A FADA MADRIÑA

PUBLICADO  28/01/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Desde a súa entrada na UE, España, nunca tivo un papel relevante no marco da comunidade, e tras os adversos efectos da crise económica e a nefasta xestión de goberno, a súa limitada capacidade de influencia, hoxe, viaxa no   furgón de cola da Unión.

Vaia alivio,  miúda alegría a nosa..!, parece que o problema deste país non é  tan grave como se pintaba,   pois o que se percibía como    unha difusa  incógnita, necesitaba tan só dunha  mera operación de contabilidade das contas públicas, cuxa fácil solución,  alcanzábase coa simple  regra de equilibrar os ingresos cos gastos.

Isto polo menos, era a  conclusión ordinaria  que se desprendía do argumentado polo  actual executivo ao momento de expor os  motivos das súas excepcionais medidas  de elevación da  presión fiscal, se ben a súa lectura era  equívoca, pois aínda que  a decisión foi   cociñada nos fogóns da Moncloa, o descoñecido en orixe, era  que previamente fose  aderezada atendendo    ao receitario discorrido ao efecto polos expertos chefs do   200 West  Street, no Baixo Manhattan.

Pero se a inconveniente irrupción da influencia de ultramar    a través de Goldman Sachs,  non fose subordinación suficiente, a renuncia á  soberanía de gobernación, esténdese ao marco do vello continente  cando  a emperatriz Merkel, nun exercicio de desmedida  xerarquía, inmíscese, superando as competencias do propio  presidente español, e nun acto de ordeno, mando e fago saber, obrígalle  afrontar persoalmente a presidencia da Comisión Delegada do Goberno para Asuntos Económicos, é dicir, toda unha reprodución mimética  do que anteriormente a chanceler impuxera  ás autoridades  gregas  e italianas,  ou o que é mais grave,  unha advertencia en toda regra  de que a pesar do cambio de goberno, España, continuará na rotación  de órbita periférica mantendo a súa  condición accesoria no ámbito da Unión.

Resulta inaceptable  que a pesar das contradicións entre as súas chamadas a intensificar a integración da (UE), e a reiterada oposición  a emitir bonos europeos para repartir o peso do pago da débeda, a mandataria xermana, oficiosamente , siga apropiándose a xefatura de Europa co implícito acatamento dos países membro, facultade, que lle outorga determinación para   impor as súas decisións unilaterais superando as competencias institucionais  por mais que a maioría da oficialidade xerárquica europea manteña posicións opostas ás súas formulacións.

Por tanto, equivócase de plano o presidente Rajoy, pensando que unha alianza loxística coa mandataria alemá é o camiño  apropiado  para conducir solucións á problemática española, pois con esa estratexia,   á parte de acentuar  a diverxencia e a descomposición europea,  mais que favorecer solucións á problemática xenuína,  tan só alimenta a apetencia individualista da chanceler,  e nada mais revelador, que a colleita alcanzada  polo francés Sarkozy, cuxo balance de colaboración permanente coa veciña do norte,  tradúcese na consecución  de     unha rebaixada  imaxe de subordinado, que sumado á  inexistencia de rendementos, a tres meses vista  podería ocasionarlle  serios prexuízos no seu encontro  coas  urnas.

Para non albergar dúbidas nin dar cabida a equívocos, a señora Merkel como representante  da maior economía de Europa,  falou alto e claro na súa intervención no Foro Económico Mundial  de Davos, destacando sobre maneira, a súa oposición  a contribuír á superación da crise por encima do tope cuberto. Reafirmándose  unha vez máis na arraigada  idea  de recortes   orzamentarios  e reformas estruturais, medidas  acordes á conxuntura Alemá , pero que  en si mesmas non fornecerán efecto na solución efectiva dos  múltiples problemas de España, pois resulta inadecuado e até absurdo aplicar un  tratamento  de uniformidade para combater  afeccións dispares. 

España como membro da Unión, ten de facer valer a súa condición de país soberano a través  do foro europeo de pertenza, sen entregarse a disturbios financeiros nin ao  acompañamento dunha  fada madriña.  Hai que erradicar a política do barullo e devolverlle    á  Comisión Europea (CE) a titularidade de funcións como Goberno Central Europeo, sendo este o organismo, que,  en atribución ás súas competencias, ten de analizar a nosa problemática e singularidade  diferenciada, a fin de resolver as reivindicacións en materias como, a   revisión  o teito de déficit, os fondos para o emprego, o levantamento do veto do sector naval, etc., etc. Remedios de acompañamento, axuda e complementariedade  dos   cambios e reformas iniciadas, e isto ten  de ser así, si queremos afrontar con seriedade e  realismo a saída da crise.

EQUILIBRIO NO BALEIRO

PUBLICADO  21/01/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Engadido ao impacto que provoca o traumático cambio de ciclo socio económico que estamos a soportar, para maior quebranto, o noso país está sometido a unha extorsión financeira cuxa autoría promoven  os mais destacados socios da Unión, quen, enmascarados tras a cara oculta de Europa,  toman vantaxes, protexendo os seus  intereses en prexuízo da nosa solvencia como Estado.

Desde que  no 2008, a crise acazapada  espertase do letargo da súa etapa  de incubación, a débeda soberana  española  non fixo máis que  crecer, pero con todo, o seu porcentual está cifrado no  59% de PIB,  inferior con moito á contía dos índices soportados polos países do  núcleo duro da eurozona, representados por Alemaña  , Francia e  Reino Unido, que responden respectivamente do 83%, 82% e 80% do seu PIB. O comparativo de tal contraste, en primeiro termo colócanos na disxuntiva de coñecer  o motivo do acoso á débeda española, como tamén,  saber a causa   da curiosa coincidencia   pola que os belixerantes  mais feroces,  resulten ser  eses mesmos  socios da elite xerárquica da Unión Europea.

