzas.

Como referente de contraste, lémbrese  aquela odisea  na que houbo  de transixir a insubmisión da empresa pública alxerina Sonatrach, a subministradora de gas natural ao noso país vía conduto  do  Magreb.  Outro expoñente máis   dos desatinados resultados da  súa política  mercantil, que posibilitou que os norteafricanos, variasen  unilateralmente   os contratos take or pay,  sendo emitidos   á vez, polo  país de veos  e hiyaps, un laudo. cuxos  efectos altamente prexudiciais, recaeron directamente nas  arcas públicas,  por canto,  ao estar a actividade incluída dentro dos  denominados negocios de Estado,  a Administración española que actuaba como tutelante de garantías  debeu afrontar con diñeiro público  a repercusión  multimillonaria  dunha ineficaz xestión comercial.

Don Quixote non escarmenta  coas súas embestidas muiñeiras,  e como ao parecer a factura das  súas  arremetidas    non vai á  conta de resultados, senón a cargo do Estado, ante semellante vantaxe, non repara en tomar  riscos , e aquí téñenlle de novo, esta vez  despois de pasar  por arcas caudinas de Sacyr por axuste accionarial,  aquí vémolo á montura  de Repsol,  anunciando  unha alianza  coa mexicana Pemex,  para buscar conxuntamente oportunidades de negocio por terras aztecas,en particular, o   acceso aos recursos petroleiros deste país, cando é farto sabido  que a lexislación mexicana veta a intervención de firmas estranxeiras na explotación deste tipo de actividades.

Curiosa alianza nun contexto  de total  inseguridade xurídica, e nun marco de estrañas coincidencias  de temporalidade simultánea, resultando cando menos  sorprendente e un síntoma  de desconfianza,  que os herdeiros da revolución zapatista,   eríxense  en adaíles americanos dos intereses españois, sen dubidar  enfrontarse  a súa continental Arxentina, situándose contra o acto confiscatorio promovido polos cachorros xusticialistas que exercen de gardiáns da histriónica  presidenta Cristina Fernández de Kirchner

Canta bondade por nada...!  Estraño non? . Canta dose  de amor  renaceu  pola   nai patria!

 Resulta que  ademais de ofrecer a súa  mediación  no conflito, onde  o Quixote  Brufau  esixe 8.000 millóns de euros polo accionarial apropiado. E para maior sorpresa, tanta vontade  compleméntase  con outra decisión insólita  cuxa credibilidade toma corpo de dogma  de fe,  pois agora Pemex,  preséntase como a salvación do sector naval  galego, iso polo menos, é a conclusión que se desprende  da valoración oficial da viaxe  cursada recentemente polo Presidente Rajoy e o seu homónimo galego Feijoo.

É  obvio que se está xestando unha nova  expoliación, e por mais que os nosos mandatarios incorrectamente  perciban ver xigantes , o certo é que son méxicanos,   pero realmente trátase de muíños. Queda claro que aquel que  fose brillante  executivo de Arthur Andersen, hoxe metido en anos e  finanzas, debese  pensar en clave de substitución,    pois coas súas accións está a indicar que a súa equívoca estratexia,  é o factor desencadeante dos conflitos.

A expropiación Arxentina  doe......,  claro que doe!.

Pero esa dor abúrase para converterse  en quebradizo de cabeza permanente,   cando se percibe  con toda nitidez a errónea política exterior do Estado español, que ten por prato forte, a improvisación,  o disparate e o desnorte,  e excesivamente a  notoria  incapacidade dos executivos  da gran maioría das multinacionais do  noso  país, inutilidade despistada,  tras  afamados  curriculums  prefabricados  na  falsidade  que dispensa,  non considerar unha realidade  presidida pola súa continua colleita de fracasos   , é dicir, por non variar seguimos tendo o futuro  da nosa economía en mans   duns  insuficientes  metidos a políticos ou executivos.

GRÂNDOLA, VILA MORENA

PUBLICADO 21/04/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

O povo é quem mais ordena

Terra da fraternidade 

A esperada estabilidade e progreso que  debese acompañar o cambio de réxime,  co paso do tempo, derivou cara á deterioración política, económica e social.

O próximo 25 de Abril, hai 38 anos que nosa veciña Portugal espertaba  ao son de Grándola, Vila Morena,  unha canción  revolucionaria  de Zeca Afonso que emitida por Radio Renascenza  chegaba ás ondas como transmisión inequívoca, contrasinal esperada,  para que se iniciase o levantamento militar  por parte do Movemento dás Forzas Armadas - MFA, cuxa significación foi coñecida pola revolución dos caraveis, acción,  que poría fin á ditadura salazarista que se mantiña no poder lusitano desde 1926.

