A MALA REPUTACIÓN

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 25 de xunio 2011
PUBLICADO La Región; sábado, 25de xunio 2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 25 de xunio 2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado,25 de xunio 2011

A convocatoria anticipada de eleccións xerais, politicamente,  é un exercicio de responsabilidade, un proceder imperativo que sumado ao descrédito  que provoca a precariedade  do actual executivo, toma formato  de esixencia  imprescindible   para mudar o sombrío panorama económico do país.

Resultaría unha insensatez seguir mantendo como obxectivo o esgotamento da temporalidade  da lexislatura, pois con tal determinación, máis que amparar o interese xeral, proclamaríase a  intencionalidade  en cuberto do PSOE, de prorrogar    os tempos,  por tácticas  partidista dirixidas a variar as tendencias electorais  e promocionar desde  o poder a imaxe do candidato Rubalcaba

Por Xosemanuel Galdo-Fonte

O actual descrédito  da  clase dirixente  adxudicado polos cidadáns a través dos  resultados do CIS,  é un demérito gañado a pulso, sendo o  asombroso do asunto, que os protagonistas, no canto de meter freo á deterioración, opten por facerse  o distraído coma se a censura social existente  fóselles allea, e así, con abraiante naturalidade manteñen en ascenso  a súa mala reputación. 

    

Testemuño de tal valoración son as  circunstancias socioeconómicas que arrasan o país, concibida esta,  sobre o contraste analítico de que calquera crise económica, ten, dimensión  en escala  e continuidade no  tempo, que  agudiza ou alixeira, en función directa á ineficacia ou  ao prestixio da clase política interventora, e no caso presente á vista dos resultados, a cualificación que merecen os responsables en materia, é un reprobado  sen paliativos.

Pero, se tal circunstancia  debese ser suxeito de reflexión, resulta que esta desvantaxe de alumnos da cousa pública, para maior complexidade parecen empeñados en non  tomar razón do contido da lección temática que sobre a adversidade  dos  novos tempos está a impartirse na  aula magna deste centro académico da crise que resulta ser o noso país.

É conveniente rememorar o foro de opinións xurdidas na  antesala da crise, aquelas polémicas sobre a desaceleración do crecemento económico, ou as teorías posteriores enunciativas dunha grave recesión; pero o substantivo  daquelas conxecturas  de sospeitas abstractas e análises extravagantes, tomou unha deriva inusitada, cuxo resultado rompeu todo prognóstico, cando o modelo de mercado existente quedou excedido polos acontecementos  para dar entrada en escena, a un cambio do ciclo económico, podendo dicirse que na actualidade, atopámonos na fase mais baixa do devandito ciclo, sen que tal afirmación supoña ter tocado fondo.   

As políticas gobernamentais aplicadas en períodos  anteriores, caracterizadas  polo estímulo de riscos desmesurados, foron os factores indutores e a orixe de confluencia  entre o  desequilibrios estruturais, ou o que é o mesmo, o crecemento desaforado de sectores estratéxicos (sector financeiro, sector de construción), e os desequilibrios macroeconómicos, que despois de acentuar a inflación derivaron a unha caída acelerada da actividade económica, cuxo expoñente característico se reflectiu a través dunhas taxas de crecemento  do PIB negativas, co factor inducido dun acelerado crecemento do desemprego.

Este escenario  por se mesmo representa  ser un obstáculo para  establecer medidas eficaces de reactivación, e tal é así, que a pesar das disposicións de impulso adoptadas polo Goberno e o plan de severidade fiscal aplicado, a nosa economía permanece  estancada, sendo o motivo da freada, a improvisación e a insolvencia das formulacións, por canto téntanse introducir unilateralmente reformas estruturais, cando a solvencia de formulación pasa necesariamente pola concreción dun modelo económico de consenso.

Por tanto, o que resulta oco de argumentación  é o empeño do executivo do estado en esgotar integralmente  a lexislatura, amparándose na porfiada  escusa de aprobar as reformas pendentes antes de convocar ás urnas, tendo en conta que tal  xustificación, resulta ser outro anel  máis desa longa cadea de contradicións políticas que o goberno  do presidente Zapatero leva arrastrando desde o inicio de lexislatura.