O triunvirato de intereses Merkel, Sarkozy e Cameron,  ocultos tras a confusa máscara dos mercados  non poden despistar  a súa intervención  protagonista, pois os feitos delátanlles como os artífices  verdadeiros da  ofensiva de acoso sobre a débeda española, e así,  nunha pertinaz manobra, presionan ao executivo do Estado para que a Administración do país   responda non tan só do 16,8% que representa  a débeda soberana sobre  o total do endebedamento, senón que lle forzan a estender garantías e avais estatais para responder polo 83,2% restante, ou o que é o mesmo, sobre o total da  débeda privada.

O motivo desa manobra conxunta forzando a fusión da débeda  pública coa  privada e o establecemento de garantía sobre o conxunto de ambas,  non atende a unha presión dos mercados en termo abstracto, a cousa é moito mais concreta. Resulta  que en plena euforia da construción,  o sector financeiro alemán  como o francés  mesmo o británico, encargáronse de inflar a burbulla  inmobiliaria española colocando no mercado créditos baratos a disposición do gremio, xa fose vía directa   con préstamos ao sector, ou indirectamente  a través de prestamos a bancos españois,  e esta práctica    mais excedida que calibrada, provocou  un sobre endebedamento do sector do ladrillo, que actualmente  por factores de saturación  atópase devaluado proxectando  un alto   risco de falta de pagamento.

Ese perigo, motiva, que estas financeiras  foráneas  inflúan na súa respectiva clase política (gobernos), quen  a pesar de tratarse de operacións privadas non teñen reparo en intervir    como acredores potenciais  esixindo do Goberno español a aplicación  de medidas excepcionais de saneamento excedido de das    finanzas públicas, coa finalidade descarada, que  responda da débeda privada  no caso de que non sexa satisfeita e teña que saír en rescate  da falta de pagamentos das entidades debedoras.

É dicir, a economía española está a ser vítima dunha extorsión financeira promovida paradoxalmente  polos mais astutos socios da Unión co agravante de tolerancia que mantén  a nosa  clase política, chegando ao anacronismo que o suplemento da recadación xerada pola última  reforma fiscal será absorbida basicamente polo máis que seguro pago da débeda privada, é dicir,  que coa política de priorización do  pago da débeda sobre o gasto social,  os contribuíntes españois, cos seus impostos, veranse obrigados a sufragar as neglixencias do sector financeiro dos países en liza, que agrupados, posúen o 59% da débeda externa neta española,  cuxa paridade  acumulada rolda os (1,2 billóns de euros), e tal dependencia porá en xaque o futuro da economía española. 

Para saír da crise de forma apropiada, como paso previo, é obrigado tomar realidade conceptual da débeda  descompondo a pública da privada, para unha  vez  readxudicada pertenza  e refinada  carga ilexítima,  asumir en exclusiva  a débeda soberana como única competencia do Estado, derivando ao marco  de pertenza a compoñente  do  débito privado,  e por suposto cancelando as  cargas tributarias  adicionais de recente aprobación   a fin de non afogar   os niveis de gasto das familias e non perturbar  a  estabilidade financeira  das empresas.

Medidas que haberán de ampliarse cun plan de reordenación  e   diversificación dos sectores produtivos, para reequilibrar o deostado tecido empresarial, e con iso,  frear a caída de actividade a través da apertura  de novos  nichos de mercado  alternativos, que ademais  de ampliar a variación sectorial,  fagan  fluír  o emprego.

En parello, acompañar o  continuo rescate da banca privada coa intervención e xestión  directa  das entidades por parte do estado, pois queda probado que a salvación do sistema financeiro, non pode consistir en pór fondos públicos en mans privadas, tendo de reforzar esta medida  de acción  fiscalizadora coa conversión en banca pública do Instituto de Crédito Oficial, como plataforma  crediticia  en apoio da economía real.

O goberno non pode manter a tónica actual e  someterse  á extorsión dos mercados e moito menos deixarse  ningunear polos seus homólogos europeos asumindo o inadmisible, á conta de degradar  o  estado social e depreciar  a democracia.

FÍO DE SEDA

PUBLICADO 14/01/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Nada máis constituído o goberno, os mercados para que ninguén chámese a enganos, a través de mensaxes en clave  financeira,   apresuráronse lembrarlle ao novo executivo quen establece o guión económico do país, advertíndolle así mesmo, que calquera  reforma en materia, forzosamente, tería de  contar co aprobado da súa supervisión.

As primeiras medidas que en materia defiscalidade  tomou o flamante executivodo presidente Rajoy, non están no camiño  correcto, e por mais argumentos  que se aduzan, o amparo da súa xustificación, garda  precisión análoga cos fundamentos da  equívoca política económica do goberno do ex presidente Zapatero, pois se mantén idéntica  porfía en alzar a presión fiscal  como única solución reactivadora da nosa economía, cando o  remedio apunta en dirección contraria,  xa que  con esas medidas o único que se delata, é a  condición cativa do novo  goberno que inicia o seu mandato  asumindo cos ollos pechados os ditados   dos  mercados, cuxo único obxectivo é garantirse  en condición  preferente o cobro da débeda concertada.