Resulta significativo resaltar, que tras aquela xornada da toma do poder para  promover a transición democrática, os membros do alzamento, ademais de intervir e ocupar todos  os puntos estratéxicos do país,  tras o triunfo, como vencedores daquela contenda de caravel no fusil, unha das primeiras medidas tomadas   nas súas funcións de goberno, foi, erradicar o risco involucionista, e en previsión cautelar a tal  perigo, promoveron a urxente  nacionalización  da banca  dada a significada posición do sector financeiro en sutís   asonadas contrarrevolucionarias  ou a  obstaculización na  apertura democrática.

Agora, ás portas  do 38.º aniversario do triunfo daquela emblemática revolución, o balance do período democrático non ten segundas interpretacións, e por tanto, non deixa lugar a equívocos. A esperada estabilidade e progreso que  en boa lóxica debese acompañar o cambio de réxime, contra tal tendencia,  co paso do tempo, derivou cara á deterioración política, económica e social, creando unhas  condicións de quebranto que facilitaron a entrada en escena dunha  crise irreversible, cuxo  descontrol, foi  caldo de cultivo apropiado para que os mercados financeiros mantivesen un acoso sen tregua, que planificadamente conduciría  ao aínda recente   plan de rescate, cuxas consecuencias, mais que  frear o retroceso económico,  somen o futuro do país veciño na noite dos tempos.

A banca portuguesa tiña tomado o desquite pola confiscación  sufrida durante  o período posrevolucionario,  e coa  colaboración necesaria do   armazón financeiro  mundial, os socios  preferentes do club da UE e o achegue loxístico  do Fondo Monetario Internacional, aproveitando a debilidade  dunha revolución fracasada e o desgaste dunha clase política, ineficaz e aburguesada.   converteron o   referente daquel cambio positivo,  nunha indecente oportunidade para satisfacer  os seus instintos máis perversos.

Así foi como, disfrazando  de auxilio a súa intervención en rescate, incentivaron o seu  verdadeiro obxectivo, que non era outro distinto  a crear as condicións apropiadas, para converter aquela crise que conxuntamente provocaran  no maior  negocio especulativo imaxinable a prol  dos seus propios intereses.

Pero se desde a formalidade dos feitos é concluínte o fracaso  da  revolución daquel     abril do 74 , os triunfadores da súa derrota, mais que celebrar  a vitoria,  debesen calibrar  a gravidade do seu éxito, por canto, esa inxusta  tendencia  en reproducir    o formato da sociedade dos dous terzos, onde tan só un terzo  enriquécese en desvantaxe  do resto,  onde se prodigan os desequilibrios  e o avance das inxustizas sociais  transfórmase nunha constante , esas circunstancias adoitan traer  o acompañamento  de efectos inversos ao fin que se persegue.

Non debesen  esquecer que a caída dun sistema malogrado, non representa o resultado de ningunha conquista,  tan só a capitulación duns dirixentes inadecuados . Iso é razón suficiente, para afirmar sen risco ao equívoco, que o espírito   daquel    abril de 38 anos atrás, mantense perdurable no  tempo, e canto maior sexa a presión dos mercados, e mais acentúense as desigualdades , maior será tamén a  probabilidade   de que outro Zeca Afonso,  de súpeto poña en movemento as conciencias estremecidas , difundindo polas ondas, de novo,  os sonoros acordes  de Grándola Vila  Morena, para indicar  unha vez mais a través da súa mensaxe,  que o pobo é quen mais ordena.

EN CAÍDA LIBRE

PUBLICADO 14/04/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Por máis  representación de soberanía que tente proxectar, a clase política á marxe do  código de barras das súas  respectivas  siglas ,  a única función que desempeñan  na actualidade,  é a de dar maquillaxe de lexitimidade  a unha democracia falseada.

Como modelo predecesor  e soporte da  organización do noso esquema  de produción   e  consumo; a economía de libre mercado, sustentada  nas oscilacións  da oferta e a demanda  e a  intervención puntual  do  Estado no papel de garante  da liberdade de competencia, co paso do tempo, por anómala sucesión  derivou nun novo  formato organizativo, caracterizado,  polo predominio  dun réxime empresarial de solidez simulada,  que asistido pola enxeñaría financeira, marcou o protagonismo dos mercados tomando por único  obxectivo  as operacións de alto risco como acceso a cuantiosos  e  rápidos beneficios, sen existencia  doutro  valor engadido que o meramente especulativo.

Obviamente con semellante deriva por expoñente;  máis que sorpresiva, a extensa e intensa crise que se aveciñaba non resultaba ser un clamor senón un estrondo,  que tan só a  simulada  torpeza dos seus  proxenitores por interesada,   ou a pasividade    dos  políticos por escoltada, parece que conxuntamente non quixeron  detectar coa anticipación debida  as súas demoledoras consecuencias.

