PURO NEPOTISMO

PUBLICADO 31/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

A grandeza de quen ostenta  o poder executivo, non radica no alcance  da súa talla, senón, no positivismo  moral   que acompañe  os seus feitos.

Manterse á marxe de militancia política ou  rexeitar  vínculos co poder institucional, adxudica  aos afíns  a esta corrente, unha xenuína omnipotencia   ideolóxica,  pero este atributo reservado  a quen non están suxeitos a pactos de silencio nin  a disciplina militante,  aínda que lles outorga  a vantaxe de exercer  o  libre pensamento e posibilítalles dar renda solta á súa liberdade de expresión, non é menos certo, que tal calidade, paradoxalmente,  ten a  oficialidade  do  clandestino.

A negativa á aliñación, máis que un recoñecemento da independencia do individuo, está considerada como unha afronta ao poder. quen es desquite  con tales ademáns,  limita a participación dos díscolos nesa nora  de oportunidades    que soluciona  o futuro, o que supón cernar toda posibilidade de éxito,  adxudicándolles para sempre, a estes  rebeldes,  o ingrato papel de permanentes perdedores.

 Na  administración do poder, os  feitos delatan, que a alternancia  non é unha  oportunidade para o cambio, senón a apropiada ocasión para consolidar a  permuta de intereses, e iso é así,    por mais que se tenten despistar as evidencias  asimétricas tras un hipotético  modelo de perfección , e así, mentres a clase dirixente desde o seu poder omnímodo   proclama un status de máximos, ao país móvenselle  as tellas, motivando  pingueiras democráticas,  gretas  de igualdade  e fisuras  de enteireza.

Pois ben, tras esta argucia  de engano, nun desfasamento de cobiza   as donas  da  cúpula dirixente,  facendo gala  dun mal entendido  espírito feminista, non  máis alcanzar o poder e montar a parodia dos reaxustes, con nota alta en demagoxia, sen  reprimir o oculto instinto  das súas ambicións,  destapan o frasco da esencia do nepotismo mais  arcaico,  para encerellarse nunha cruzada de intereses  co obxectivo posto na promoción dos seus  maromos e demais  elite masculina de tan afamada fidalguía.

Apenas cuns días de diferenza, de Cospedal  e Sáenz de  Santamaría, escandalizan ao país  destapando  a ética oculta da súa fisonomía  política  mais íntima , inesperada transparencia que de súpeto  pon ao descuberto o impar criterio que estas señoras teñen sobre os  labores do  aparello do estado, en cuxo alcance , parecen corresponder   os movementos profesionais dos seus consortes, quen pouco  despois que o PP asumise goberno, casualmente foron chamados  para ocupar altos cargos en dúas notables  empresas do IBEX .  Aínda que o balbordo mediático abortou o nomeamento e  a toma de posesión da parella da presidenta de Castela A Mancha, á marxe do desenlace, os  feitos pola súa connotación,  non suscitan  análises políticas para  a súa interpretación, pois por se mesmos resultan concluíntes.

Curiosamente esa conduta de moralidade despistada, protagonizada por ambas executivas conservadoras, aínda sendo un acto  infame,   non pense ninguén  que cultivará  censura desde as filas dos seus opositores políticos; todo o contrario, o que pode ocorrer é que atope competencia,  por canto, este tipo de relación  clientelar propiciando o  nomeamento de familiares , afíns ou achegados,   resulta ser  unha fórmula  de reproducir o poder político,  que aínda trastornando o principio de igualdade,  é abrazada sen reparo pola totalidade  dos representantes institucionais, e como mostra coincidente no tempo, non hai mais que traer a colación o  recente nomeamento  da esposa de Eduardo  Madina, Secretario Xeral do PSOE no Congreso, que curiosamente pasa a compartir  destino empresarial co marido da  todopoderosa  vicepresidenta do Goberno.