Analizando este atípico proceder que  a alta política aplica como norma na xestión da crise, un queda pasmado, pois se mire por onde se queira  o absolutismo dos mercados é un todo intolerable, resultando por iso    incomprensible que no canto de aplicárselles  a contundencia  acorde aos seus excesos, o Estado,  a través dos seus gobernantes, contra toda lóxica, encollen lenzo, deixándose  enredar a través de fórmulas      que preconizan como remedio o ideario dos  mais destacados  plutócratas  desta elite dominante, sen caer na conta que tras a hipnosis  da  súa planificada   crise da débeda,  os únicos resultados que se obterán, non  serán outros, que a  continuidade  desta crise no tempo  e a obtención de enormes beneficios por parte  dos inductores,  quen  á súa vez, incrementarán   o control institucional e poder executivo dos países sometidos  á súa influencia.

É obrigado constatar que a xénese desta  crise arrinca da cobiza dos propios mercados,    que no seu momento dedicáronse  a prodigar  a cultura  do endebedamento  incontrolado,  facilitando prestamos a Estados receptores, cuxa solvencia,  era máis que menos incerta en razón ao volume do risco contraído,   chegando a crear unha espiral onde a débeda pública concertada sufragábase   a través de novos créditos,  provocando nalgúns casos un déficit inducido que excedía dabondo ao produto anual do país,  ata que a reiteración encadeada daquel proceso autoalimentado transformouse nun todo insustentable, co agravante,  que  o contaxio do endebedamento público infectou ao sector privado, empresas e familias que pasaron a formar parte do círculo contaminado por  quen toma   contraídos superiores á súa capacidade de amortización.

Chegado a ese extremo, é  cando os artífices consuman a súa manobra  facendo que a débeda soberana dispárese,  pero agora, cun custo superior  en razón a unha  alza dos tipos de interese que para maior  abuso traen consigo o acompañamento dun novo gravame co sinal de prima  de risco. 

Esta perturbación prefabricada de modo  unilateral polos mais directos   interesados, xera  o encarecemento das condicións orixinarias, resultando  obvio que como consecuencia de tal  manipulación, o Estado, non dispoña de ingresos suficientes para facer fronte aos seus compromisos de pago, e no marco desa  tesitura, os autócratas financeiros,  como broche á súa xogada mestra,  impoñen, mesmo con reforma constitucional por amparo,     a prioridade absoluta do pago dos intereses e a devolución do principal, e así cando  o déficit  delata a imposibilidade  de atender as obrigacións xerais, o abono da débeda, anteporase aos dereitos básicos da cidadanía, e o  cumprimento desa  premisa é a  motivación única da reforma impositiva aprobada  ultimamente polo actual  goberno.

Pero no contexto das mal  denominadas  políticas de axuste, a contradición está servida, xa que  esta práctica de preferencia a prol dos mercados, sitúa o futuro do país  nunha vía morta,  pois estas  condicións abusivas, deixan baixo mínimos o gasto público que á parte da diminución que ocasiona ao estado de benestar,  deixa pechada a porta da reactivación económica.

Así, a pesar que factores como o esborralle do mercado laboral, entre outras esixencias precisaba da expansión do gasto público como medida de estímulo multiplicador, que operara como acicate da economía, facilitando, a creación de emprego, o investimento e o consumo; parece que tal obxectivo é un aspecto intranscendente para o actual executivo, que en liña cos seus antecesores sométese aos excesos dos tahúres do fío de seda en prexuízo de medidasde creación de emprego e do necesario cambio do modelo produtivo, aspectos, que debesen centrar a súa preocupación se o seu sentido da responsabilidade fose evitar a mais que segura entrada recesión, a continua destrución do tecido empresarial e a permanente perda de emprego.

O EFECTO DOMINÓ

PUBLICADO 07/01/2012 EN : Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario 

Mentres a clase política siga tomando por norma acudir en auxilio dos mercados  con diñeiro público, esixindo  á vez, maior esforzo fiscal do pobo que lle confiou o poder, manterase a crise dual, a de xestión económica e a de xestión democrática. Tan só cando mude o actual escenario de representación, freando a especulación financeira a través dun esclarecemento sobre a orixe e natureza da débeda e entre en escena  un   imposto sobre as transaccións financeiras, até daquela, este país verase incapaz de alcanzar a súa reactivación.

En razón á estabilidade ou desequilibrio da economía do país, a súa masa social ten maior ou menor capacidade para afrontar o esforzo fiscal que os seus mandatarios fixan como obrigacións tributarias precisas, para satisfacer, os contraídos adquiridos cos mercados acredores, ou necesarios no seu caso, para asegurar o funcionamento e prestación dos deberes do Estado.

En boa lóxica, o contraste de disparidade entre capacidade e necesidade, debese considerarse como clave antes de establecer novas opcións impositivas ou alterar á alza a fiscalidade das existentes, pois unha acción de goberno que a efectos contributivos grave a quen teñen esgotado o límite da súa capacidade de tributación, o único efecto que logran, é acentuar a situación de insolvencia dos afectados por diminución do seu poder adquisitivo e redución do nivel de consumo. Isto é así por máis que os políticos tenten camuflar a realidade individual do esforzo fiscal tras o biombo estanco da presión fiscal, pois mentres o primeiro afecta directamente ao peto dos contribuíntes, a segunda é unha variable entre a recadación fiscal e o PIB, sendo as súas oscilacións compatibles con subidas ou baixadas de impostos.

Matizado o anterior, hei manifestar o meu desacordo co novo inquilino da Moncloa, quen unha vez conseguida a meta da Presidencia do Goberno, toma camiño de revisión declinando finalmente asumir como propia a teoría de Laffer, e así, agora, o seu repetido discurso electoral de que a rebaixa de impostos introducía incentivos na economía, transformouse nunha declaración de intencións, un criterio inútil, como o demostra a realidade de ter optado pola subida fiscal como único método xerador do incremento dos ingresos do Estado, Autonomías e Concellos.