 Así foi, como a economía de libre mercado sucumbiu ante a agresión inmisericorde da elite financeira  e a colaboración necesaria do armazón político,  deixando vía libre, á autocracia dos mercados como sistema de  substitución,  cuxas secuelas  ademais dos prexuízos netamente economicistas, desencadeou un receso  do desenvolvemento sustentable precedente, que trouxo implícito   a escisión  das políticas de evolución social  e a evasión  da repartición equitativa da riqueza.

Por tanto  na  historia desta crise económica, están identificados con absoluta precisión os verdadeiros artífices da desfeita, que para nada se corresponden co empresario sumido  na ruína, nin o enfermo  recortado  de atencións, nin moito menos co alumno  ao  que tentan  esquilmarlle a  docencia.

Esas son as vítimas propiciatorias, os suxeitos  inocentes, que  padecen a causa do efecto, aspecto  indicativo de que esta crise  non  só é  económica senón total e extensiva , maiormente,    cando os autores efectivos  da quebra colectiva,  despois de sumirnos na noite dos tempos, agora, coma se tal cousa fóra,  proseguen a súa rutina de despropósitos erixíndose  en redentores, das súas propias incompetencias. Isto é inconcibible, resultando cando menos inaudito sexan os propios demos quen se oferten  a liberarnos  do  inferno.

Por máis  representación de soberanía que tente proxectar, a clase política á marxe do  código de barras das súas  respectivas  siglas ,  a única función que desempeñan  na actualidade,  é a de dar maquillaxe de lexitimidade  a unha democracia falseada, pois  facendo abandono das atribucións  da súa condición de depositarios  da soberanía popular que lles confiren as urnas.  Incriblemente, outorgaron  plenas competencias aos mercados, para que sexan estes, quen  regulen en exclusiva e dirixan unilateralmente o proceso económico ao seu antollo, mentres eles manteñen como única reserva    o papel  executor ao ditado das apetencias sen límite dos protagonistas económicos. Pero este déficit democrático ten un historial  de vinte anos de entrega, coincidente    temporalidade coa que   Hans Tietmeyer, Presidente do Bundesbank dese a alternativa á ditadura dos mercados,  con aquel sublevado pronunciamento, "Vostedes, señores políticos, teñen que afacerse a obedecer aos ditados dos mercados",  proclama,  que se transformou na lema  da máxima  institución europea. 

Pero se o panorama pinta escuro  desde unha óptica xeral, visto desde  o patio de butacas do Estado, a escena agrávase,  ao comprobar que  o referente  en materia  resulta ser un hibrido, definición apropiada para distinguir a  dobre condición  de Luís   de Guindos, pois o hoxe político, Ministro de Economía y Competitividad  era a cabeza visible de Lehman Brothers para España, na época en que,   esta entidade entrou   en quebra polas hipotecas subprime  que conduciron á fractura  da economía mundial, co agravante de administrar  posteriormente  a liquidación da propia  Lehman na bancarrota a través de Pricewaterhouse  Coopers, curriculum que para nada lle achegan as condicións de neutralidade e independencia que debesen presidir  a súa función como executivo de Estado.

Non hai dúbida que  o actual modelo económico, é o desencadenamento do clima de inestabilidade    e elevada  exposición de risco  que estamos a padecer.  Se a clase política quere evitar  ser menos responsable do desastre económico que os  propios  mercados, non ten outro remedio   que reconducir a situación, que obrigatoriamente, pasa por reconquistar a xerarquía, democratizar a economía e as súas estruturas institucionais. Suposto contrario, seguiremos cabalgando á grupa dunha prima  de risco desbocada, ou deslizándonos por un permanente tobogán bolsista, etc., etc.; e de ser así, aos políticos de todo signo, acabóuselles o pretexto de seguir derivando a súa culpabilidade aos mercados.

ESPÍRITO DE CAMPANARIO

PUBLICADO 07/04/2012 EN : Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

 

Alí, onde os suburbios da  periferia  toman contacto co Atlántico, onde os estaleiros salpican desemprego e as súas bancadas cheiran a veto naval, nese escenario  inactivo, é onde a clase política departe coa súa incapacidade.

Pódese afirmar sen risco a equívocos  que tras  o  auxe  ou a decadencia   de calquera hábitat ou  asentamento  socio económico, non son as  dinámicas territoriais  nin  os ritmos naturais da economía, quen impoñen os   factores  de tendencia, senón, exclusivamente a intervención política, que dependendo do grao de liderado do intérprete,  do  seu peso executivo  e nivel de destreza, terá  garantido o éxito ou estará condenado ao fracaso. Isto último,  toma corpo de frecuencia  cando o adaíl político resulta ser un  minguado, que  en vantaxe  dos seus intereses decide  darlle cancha ás súas ambicións,   aínda que con iso,  produza  un detrimento dos dereitos  colectivos  de quen  lle outorgaron a súa confianza.