A relevancia protagonista  dos caso relatados, non deixa de ser  un referente máis dentro dun  avultado elenco de "nepotizados",  con variada  pelame e condición política, que inclúe,  desde ex presidentes do goberno como Aznar ou González , o seu homólogo do Congreso, dígase Manuel Marín, ou  multitude de ministros, Piqué, Zaplana, Rato, Salgado, Solves, etc.. Pero do afamado renome dos citados,  poderiamos aleatoriamente  percorrer a xeografía do estado para tomar conta dos contratados por influencia na institucións autonómicas de quenda, dos individuos de confianza política que quedaron enganchados na nómina de calquera  deputación de provincias, pasando polo brigadista do concello que se vos antolle,  ou sindicalmente  a daquel afiliado que pola afinidade de carné  librouse de ser reconvertido

E en tanto isto consómese no país como o pan de cada día , os adestrados disimulan as súas implicacións tras unha  reforma laboral, mentres  os mais inxenuos non se decatan da película  e no canto de afiliarse a un partido político ou a un sindicato,   preparan oposicións inútiles  ou mandan curriculum á dirección dunha papeleira.

Este permanente e estendido  conflito de intereses entre o persoal e o xeral, sitúa ao nepotismo nunha forma de corrupción política, que cos seus desatinos  e  adulteración da praxe democrática ,  a pasos axigantados, converteu a función política nun turbio exercicio,  que diminúe a  confianza do cidadán  e en consecuencia  pon en serio perigo a estabilidade do sistema e  por derivación debilita a solidez  dos   cimentos que sustentan a nosa  paz social.

É evidente  que  de manter o actual rumbo, a alarma social está servida  e o resultado da súa consecuencia será tan impactante como imprevisible.

REDENCIÓN FINXIDA

PUBLICADO 24/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

As accións reivindicativas deben vir precedidas de actitudes consecuentes por parte dos seus promotores, pois a súa forza argumental quedaría deslexitimada, se os actores implicados, incorresen en contradicións que desvirtuasen  os fundamentos  que teoricamente sustentan  o amparo dos seus obxectivos.

 Maiormente as  actitudes  exemplarizantes  non adoitan prodigarse por exceso,  e cando xorden,  a súa excepcionalidade, habitúa  recaer en referentes  de carácter  individual,   en seres peculiares,  que a través da relevancia das súas  accións, crean o  distingo   que confirma  a  excepción da regra,  elevando  o virtuosismo    ao  podium distintivo de quen, pola grandeza dos seus actos ou  a relevancia dos seus feitos,  alcanzan sen perseguilo, o recoñecemento da sociedade  e o acceso directo  a esa dimensión sen límites  que outorga un espazo  á posteridade.  

Pero ao parecer esta crise de vertixe que nos embarga, ese fenómeno de deseño que prodiga o modelo capitalista,  ademais de trastornar o equilibrio da nosa  estrutura  social,   propinou un puntapé á sensatez,   suprimindo  a calidade  do eminente para dar paso   á mediocridade ilustrada.  Agora  a  valía  non está de moda, a  intelectualidade  selectiva foi deposta,  para outorgar papel protagonista á  vulgaridade executiva, e así  pasmosamente    vemos o protagonismo do país,  en mans de quen, non reúnen os requisitos mínimos para dirixir a súa propia vida e nese contrasenso  móvense os fíos do futuro entre  uns lideres inapropiados  e uns seguidores cativos exclusivamente dos  seus propios  privilexios.

Agora contra todo  prognóstico, pola sempre insólita  influencia das siglas sindicais   impondo  o afianzamento de       o seu protagonismo,  desvanécese o esencial, deixando paso a unha   nova estratexia   que nos mostra a cara oculta  da  crise de soberbia, unha lección para imbéciles, aspecto moito máis enigmático que a propia crise económica, e que  á súa vez, representa ser a trincheira  adecuada para prodigar a  axitación  a través da mobilización,  que en se mesma,  non virá liquidar nada positivo,  senón,  ademais de prexudicar a realidade económica do país,  achegará  unha boa dose de desestabilización    e un significativo índice  de fractura social.

No entanto,  toda incongruencia trae implícito o seu equivalente en desvergoña,    e neste caso, o contrapunto  achégao,  aquela actitude  colaboracionista  que estas mesmas organizacións mantiveron   mentres as nefastas políticas do anterior goberno  puñan fóra do mercado laboral a máis de cinco millóns de traballadores. Obviamente con semellante historial, por  consecuencia,  a tempo presente,   non debese ser admisible que sexan eles agora, quen,  téntenlle  marcar  o paso á  sociedade, e moito menos, quen, se usurpan autoridade  para medir con distinta vara   ao novo executivo.