Claro que o paradoxo non pasa desapercibido , por máis que agora, téntese corrixir o cambio de posición argumentando que ditas medidas non estaban previstas e que a súa aplicación con carácter de urxencia obedece á necesidade de establecer a complementariedade precisa para cadrar o déficit real, que segundo se aduce, non foi precisado fielmente polo goberno saínte que ocultou unha grave desviación cuxa realidade sitúa o peche anual do sector público nun porcentual próximo ao 8%. 

Pois ben, coñecida esa inesperada realidade, previo a calquera toma de decisión, era obrigado, ademais de considerar o referido obxectivo europeo sobre a contención do déficit orzamentario, contemplar igualmente outros aspectos ou factores determinantes sobre a saúde socio económica do país, e así, precisar con rigor o teito ou capacidade fiscal levadío polos cidadáns. 

Para calibrar ese límite, obviamente, habería que pór no outro prato da balanza as particularidades negativas da nosa realidade como contrapeso determinante do esforzo fiscal admisible; e nese exercicio de compensación, era requisito inherente considerar que as familias españolas son as segundas mais endebedadas da eurozona, que o 21,8% dos seus fogares atópase por baixo do limiar da pobreza, que o mercado laboral nunha gráfica de constante caída ten superado o índice do 22% de desemprego. Conxugadas esas realidades que non antes, sería cando o novo executivo disporía dos elementos de xuízo necesarios, para facer prevalecer a consecuencia sobre as esixencias dos mercados.

Contra esa estendida cantilena, alimentada desde foros políticos manifestando, que os residentes do país pagan poucos impostos, pódese constatar que comparativamente cos países da súa contorna, os españois sofren unha imposición mais severa, sendo boa proba, que o esforzo fiscal soportado é superior á media da Unión- Europea, situándose o mesmo por encima de países como Inglaterra, Alemaña, Dinamarca, etc.

Aínda que é certo que a nosa presión fiscal sitúase por baixo da media europea, non é menos certo, que tal circunstancia é consecuencia directa do esborralle da actividade económica, por iso, en ningún caso os defensores de novas subidas impositivas, debesen ter a absurda pretensión de asociar interesadamente recadación fiscal baixa coa aparencia dunha baixa imposición. 

A solución do noso país non reside nunha elevación dos seus impostos senón na creación de emprego e potenciación da produtividade, e este que non outro, é o único método eficaz para elevar a recadación e recuperar o equilibrio orzamentario. É máis, a efectos de fiscalidade resulta inaudito apostar por un formato homoxéneo sen contemplar a diferente realidade que caracteriza os estados membros da Unión, pois iso a nivel xenuíno causará un efecto dominó que tombará as xa de seu escasas fichas que sosteñen a nosa debilitada estrutura económica.

DINASTÍA SUBVERTIDA

PUBLICADO EL 30/12/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

Establecer uniformidade de políticas financeiras entre estados que manteñen realidades socio económicas opostas, ademais dun feito incongruente supón establecer unha disciplina entre comitivas de distinta talla que por mais instrución que practiquen, entre si, sempre desfilarán co paso cambiado, e esa é a realidade que se nega asumir a ex burguesía, que actualmente, en calidade de dinastía subvertida, é quen ostenta o control supremo e o dominio absoluto dos mercados.

Coloquialmente , cando traemos a colación o debate sobre a paternidade da "crise prol lobbies", sen moita precisión, somos dados a enarborar o asistido apelativo dos mercados como indicación causante, sen caer na conta, que con esa expresión xenérica non facemos máis que apadriñar a ambigüidade, limitando con iso noso parecer ao ámbito da abstracción. É coma se por semellanza, á man que arrola o berce do caos económico, désenos por adxudicarlle un perpetuum mobile sen relación de impulsión debida.

A denominada crise económica é algo máis que todo iso, por canto, estamos ante unha mutación do sistema que en balde nos empeñamos en rescatar cando as consecuencias do seu declive fan deducir que a aposta polo seu recobro é un exercicio de autoengano. Temos de asumir dunha vez por todas, que a economía entrou nun cambio de ciclo como consecuencia da morte súbita do modelo precedente afectado polo contaxio dunha globalización devastadora que deu ao traste coa estabilidade da estrutura produtiva, que a pesar dos seus defectos, até o ano 2007 e durante medio século, mantivera unha constante no crecemento dos estándares de riqueza e emprego.

Pero ademais do devandito factor económico, o curso dos acontecementos vén acompañado dunha paulatina desvalorización da sociedade de masas como orde social máis compartida, e así, aquela clase media ou pequena burguesía que en épocas pasadas fose matriz e referente dinamizador da economía produtiva, extingue a súa significada hexemonía de outrora, ante a presión dominante da economía especulativa, conquistada e organizada pola descendencia orixinaria da burguesía revolucionaria, hoxe día transformada nunha irrecoñecible elite conservadora , que para maior precisión, despuntan por ser os verdadeiros artífices, os responsables directos da actual "crise prol lobbies", ou o que resulta máis significativo, os auténticos axitadores dos mercados e por conseguinte os comprobados artífices desta crise de deseño.

É por iso, que se pode afirmar sen risco de réplica, que actualmente, a dinastía burguesa ten subvertida a súa traxectoria como vangarda, cancelando o vínculo histórico de tendencia progresista para tomar a dirección contraria e consolidar un sistema inverso, cuxo obxectivo preferente é fortalecer un modelo político - social no que "as súas" vantaxes e privilexios tomen papel dominante, aínda que as consecuencias da súa aplicación xeren a quebra do estado de dereito e desbaraten a estrutura dos logros sociais consolidados.