A anticipación electoral é unha necesidade imperioso, a fórmula imprescindible para pór solución de urxencia á saída dunha crise económica de temporalidade excedida, e por conseguinte o método apropiado para erradicar o dilema institucional, que representa  o desencontro da bicefalia existente, que proxecta no executivo unha percepción de interinidade.

Resulta pois inxustificable empeñarse en esgotar o período lexislativo, por canto tal obxectivo ademais dun despropósito xoga como factor negativo, ao exportar cara aos mercados a insolvencia que transfire o baleiro de liderado, que sumada á mala reputación, o único que achegaría, sería agravar a xa delicada conxuntura do país, contra un achegue en contrapartida, consistente na posta en marcha de medidas de maquillaxes mercantís e intervencións de cirurxía financeira de nula eficacia, extremo este que arroxaría un balance negativo ás expectativas  da nosa reactivación económica.

TEMPO IDEOLÓXICO

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 19 de xunio 2011
PUBLICADO La Región; sábado, 19 de xunio 2011
 PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado,19 de xunio 2011

 O tempo, é sen dúbida  noso  inseparable compañeiro de fatigas, que curiosamente, sen termos  posibilidade de elixir estamos obrigados  a soportar durante o transcurso  dese  episodio que é  a nosa vida, pois instálase  nela non máis nacemos, para apearse cando chega o desenlace; xa que logo, o tempo resulta ser  testemuña permanente da nosa existencia, o agregado natural  das nosas  vivencias e por tanto,  o factor  característico da nosa experiencia, pero esta concepción do  tempo, ha concibirse no contexto dunha noción espacial  taxativa,  suxeita á   idiosincrasia do individuo como ámbito de referencia.

Aspecto distinto é o tempo como factor político, neste caso o establecemento de súa orixe e extinción,  excede a demarcación da existencia material do  individuo para converterse nunha   etapa  de duración indeterminada, por canto,  os colonos da política, por  difusión xeracional  seguen cultivando como fresca a rancia semente do pretérito, e  unha vez feita a colleita,  seguen a  poñela   no mercado coa diferenciada denominación de orixe de dereitas ou esquerdas.

Estes precintos  trasnoitados, para nada acomódanse á realidade dos novos  tempos, tan só atenden á  estratexia  de comercialización política   de quen apostan por manter distincións de confrontación  e xustificar tras ese xogo de encasillamento, a  confusión en vantaxe das súas propias ambicións. 

Vén a colación o exposto, por canto, na  política  a indulxencia debe ter seu ámbito delimitado pola  fronteira da racionalidade, e cando esta excédese coa aplicación incoherente de maximalismos disidentes ou realidades opostas, entón, a  afronta social está servida e por correspondencia a réplica é obrigada.

Por tanto exercendo quenda discrepante, considero,  que  cando os resultados electorais non son os esperados e a conformación da  gobernabilidade institucional  precisa de dependencias ou alianzas, non é de recibo acollerse á baza do  artificio, resucitando o esgotado testamento de dereitas e esquerdas ou a interesada  afinidade de complicidade ideolóxica, maiormente  cando ambos argumentos,  á parte da súa polémica  lexitimidade,  teñen o agravante de ser un mero  pretexto  condicional, ou o que é o mesmo, unha tapadeira de afianzamento para acadar  o poder  no sentido dominante.

Quen exerce como cidadán afirmado  en premisas  de tolerancia pragmática, arraigadas conviccións e liberdade de pensamento, élle insustentable tolerar en silencio,  que a clase política  versione o obxecto das súas ambicións tras dun guión de concreción interesada onde a saturación de incongruencias e   os desaxustes coa realidade, poñen de manifesto, que tras súa  mensaxe subliminar  subxace   a existencia dun conflito de intereses persoais.

A práctica política dos novos tempos, refugou o argumento heteroxéneo das ideoloxías,  por canto, á marxe do significado definitorio do concepto  de dereitas  ou esquerdas,  os actores exercentes  demostran converterse en profesionais dependentes  da cousa pública, impondo como obxectivo preferente o  patrocinio das  súas particularidades  sobre labores do interese xeral que  debesen ser o ineludible  dentro  da  orde de preferencias.