Non se pode tolerar o victimismo  a quen establecen  unha estratexia de defensa denunciando  unha suposta campaña de demonización dos  sindicatos, pois isto  non coa;  tendo en conta que  a gran maioría  saben que a realidade  é outra,  xa que tras ese aparato    de convulsión escudada  na  reforma laboral, existe unha presión en cuberto das centrais sindicais, cuxo obxectivo non é outro,  que facer unha demostración de forza  para  frear calquera intención  modificatoria,  dirixida  a rebaixar ou suprimir o financiamento multimillonario  que  estas entidades perciben  das arcas públicas.

Cando nos relacionamos  co caos social, e o eufemísticamente chamado estado do benestar  está sumido nunha deterioración irreversible, por máis que se tente argumentar,  non existen fundamento  de defensa,  para proseguir  mantendo  un trato excepcional e por conseguinte a supresión do financiamento estatal a partidos, sindicatos, patronais e calquera outra organización social,  ha de ser  unha determinación   contundente  que  non debe demorarse por mais tempo, e  cuxa decisión non ten de facer tremer  a man ao executivo do estado.

Sendo inadmisible nos tempos que corren,  que estes estamentos  manteñan a súa dependencia crecente do financiamento público, é  necesario reordenar a  situación ao resultar evidente que ademais da dubidosa lexitimidade moral,  tal privilexio é cuestionado masivamente creando unha situación de alarma en amplos  sectores da sociedade.

Por estas  complexas circunstancias,  quizá sexa tamén recomendable  exporse a revisión da Lei Orgánica de Liberdade Sindical, pois todo apunta á necesidade  dun   cambio no  movemento sindical, de tal modo que se modifique o anquilosamento  do actual rol,  para  poder comportarse  como  unha parte da   solución da crise, no canto de seguir sendo unha  parte do  problema.

CONCELLOS SEN ALCALDE

PUBLICADO17/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

Sen ter realizado un estudo de contraste sobre os desamaños   do municipalismo, afastados do mínimo  rigor,  algúns políticos temerarios cun atrevemento delirante, suplen seu evidente  descoñecemento en materia   con ridículas formulacións  que tentan transformar en alternativas , para remediar, o que se resolve  doadamente  cun mínimo de sentido común.

Tras a euforia  anexionista  que nos últimos días  tomou protagonismo  a través da cómica  representación  dun simulacro de fusión  entre dous concellos  da provincia coruñesa, polo insólito das  formas e a inconveniencia do procedemento, os promotores  de semellante  parodia,   nunha algarabía  inaudita,  superaron o colmo do  disparate e no canto de esixir o que en dereito lles corresponde aos  municipios, renuncian a iso, e nun papel de comparsas  préstanse a seguir  camuflando a marxinación financeira dos entes locais, tras a falacia redentora dunha  agrupación   intermunicipal, paradigma,  que como solución interesada, prodigan os responsables políticos das institucións da xerarquía  administrativa superior.

Sen dúbida que unha das  cousas mais caras do país é a política, pero   en contraste,   a seriedade  é gratuíta, por tanto sexamos serios  e deixémonos de ficcións  políticas, e en correspondencia  á exactitude, por composición de lugar, refiramos ,  que co 13,1%,  os concellos  son as administracións que menos gastan  fronte ao 36% das autonomías e o 50,9% da Administración central.

 Con todo, o escandalosamente curioso, é, que en atribución ás competencias que lles son propias, o gasto obrigado das entidades locais, tería establecido o seu efectivo real ao redor dunha    contía  do 9,1% de pertenza, posto que o  diferencial excedido, é atribuíble  a "gastos impropios",  xerados pola prestación de servizos alleos ao marco da competencia municipal, sendo estes, en virtude do artigo 148 da Constitución, obrigación  atribuíble ás autonomías, ou na súa falta, facultade imputable ao Estado central.