Nesa liña, transcende como amoral a efectos económicos, facer extensivo o consumo da droga do crédito como referente de saúde financeira, para unha vez contraído o hábito, forzar dos dependentes unhas condicións de consumo arbitrarias, fundamentadas en premisas de obrigación preferente e unha acurtada temporalidade de vencimento. 

Nesta primeira década do século XXI, Europa esta inmersa nunha hecatombe sen precedentes, cuxo factor desencadenamento non foi outro que a metamorfose da súa estrutura dirixente que transformou, á súa curtida clase burguesa en cobizosos lobbies de presión, cuxas lamentables consecuencia foron a perdida de forza propulsora da economía produtiva en contrapartida á absurda primacía da economía especulativa.

Nun afán de dominio global, neste novo escenario os grupos de presión non se conforman coa utilización de resortes de influencia sobre os poderes executivos dos estados, senón que apostan directamente pola toma do poder político garantíndose a inclusión dos seus expertos financeiros dentro dos executivos como fórmula de imposición das súas  políticas socio económicas e a práctica fiscalizadora do control de goberno.

No entanto, por máis empeño que esta elite mercantil poña na defensa dun modelo económico soportado no contrabando financeiro, os prexuízos derivados da súa aplicación serán o detonante que interrompa a súa vixencia, pois non resulta defendible utilizar teorías arcaicas como solución de arranque dos sectores produtivos e por derivación da xeración de emprego, aspectos claves e incuestionables para pór sensatez ao cada vez mais urxente e necesario impulso dinamizador dunha economía estable e compensada.

NADAL "IN EXTREMIS"

PUBLICADO EL 24/12/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

 Nestas datas de Nadal o desenfreo consumista invádeo todo, e nunha espiral de frenética correlación instalámonos  no hábito enfermizo  do agasallo facendo que  o superfluo tome carácter de indispensable, chegando ao extremo que ese ritmo patolóxico  teña provocado  unha dinámica   onde  non existe o límite do suficiente. A austeridade doutros tempos extinguiuse tras un singular espírito do Nadal que perdeu a súa esencia solidaria  entre os envoltorios desta obscena incontinencia.

Si aquel neno nado en Belén viñese ao mundo  nos nosos días, é  máis que  seguro que  en razón aos tempos e aos contratempos  que estamos a vivir,   a sacra familia ao completo, por desafiuzamento, sería desaloxada sen contemplacións  de tan afamado portal; aos tres reis teríanlles o camiño cominándolles  retornar a oriente  e até o boi e  a mula  que  formaban parte da escena daquel   glorioso lugar serían comisados e postos a poxa do mellor ofertante.  Pois hoxe en  día,  se a humildade deixou de estar de moda, o espírito de solidariedade moito máis,  e así,  quen para a súa desgraza padece o  infortunio social,  para maior sarcasmo, ten por premio de consolación o amargo  aguinaldo do desarraigamento e a marxinación. 

Sen tratar de acentuar    pesadelos neste perturbado ambiente do Nadal, sendo consecuentes debésemos enfrontarnos coa realidade, evitando esconder  a súa cara oculta  tras a xolda dunha harmonía figurada. Adversidade dominante, que co propósito  de non inquietar   á nosa  conciencia, desvanecemos  interesadamente  tras  grilandas e panxoliñas,  mentres que á vez  nun exercicio de egoísmo, pechamos os ollos,  evitando  neste tempo sensitivo darlle unha oportunidade á reflexión sobre a nosa contorna social.

Convertemos o Nadal nun entroido  no que disfrazamos as nosas miserias colectivas   tras unha máscara de amabilidade finxida, participando con interesado antollo nunha comparsa de hipocrisía e simulación cuxa luxuriosa finalidade  non é outra que ocultar a verdadeira  realidade, caracterizada   por unha  soberbia desmedida e unha cobiza insultante.

Pero a  debilitada solidez  do noso   enredo  fai que as contradicións derruben a estrutura da simulación,  e boa mostra diso  como expoñente  arrepiante,  represéntao,  ver as  rúas de Madrid  cubertas dun ceo intermedio de iluminación e ornamentación do Nadal e mentres  ese malgaste prodígase, a institución municipal da vila e corte, mingua os seus mínimos de sensatez, aplicando unha "ordenanza fiscal" que multa con 750 euros aos membros do cada vez  mais numeroso colectivo de necesitados que mitigan a inanición  pillando alimentos en caducidade  dos cubos do lixo que hai nas portas dos supermercados.

 Aínda que atrocidade semellante aparentase  formar parte dun escenario  surrealista, a crúa realidade demostra a súa veracidade, que pon ao  descuberto  un intento  indecente de ocultar as estreitezas a base de sancionar a quen como consecuencia da neglixencia política e da voracidade dos mercados  atópanse sumidos no mais infame dos desamparos.

Esa é a outra realidade,  a estampa que non queremos ver,  ese ambiente ingrato   que ocultamos con coñecemento de causa  tras unha prefabricada maxia do Nadal, utilizada como  barricada para camuflar intencionadamente as perversións de nosa  consciencia eventual, cuxa fascinada miopía négase a percibir o lado amargo que supón tomar razón  do esaxerado crecemento desa inxente  masa de excluídos sociais , de familias desposuídas do mais elemental, sen fogar estable nin dispoñibilidade  de medios de subsistencia, co   agravante de ter fundado as súas expectativas  no horizonte  dun   futuro incerto.