Vivimos asomados a unha realidade contraditoria, podendo observar desde a mesma,  como os administradores dos idearios sucumben ante  as vantaxosas contrapartidas que a actividade política depáralles, e así, con toda  naturalidade propician  a  contradición que supón promover  a  denuncia das desigualdades, ao mesmo tempo, que coas súas excedidas retribucións, insolidarias contrapartidas e desaforadas melloras,  potencian a consolidación das discriminacións

É preocupante a actual  crise de valores que padece a clase política como  súa carente vocación de servizo, resultando  inaudito  que o papel dirixente e formalmente representativo que lles está asignado   sexa   relegado a un segundo plano como consecuencia do actual  terremoto socio-político  promovido polos movementos espontáneos, que en réplica diverxente,  poñen en cuestión a eficiencia  da clase política  en razón á súa demostrada incapacidade  na articulación  de medidas  resolutiva á deterioración  existente.

Por tanto, non é tempo de expor un debate de distincións formais  sobre as vantaxes ou inconvenientes existentes entre o hipotético progresismo da  esquerda ou o reivindicado    realismo da dereita, iso, para  este autor é xa un debate  superado, agora o obrigado pasa pola rexeneración   da vida política, pois sen vacilación hase  afirmar que esa si é a partitura dos novos tempos.

EMPUXE ESENCIAL

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 11 de xunio 2011
PUBLICADO La Región; sábado, 11 de xunio 2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 11 de xunio 2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado,11 de xunio 2011

Coa diferenza de idade que nos distancia que non resulta ser pouca, agora, cando eu  vou para vello, el, instalado nunha  lúcida  senectude, firme no seu ideario, segue invariable  mantendo súa  distinguida  vitalidade sensitiva, José Luís Sampedro, é sen dúbida un ser modélico, a quen, intelectualmente o tempo mantén extraordinariamente novo, por iso é polo que  aos seus 94 anos, conserve perenne a condición de humanista  crítico;  iso polo menos é a dedución que se desprende do contido do recente prólogo á versión en español da obra INDIGNÁDEVOS!, de Stéphane Hessel,  na que o autor nonaxenario  a través do seu texto, ademais de criticar o conformismo no que vive a sociedade actual, incita á insurrección pacífica como método liberador da que el vén denominar, como ditadura dos mercados.

Ambos personaxes autor e prologuista son dous notables humanistas, que a pesar de estar a vivir tempo prestado, renuncian ao merecido lecer da súa idade, decidindo esgotar o fin dos seus días dedicados ao nobre exercicio de manter activo seu  compromiso social, impartindo unha lección maxistral ás novas xeracións a través dunha mensaxe reflexiva cuxo contido pon en xaque a solvencia dun prosaico e obsoleto modelo social, caracterizado, polo  liderado  dun capitalismo sen entrañas e a primacía  dominante da marxinación,  e a desigualdade na  repartición da riqueza.

Pero na súa xenial disertación, non só denuncian os desequilibrios, a insolidariedade, o ficticio da sociedade de benestar ou o fariseísmo dirixente, senón que, estenden súa argumentación,   incitando aos mozos  á rebeldía pacífica, recomendándolles  a imperioso necesidade    en tomar o  temón para  cambiar o rumbo que lles leva á deriva, e ademais, con indicación expresa do seu  deber  de renuncia a converterse nos membros conformista dunha xeración perdida, tendo en conta asemade que súa obrigación  é superar a apatía para envorcarse na  defensa do seu futuro e contraer o obrigado  compromiso coa historia.

O inesperado desta obra,  sen dúbida, foi  súa incidencia  mediática e a aceptación xeneralizada  nos seus destinatarios, pois non haberá que  ocultar que seu implícito, foi o factor motriz e fonte inspiradora da plataforma  Democracia Real XA,  que promoveu  o movemento 15 M, que  a efectos de neutral análise, temos  de considerarse  como  conglomerado contestatario, apartidista, asindical, que contra prognóstico,  rompendo o tradicionalismo esquemático dos movementos de masas, saíron á rúa  inspirados por un  guión vangardista coa excepcional  xenética dunha autoría decana.