É dicir, as institucións locais, por ese carácter de administración máis  próxima ao cidadán, contra a súa propia obrigación, pola  demanda  dunha  realidade social emerxente, ten consolidada como propia   a arbitraria prestación duns servizos,  cuxa execución non dispón     de financiamento  de acompañamento, extremo, que xera nos  concellos  unha diminución dos seus fondos propios en vantaxe das administracións superiores, provocando un desfasamento,   que alcanza un importe de 9000  millóns de euros ano, e que por prórroga  de continuidade no tempo, paulatinamente,  foi acumulando  un desequilibrio  que  provocou  tensións orzamentarias,  abocando a estas institucións, a unha situación límite que derivou nunha   insuficiencia  financeira de cuño exóxeno, pois en contraste de mesura ,   cabe referir  que a moderación  da  participación dos entes locais no Gasto Público é manifesto, e proba diso, represéntao  a súa porcentaxe de concorrencia  que  escasamente pasou dun 11% do  1979, ao 13,1% da actualidade.

Para acentuar a complexidade do exposto,   cabe sinalar,   que coa entrada en escena da crise, o impacto da súa prexudicial influencia, agravou aínda máis os complicados problemas  estruturais das Corporacións Locais, especialmente, os relativos  á  súa vía financeira,  influídos por, a  brusca redución dos seus ingresos, a limitación  do nivel de endebedamento, a restrición pola  aplicación de criterios de estabilidade orzamentaria e por último, a contención forzada  por  ter que  cinguirse  ao obxectivo máximo do déficit público, é dicir, un cúmulo de barreiras que despois de 30 anos de marchas forzadas, acendeu a alarma  para indicar que o mecanismo local pasouse de voltas. 

A situación é insustentable e o tempo de prorroga está esgotado. O contexto demanda sen máis dilación abordar con carácter urxente unha reforma en profundidade  das  administracións locais, fixando dous  obxectivos  concretos; a xurisdición do seu marco competencial e o  patrón financeiro de aplicación  en atención a premisas de suficiencia e equidade distributiva, caso contrario,  de proseguir  na actual dinámica, destinando  a cuarta parte dos fondos propios  á xestión e financiamento  de competencias alleas,  a insuficiencia económica  acabará asfixiando  a debilitada operativa funcional duns concellos    que para maior sarcasmo  atópanse á cola  de Europa en materia de financiamento e competencias.

Esta é a única realidade  que hai que asumir  e a dirección política que se debe tomar.  Non resultando de recibo que se tente remediar o conflito,  utilizando como escapatoria, a rocambolesca   alternativa   da fusión municipal, por canto, ademais de ser unha  formulación ineficaz e absurda,   delata a existencia   de intereses espurios , ao coincidir  os seus promotores ,   con quen,  desde a xefatura  de administracións superiores eluden  cumprir as súas obrigacións   cos municipios,  contando coa subordinación de apoio  duns concellos, que polo visto, parecen non ter alcalde.

CONCILIUM, VERBI GRATIA

PUBLICADO10/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario; Globedia

En menos dun quinquenio, as  finanzas municipais teñen pasado dunha situación delicada  a unha realidade catastrófica, circunstancia,  que esixe a adopción de medidas de contención, anulando a totalidade dos gastos  prescindibles e facendo efectiva a  renuncia  ás competencias delegadas para evitar os gastos de suplencia, que aínda  sendo impropios,  alcanzan o trinta por cento do total orzamentario. Ese que non outro, debe ser o guión  de interpretación, que terá de manter súa vixencia   mentres que  a Administración do Estado manteña estacionada a solución definitiva ao financiamento das entidades locais.

Cando a función política  está exercida por mandatarios competentes, socialmente crece o recoñecemento polo  seu cumprido desempeño, pero cando o dominante é a vulgaridade xerárquica, entón, o quefacer dirixente convértese no centro da censura e o   descrédito. Para desgraza colectiva do país, este último suposto,  é o factor dominante no panorama político xeneral, sendo  mostra diso, a combinación de disparates utilizados polos  nosos representantes como opcións paliativas a esa crise de novo cuño, cuxa autoría,   ten neles mesmos  aos verdadeiros artífices.