Con todo, dentro desta atmosfera do Nadal  contaminada  de escarnio; á marxe da sucidade moral xa referida , dentro da súa inocencia, quen viven o lado mais amargo desta celebración, son os nenos e as nenas, eses tolos baixiños que esperan ilusionados un recoñecemento    ao seu bo comportamento, e quen  en boa lóxica pola súa idade, nunca    entenderán porque se equivocaron os reis  e os seus xoguetes cobizados foron  parar a casa dos seus veciños mentres eles houberon  de conformarse co non  desexados. Pero aínda que por entendemento non son capaces de establecer as causas, si teñen a virtude  de relacionar   os feitos cos seus sentidos e emocións,  e ese factor de sensibilidade, será determinantes para converter aquela aspiración non satisfeita,   nun sinal, que desde a súa infancia influirá de xeito   determinante  na conformación da súa personalidade.

Aquela celebración  de orixe relixiosa foi desposuída do seu sentido orixinal, e da man do laicismo social en alianza cos mercantilistas de novo cuño,  transformaron a súa esencia  nun mero referente   vacacional  con desmedida tendencia   consumista,  pero cando a crise como parto non desexado dos   mercados invadiu o circuíto social, ese renovado espírito do Nadal o único que logrou, foi  agravar a marxinación e acentuar as diferenzas sociais, conceptos  que resulta ser a peaxe obrigada por ter circulado a velocidade extrema pola autovía do materialismo excedido

DEMOCRACIA FINANCEIRA

PUBLICADO EL 17/12/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

Os mercados nun exercicio de intromisión intolerable, adxudicáronse como obxectivo  o  xerenciar os procesos económicos e políticos da zona euro tentando a subordinación   dos países membro, utilizando a débeda soportada  como ferramenta  de presión, imposición que  polas súas características é un acto de guerra financeira. Esta agresión  non admite outra resposta que  exercer con contundencia o dereito de defensa,  sendo obriga da  clase política  protexer  os  dereitos de seus cidadáns contra da  excedida avaricia dos operadores.

Os efectos  demoledores da xa infecciosa crise que padecemos, convértena no factor xerador   do incesante trafego que os  máximos dirixentes políticos  dos países da zona euro manteñen a través da celebración repetida de inútiles cumes, que en se mesmas, non deixan de ser encontros reiterados  no contexto  dunha incoherente  dinámica,  onde de forma infrutuosa un novo acordo sucede ao anterior, sen con iso, alcanzar solucións  efectivas  á fraxilidade que padece  o euro como  moeda única. Inestabilidade que sen dúbida, é  o maior hándicap para investir a  tendencia negativa que impide  formatear medida de reactivación ou arranque, e iso é así, porque na actual democracia financeira  a definición da ecuación de estabilidade do euro réxese  por fórmulas  cuxa solución non está ao alcance dos políticos senón da todo poderosa maquinaria dos mercados.

No entanto, por descoñecemento  da nova orde na  estrutura de poderes, a mass media segue   empeñada en adxudicarlle aos políticos capacidades inexistentes,  sendo a propia clase quen evade  recoñecer  a súa catividade dos mercados, evitando evidenciar    a perda de executividade e por extensión néganse  asumir  a desvalorización do sistema democrático, actualmente convertido nun  piñón marxinal dentro  da poderosa engrenaxe da maquinaria  financeira dominante. Complexa  realidade  que sitúa a electores e elixidos  en anécdotas testemuñais dentro da novo organigrama  que trae implícito o actual cambio de ciclo, e boa proba diso é o extravagante nomeamento  de primeiros ministros tecnócratas - banqueiros,  Mario Monti e Lucas Papademos, que á parte dunha barbaridade política foi a imposición que acendeu as alarmas da estabilidade,  pois tal  inxerencia supuxo  unha  arbitrariedade que excedeu  a demarcación do estado de dereito. 

Mal que nos pese, en maior ou menor grao  os países da zona euro teñen entregada a súa soberanía ao armazón  financeiro,  e os seus políticos, sumidos e impotentes, á marxe de ideoloxías, limítanse  a cumprir con total acatamento  os ditados dos mercados,  cuxo contido, establece que a  resolución  da    crise económica pasa  por emular un  desfile uniformado marcando o paso disciplinario que ordena a oficialidade especulativa, cuxo adestramento preferente,  persegue  resolver a crise económica articulando vantaxes a favor dos bancos acredores, preferenciando por reforma constitucional o cobro da débeda soberana á conta de desposuír á sociedade civil de prestacións sociais esenciais, aínda que  tal extremo supoña unha infracción constitucional de dereitos recoñecidos e produza  antagonismos, por canto, dita reforma provoca unha colisión frontal entre dereitos e obrigacións contrapostas.

Resulta que os responsables directos da hecatombe, despois de pór a economía patas para arriba , despois de que os estados tivesen que saír no seu auxilio  e reflotalos do seu naufraxio a través de inxección de diñeiro público , agora, sacudindo responsabilidades   corren un impenetrable  veo  sobre aquel rescate que lles salvou da quebra, e coma se fosen alleos coa recesión arremeten co obxectivo posto na débeda pública e con total impunidade converten a crise no centro dos seus  negocios despois de ser  eles mesmos  os responsables dos efectos inducidos, (afundimento dos ingresos fiscais, explosión dos déficits, etc.), non reparando que tal ambición  levaba parello o desmantelamento do Estado social.

O control político da economía susténtase na democratización  dos movementos de capital, e esa potestade ten que deixar de ser  unha teoría para transformarse  nun exercicio de mando e autoridade, tendo en conta que  a  solución á crise do euro non pode ser dirixido por quen fracturaron a orde económica e actualmente nun xogo de confusión impoñen aos estados membros severas medidas para paliar a súa débeda soberana, manobra  inadmisible se consideramos  que  as dificultades que afogan á economía non teñen a súa razón na  débeda pública senón expresamente na débeda privada da que eles son únicos e exclusivos titulares.