E alí, onde os suburbios da  periferia  toman contacto co Atlántico, onde os estaleiros salpican desemprego e as súas bancadas cheiran a veto naval, nese escenario  inactivo, é onde a clase política incapaz  articular solucións aos problemas esenciais,  decide  acollerse á mística tomando devoción polo  espírito de campanario.  Doutrina encamiñada  á defensa do  absurdo, cando este, prodígase  na reafirmación do localismo mais porfiado,  aínda cando as súas consecuencias  deriven  en prexuízo da  sensatez. Este  complexo dogmatismo foi  a clave de inspiración para tomar decisión  polo desafortunado emprazamento da  sempre   inacabada infraestrutura portuaria  da Ría de Ferrol.

As  excentricidades  dogmáticas, reportan  consecuencias   incoherentes e isto motiva  que a mente dos nosos mandatarios axústese mais ao  diminuto estilo  de Liliput,   que ao xigantismo de Rótterdam, e así, cando o desenvolvemento do intermodalismo e a revolución tecnolóxica dos contenedores xa marcaba as tendencias  do transporte marítimo  futuro;  orientando a tipoloxía  e  escala dos novos  enclaves portuarios, por estas latitudes do noroeste, por non perder o fío coa    lixeireza  e seguir mantendo  a  hexemonía do disparate, os cativos da  inutilidade,  deciden   consumar outra insensatez máis , a través dunha construción portuaria de escaso porte,  que ademais de alterar as correntes  naturais da Ría, non dispuña de vocación  territorial de respaldo, soportando unha  orografía infame, ademais de ser notorias as  limitacións  técnicas e financeiras para   a  implantación das imprescindibles infraestruturas  de comunicación.  Obviamente outra vez mais perderamos a ruta do futuro pois o espírito de campanario impuxera a súa teoría.

Os escasos 300000€ habilitados nos actuais Orzamentos Xerais do Estado, para avanzar na  redacción do proxecto construtivo do ferrocarril até o emprazamento  de Caneliñas, non deixa de ser  unha evasión do executivo estatal para  demorar no tempo a construción desta infraestrutura forzada.  Tras esta decisión,  percíbese unha reconsideración sobre a conveniencia  da súa execución efectiva,  por canto  o  custoso investimento do convoi  non restará limitacións á operativa portuaria, xa que  tan só os grandes portos de funcionalidade manifesta, con especialización de alto rendemento  e instalacións apropiadas para os movementos masivos de carga,  formarán parte da  rede global do   transporte marítimo e multimodal, e no caso de referencia, ademais das limitacións citadas, o factor escala  como a súa restrición expansiva apuntan a deducir  que o porto exterior  de Ferrol está chamado a unha  especialización de segundo nivel, suxeita  ao  tráfico cativo local.

Resulta aventurado  estimar  cal será a dimensión máxima que alcanzará a os buques de nova  xeración,  o que  está  lonxe de toda dúbida é que a tendencia ao xigantismo dos Post-Panamax,  non se  paralizará  a curto prazo,  e esta tendencia da nova configuración de frota,  propicia,  unha reorganización do sector marítimo  como base  referente para establecer unha  rede xerárquica de portos para as liñas de servizos regulares, e folga dicir,  que no novo escenario, Caneliñas en Ferrol  e Langosteira na Coruña, quedarán  excluídos da prestación de servizos directo neste esquema de vangarda.

De todos os xeitos, Galicia ten unha  situación estratéxica para desempeñar unha función   relevante  no  futuro do transporte marítimo, Artabros, aquel porto que non se quixo facer,  segue sendo a alternativa, pois ademais da favorable vocación marítimo - territorial do seu emprazamento, ten  como aliado, a suavidade da  súa orografía,  a proximidade das infraestruturas de comunicación terrestre , viaria - ferroviaria,  e as condicións  apropiadas  para garantirse de partida  a súa función  como  "hubs globais", é dicir,  como un dos  grandes portos mundiais.

O primitivismo do espírito de campanario,  debe dar paso á sensatez, temos  de aprender dos erros e  aínda con anos de atraso estamos a tempo de tomar partida polo futuro,  envorcándonos,  decididamente  na culminación desta   iniciativa incuestionable, que  pola súa característica funcional, a súa condición  de espazo integrado, ten garantido o seu éxito no  contexto  do   ordenamento marítimo mundial.
 http://www.artabros.es/espanol/1_artabros/resumen_ejecutivo.pdf