Agora por non perder a conexión co desconcerto, a súa instrución  desfila pola chaira  municipal, e nunha   manobra de paso cambiado,  coa improvisación por protagonista, elevan o seu  índice de incoherencia  ao proclamar  que a solución á crise que padecen os entes locais,  pasa pola implantación  dun  novo modelo territorial con menos municipios, a fin de reducir custos e mellorar servizos.

Isto non deixa de ser unha declaración diverxente, unha ocorrencia  exenta do mínimo rigor, pois unha formulación seria sobre a fusión ou conxestión de concellos, como mínimo, debese  vir precedido dun estudo de avaliación sobre as vantaxes   do novo modelo de organización  e a repercusión do  seu alcance,  que ademais da esfera municipal tería que precisar, o futuro das deputacións no contexto  do novo escenario organizativo. En todo caso, o que está fóra de dúbida, é  que  unha planificación desta envergadura non se resolve coa manifestación  de inconexos arrebatos políticos. 

Se  queremos  centrar o debate sobre as graves dificultades de financiamento das entidades locais, resulta  un contrasenso que   baseemos a motivación nas características  do  marco espacial de referencia, cando a razón causante, máis que territorial,  estriba   no  modelo de financiamento das propias  institucións, que de xeito evidente resulta  ser contraposto en relación aos servizos que se prestan.

Por tanto, a verdadeira reforma  debe pasar pola  implantación  dun   modelo  de financiamento local de substitución, un novo marco legal, cuxo contido atenda  a criterios  de obxectividade que garantan unha distribución equitativa dos recursos,  acorde  cos servizos e competencias que as corporacións exercen  de seu.

As entidades locais como administración máis próxima ao cidadán  non pode seguir cumprindo o papel de cincenta da administración do Estado, mentres   asumen o incremento de tarefas    sen a transferencia dos   medios económicos de acompañamento, pois tal extremo remata por minguar a súa saúde financeira. En razón a iso, a curto prazo, esa que non outra debe ser o referente  argumental  do debate, suposto contrario,  ademais de equivocar o móbil das causas,  estariamos empuxando a consecuencia  dos  efectos por unha ruta de difícil retorno.

Resulta pois un contrasenso que á parte de negar aos concellos a  existencia dunha  débeda histórica  pola prestación de labores  impropios, cando a súa asfixia económica acentúase ao  perder unha das súas primordiais fontes de recadación vinculadas ao urbanismo, e consolídase a carencia  de cobertura financeira,  fágase  táboa rasa, impondo aleatoriamente un teito de déficit  do 0,3 por cento, cuxa aplicación minguará  a súa escasa marxe de manobra  nun contexto caracterizado pola caída de ingresos.

En materia de ordenación  municipal non  existen razóns  que xustifiquen a variación  do modelo   territorial existente que ampara o ordenamento xurídico, e por iso é un disparate   postular a simplificación do mapa local a golpe de fusións, máxime, cando tal pretensión ademais de representar un  atentado contra o principio de autonomía local  como dereito recoñecido na lexislación, o formato resultante, como agrupación forzada, pola súa condición de artificialismo contra natura,  produciría sinerxías negativas.

Por esencial principio de funcionalidade, é obvio, que como administracións máis próximas ao cidadán, os concellos é a súa actual configuración, son quen deben asumir a prestación dos servizos públicos, sen que tal condición,  limite campo para instrumentalizar plataformas de xestión intermunicipal dirixidas  a asumir  colectivamente a prestación de servizos públicos comúns, co obxectivo de xerar economías de escala que redunden no abaratamento da explotación.

Nosos ocorrentes representantes  deben deixarse de  insólitas  extravagancias,  para tomar razón do problema e  convencerse, que a   solución  non é outra, que forzar a urxencia  na redacción  e aplicación executiva,  dun  novo modelo de financiamento máis acorde co mandato constitucional de suficiencia financeira.

EFECTOS COLATERAIS

PUBLICADO 03/03/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Por máis alarde que se prodigue sobre a corrección das formas, resulta evidente que a historia da contratación pública séguese escribindo con liñas torcidas.