Pero cando as cousas debesen estar meridianamente claras, a fronte franco- xermano, Sarkozy - Merkel,  sobre a base de vantaxes preferentes, no canto de impor a xerarquía  política como imperativo, auxiliados estratexicamente polo Banco Central Europeo,  validan os ditados que os mercados establecen baseados no principio de disciplina orzamentaria sobre a  austeridade, restricións extremas,  cuxos efectos, mais que cumprir un papel rexenerador provocarán un   rexistro de efecto contrario que ocasionará  unha nova recesión que neste caso irá acompañada  da fractura europea. España como país da órbita  periférica prexudicada, con evidente  posición marxinal,(ausencia de dereito de veto, enorme índice de paro, prima de risco disparada, etc.),   non debese terse situado a favor dos acordos de reforma  do Tratado no último cume de Bruxelas sen ter establecido matices ou  pactado unhas condicións acordes á súa realidade específica, pois por cohesión, tería de posicionarse na defensa do  espírito da Europa dos Cidadáns en detrimento  de usura  que representa a actual  Europa dos Mercaderes, cuxas consecuencias, de non de non porlles remedio, ademais dos perxuicios directos derivados,  acabará asfixiando a razón de ser e a pervivencia da autenticidade  comunitaria.

ESCUSA INSUSTENTABLE

PUBLICADO EL 10/12/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

Cando os malos hábitos aprópianse das institucións, hai que indagar as causas e unha vez detectadas aplicar con inmediatez as medidas correctoras oportunas, pois dilatar a toma de decisións pode traer consigo consecuencias irreversibles. A grandes males grandes remedios,  debe ser o lema para afrontar o contaxio de deterioración que padece actualmente  o Igape, estacionar no tempo as medidas correctoras, suporía unha irresponsabilidade  cuxas consecuencias levaríano a unha situación de perda de confianza.

Suspender dos seus cargos  durante o mesmo ano, á mesma persoa por feitos similares, de orixe pode parecer un todo utópico ou mostrar  a aparencia  dun encontro en fase de ilusión; pero tal absurdo, semella tomar  condición de norma cando as decisións proveñen  do poder político. É coma se os artífices tivesen  investidas as regras da racionalidade e no canto de facer gala do sentido común, tomasen a ruta da  irreflexión, decidindo optar por aplicar a doutrina da insensatez como código de conduta, co agravante engadido, de tentar convencer  á sociedade dun estado de normalidade a través de mensaxes  artificiais ataviados de aparente autenticidade.

E así ocorre que Ferrolterra, que ten no seu haber a desgraza  de ser portada  de actualidade mediática con titulares de signo adversos ao seu interese, esta vez, en alternancia  ao interminable  negativismo das cotiás  crónicas sobre o sector naval, para  maior desvalorización  publicitaria do  seu deteriorado estandarte, a zona,  toma papel protagonista  como referente xeográfico do  escándalo das subvencións do Igape, outorgadas ao amparo do Plan Ferrol a sociedades  participadas pola esposa de Carlos Silva, cesado por partida dobre, unha,  como subdirector de Información Especializada do devandito instituto  motivado  pola  súa implicación no caso Campión, e en segunda ocasión, destituído como responsable de Programas desa entidade, en razón  a suposta  parcialidade a prol de expedientes conexionados coa súa persoa por vinculo  marital.

Este novo  escándalo pon ao descuberto o descontrol funcional da administración non exento de responsabilidade política; resultando inaudito as atribucións  outorgadas aos técnicos, quen polo visto, unilateralmente, sen suxeción a supervisión  nin fiscalización,  teñen conferidas  facultades  determinantes para o outorgamento  de subvencións, algo equiparable ao poder que os técnicos en materia  ,  teñen permitido nos procedementos de contratación    de obras publicas e cuxa arbitrariedade é farto coñecida.Todo apunta a concluír que  o caso concreto do señor Carlos Silva  a pesar de incorrer  en incompatibilidade manifesta, tomou  partida no asunto cando  a súa participación era claramente improcedente.

Pero se neste caso, o papel relevante  do  técnico é mal visto, a inutilidade operativa  da Asociación Impulsora do Plan Ferrol (AIPF), fala por se soa, pois os feitos evidencian o carácter exclusivamente testemuñal da súa participación, acompañado de total ausencia executiva, feitos, que demandan sen dilación a  extinción da súa continuidade, e por conseguinte a súa disolución, tendo en conta que a  inhibición  na detección das  expresadas irregularidades,  fai aos seus membros cómplices en cuberto  das mesmas. Aspecto que sumado a outras  circunstancias xerais é fundamento suficiente  para promover a  desaparición dese chiringuito inservible cuxo balance resulta  nefasto, co agravante de que a  única clave   da súa pervivencia, é manter un aparato inútil para satisfacer politicamente a vaidade protagonista dos membros das organizacións e estamentos  participantes, antollo inadmisible nos tempos que corren.

Agora ben,  quen ha de recibir  o centro das críticas despois deste novo escándalo, é o perceptible descontrol ou tolerante opacidade  que a clase política mantén  respecto ao funcionamento do Instituto Galego de Promoción Económica (IGAPE) , tendo de  estender tal reprobación non soamente ao actual executivo, senón ao conxunto de organizacións políticas   que desempeñaron funcións no  goberno da Xunta , e que por derivación tiñan responsabilidades na gobernabilidade desta  axencia de desenvolvemento  de Galicia. É inaceptable por iso,  que a estas alturas, algúns, tenten borrar etapas propias a través de refregas, onde a  petición de dimisión utilízase como arma arreboladiza para despistar responsabilidades de épocas  acaecidas.

En todo caso, este ente de dereito público creado coa finalidade de promocionar  o noso desenvolvemento económico territorial, en razón a unha mala planificación e unha dimensión excedida do seu staff executivo  e ás desmedidas facultades   decisivas atribuídas aos seus membros, o ente, perdeu a orixe da súa esencia  como elemento impulsor de progreso, para converterse nun mecanismo inservible, cuxa rutina se traduce na proliferación  de escándalos  con implicación de relevantes membros da súa cúpula  en procesos xudiciais por supostas irregularidades no outorgamento de subvencións.

Indubidablemente  a situación pide unha  limpeza en toda regra, pois o incuestionable  é que  isto resulta totalmente intolerable .

INDULTO ESPERPÉNTICO

PUBLICADO EL 03/12/2011/ EN: Diario de Ferrol; Galicia Confidencial; La Opinión; Faro de Vigo; La Región; Atlántico Diario

Para eximir a alguén do cumprimento da pena  imposta por sentenza  xudicial, por tratarse dunha excepción de norma, tal decisión é obvio que teña de ser escrupulosamente calibrada e obrigatoriamente  xustificada,  non resultando de recibo, transformar o indulto nun deterxente  para limpar os lamparóns da indumentaria salpicada polas charqueiras da inmundicia, que o propio afectado, foi causando   no seu turbio  itinerario.

Sería cómico  imaxinar que a   coincidencia cromática  do fondo  vermello  e o branco do anagrama, fóra a razón argumental que inclina tendencia  de afinidade institucional  nas relacións entre o PSOE de Zapatero e o Banco de Santander de Botín, tampouco sería serio pensar,  que dita tendencia  obedecese   á condonación da débeda morta e  ao  refinanciamento da  débeda viva  do  partido socialista por parte da financeira de don Emilio.

 Refugadas pois  as hipóteses peregrinas e os supostos  de dependencia, paradoxalmente,  mais que claridade se acentúa o misterio á hora de localizar  os fundamentos que seduciron a vontade do Consello de Ministros celebrado o venres día 25 de novembro, que  a petición do Ministerio de Xustiza  concedeu por sorpresa un indulto ao Conselleiro Delegado da entidade  financeira cántabra Alfredo Sáenz, decisión  que para maior  despropósito, o Tribunal Supremo tiña pronunciado o seu desacordo, non estimando fundado que devandita concesión  viñese amparado en razóns de equidade ou xustiza.

É difícil entender a aplicación de tal indulto a quen xudicialmente foi condenado  pola comisión dun delito de falsidade no tráfico mercantil con prexuízos derivados a inocentes, cando o marco legal de aplicación de tal medida  está reservado para casos excepcionais,  que encaixen en supostos onde  a desproporción  entre a pena e o delito ou outras disparidades sexa un  todo contundente.

 No caso do Sr. Sáenz, a proba dos feitos, máis que unha medida de graza o que esixiría, sería o  cumprimento estrito da sentenza co implícito da  súa inhabilitación, por canto  burocráticamente o indulto pode  absolver  da pena, pero eticamente,   non devolve a honorabilidade perdida, e esa carencia, por máis parcialidade que demostre   o  Executivo de Zapatero, debese impoñer  que o indultado fose apartado ipso facto do desempeño do seu cargo  como primeiro executivo  do Banco de Santander, pois tolerar o contrario, á parte dunha insensatez,  é converter en papel mollado as esixencias legais contidas no Réxime Xurídico das Entidades de Crédito, quen por consecuencia mercantil e prestixio da actividade, prohibe  de xeito concluínte   a administración de entidades financeiras a individuos  que teñan antecedentes penais por delitos dolosos, como resulta ser a situación do número dous do BS.

Pero esta chapuza que raia no inaudito, aínda por riba ten toda a tinguidura de estar infectada de nulidade, por canto estase despistando intencionadamente  a coincidencia  existente entre a titularidade  da Presidencia  do Goberno e a Secretaría  Xeral do PSOE,  obviando igualmente a  existencia dun negocio bancario de refinanciamento da organización política,   concertado, coa  entidade  da que o indultado resulta ser un alto executivo  revestido de amplas atribucións e competencias.

O dilema está servido, pois os vínculos e as dependencias poñen  de manifesto que Zapatero estaría incurso en situación de incompatibilidade, e por conseguinte, pola súa condición dual de presidente  do goberno e máximo mandatario socialista, sumado á existencia  vinculante da operación financeira, viría  obrigado a absterse  de intervir  no acto de outorgamento  do indulto, pois suposto contrario, a lexitimidade de tan rocambolesco acordo, deixaría a condición de dubidoso    para tomar   a categoría de cuestionable. 

Coma se o resultado  electoral non fose  resposta dabondo, a despedida do goberno socialista non podía resultar máis patética, pois a través desta  escapatoria veñen  revalidar a licenciatura  do disparate, cando de incógnito, sen xustificación nin argumentación posible, sen tan sequera gardar as formas, incorrendo en nulidade,  deciden  escandalizar a propios e estraños, e nun exercicio  promocional  de alarma social, determinan saír en auxilio dos intereses dun banqueiro e da súa contorna, que teñen no seu haber o demérito de ser parte da  cadea financeira que pola súa avaricia e mala praxe, é parte directamente responsable  do desastre económico no  que está sumido o país.

Resulta incrible que tal feito aconteza, pero lamentablemente éche o que temos.