Quen por razóns  vinculantes   son asiduos da contratación pública, saben por liña directa  que a Lei 30/2007, de Contratos do Sector Público,  como soporte xurídico que regula os procedementos de licitación, contrariamente ao que se esperaba á  súa entrada  en vigor, tras  un quinquenio en curso operativo, é contrastable,  que   lonxe de vir cubrir  os baleiros e imperfeccións  do anterior marco lexislativo, veu referendar  que seguimos sen ter unha contorna adecuada no que a contratación pública refírese, por canto, a  práctica da súa aplicación, máis que  proxectar a axilidade e o dinamismo que se esperaba,  creou un ambiente   difuso,  un marco de opacidade    que prodigou un vórtice  burocrático desproporcionado.

A efectos de xestión, ás empresas concorrentes  a licitacións, mais que facilitárselles os trámites a través de métodos de uniformidade que  acheguen  prontitude e dinamismo aos expedientes, os problemas acentúanse, e ao parecer, as administracións nunha confusión  de labores, no canto de remitir a súa función  a unificar   a aplicación da norma, pola propia práctica todo apunta a pensar, que o que tentan, é reformar o espírito da lei en versión acomodada ao antollo do interprete de quenda. Polo menos, por desproporcionado que pareza,  é a conclusión que se desprende ao comprobar  que cada órgano administrativo ten criterios diverxentes   á hora de establecer especificacións e requisitos no que ao cumprimento do marco normativo refírese.

Por esta disfuncionalidade existente, é evidente que as administracións nun exercicio de reconducción están obrigadas a establecer a coordinación oportuna, ao fin  de asimilar directrices que permitan mellorar a actividade contractual no sector, e iso debe ser realizado co convencemento de que todas as medidas e criterios de homoxeneidade, ademais dun encontro coa eficacia e unha  emenda á disparidade,  son o instrumento imprescindible para lograr un mellor desenvolvemento das políticas públicas e salvagardar a  seguridade xurídica tan cuestionada nos tempos que corren.

Agora ben, para poder falar dunha xestión pública eficiente, é condición sine qua non, pór coto á  arbitrariedade que representa  o abusivo nomeamento  de persoal de libre designación ou de confianza política  para  cubrir postos como  cargos directivos, mesmo como responsables directos de baremación das ofertas de licitación  nos negociados  de contratación, é dicir,  hai que erradicar a  mala  práctica  do intrusismo existente, e devolver  aos habilitados profesionais os labores que lles son propios, deixando que as tendencias e arbitrariedades dean paso á  imparcialidade e obxectividade necesaria,  debendo empezar por prohibir  a utilización  do  sistema de libre designación para prover posto de natureza técnica,  máximo naqueles puntos críticos que levan implícito a toma de decisións  de carácter  económico, en razón aos  prexudiciais resultados que acompañan a tal  práctica.

A deterioración institucional ten excedido o límite do  levadío, e os únicos responsables  son, quen tendo competencias conferidas  en materia de goberno,  por acción ou omisión,  posibilitaron o apoxeo do decadente. É dicir, os políticos en exercicio, que co seu silencio e complicidade admitiron a posta en corentena das    regras legais, desgorecendo  a actividade de goberno máis vulnerable á corrupción, como resulta ser a contratación, ou no seu caso, tomando participación  directa na mesma  como o demostra a súa cada vez mais rutineira implicación.

As arriscadas  decisións en materia de contratación, en ocasións xeran outros danos colaterais  que ten como principais e directos  prexudicados aos residentes da contorna de actuación do contrato, sendo múltiples os  referentes de contraste na extensión da nosa xeografía, e como mostra aleatoria  tomemos no Concello de Ferrol, as obras incluídas no Plan Urban, desafortunada adxudicación, cuxos traballos  foron  interrompidos ao pouco tempo do seu inicio  por manifesta  incapacidade do contratista, dándose o paradoxo  que esta resultase adxudicataria,  despois de que a Mesa de Contratación nun inadmisible contrasenso,  rexeitase as xustificacións achegadas por unha  empresa local en defensa da súa oferta, na que constataba de forma irrefutable contar cos dispoñibles materiais e medios humanos suficientes para levar a termo  o conxunto das obras.

Cando isto ocorre, a  técnico redactora dos informes e os membros da Mesa de Contratación, deben asumir directamente as súas responsabilidades,  evitando camuflar as mesmas  tras o soporte  abstracto da administración, pois actualmente  a  evasión cotiza á baixa.