En pleno proceso electoral, coas súas protestas e  acampadas nas principais prazas públicas da xeografía  do estado, puxeron de manifesto  a inestabilidade da estrutura portante de actual   modelo de estado, e a evidencia de tal extremo constitúeo  a censura colectivizada contra os partidos políticos, a quen  en primeiro termo,  acusan de preocuparse en exclusiva por dedicar seu empeño  a satisfacer  ambicións persoais en detrimento do  interese xeral.

Esta nova corrente espontánea co seu inusitado espertar, puxo de manifesto a agradable noticia, que a mocidade deste país goza de boa  vitalidade e excelente enerxía, advertindo pacíficamente non ser conformes a cumprir o papel que lles teñen asignado como ilotas,  deixando igualmente  constancia  de que  non permanecerán  impasible nunha  prórroga  como protagonistas da súa situación marginal. Demanda incuestionable, por canto  a mocidade  merece algo mellor do que actualmente se lle ofrece

Agora, excedido o ímpeto  da motivación  orixinal, o importante é non deixar desvanecer esa madurez colectiva, onde de forma ordenada mesturáronse as regras do xogo democrático co marco reivindicativo, por iso, os miles de mozos  participantes nesta réplica de indignación,   sen perder o espírito das súas aspiracións, han de asumir que estas,   conforman un manifesto de máximos e que o seu  logro esixirá sortear obstáculos, pór en práctica  cambios substanciais e solucións de gran  escala, circunstancia   que levará implícito a mediación   dunha  ampla temporalidade que en todo momento  ha ser considerada como unha aliada natural, que nunca  como un obstáculo frustrante.

De calquera xeito, o verdadeiramente deplorable, é, que esta xeración de afectados non é a responsable  dos seus propios males, senón a vítima propiciatoria dun modelo social en constante  recesión, consecuencia da avaricia dos mercados, e   da mediocridade dirixente dunha clase política, exenta  dunha   base social que lles guíe e ordénelles, o que lles converte nunha caste de tecnócratas profesionais,  mais preocupada por defender  seus intereses persoais que a esencia do proveito xeral. Esa circunstancia,  mingua súa condición   dirixente converténdolles en pezas marcadamente  vulnerables ás tendencias dos   mercados,  o que facilita, un acatamento sen reservas  as súas regras de xogo, e o exemplo mais contundente, é a actual aplicación de medidas de choque contra a crise en lugar de políticas expansivas, harmonizadas con reformas estruturais.

Xa que logo, a intervención correctora  da economía, na  liña a dar vantaxe ao  interese xeral sobre a ditadura dos mercados, debe ser  o punto de arranque  para  iniciar o descenso do termómetro da indignación, pois se así non acontecese, todo o actuado converteríase nun  decepcionante  equinoccio.

TEMPOS DE CORAXE

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 04 de xunio 2011
PUBLICADO La Región; sábado, 04 de xunio 2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 04 de xunio 2011

Sen excepción, procede afirmar  que o conxunto  das  estruturas  asociativas  e  de representación  intersectorial da esfera  empresarial,   resultaron  alteradas funcionalmente como consecuencia  dos prexuízos  ocasionados  polos   artífices  dos erros  políticos e dos responsables  da  inestabilidade  dos mercados financeiros,  que como é sabido,   na temporalidade do último cuadrienio provocaron unha hecatombe sen precedentes, cuxa complexidade superou o peor dos escenarios  que puidésemos imaxinar.

As entidades patronais que se precen,  han facer fronte a esta  complicada realidade vía superación, establecendo ao efecto solucións de fortalecemento asociativo, dirixidas  a adaptar a tempos de crises tanto súas estruturas orgánicas,  como seu sistema de relación operativa  para coas súas empresas asociadas, toda vez, que as actuais  circunstancias aconsellan  cambios dirixidos  a fortalecer  o músculo asociativo, a fin de, dispor da enerxía suficiente para en primeiro termo manterlle o pulso á crise, e isto ha ser así, por canto  a tarefa  das asociacións empresariais,  neste tempo de dificultade ha ser máis activa que en épocas de bonanza.

É incuestionable que seus  labores, teñen de  ser suxeito da debida  reordenación e planificación, garantindo tanto, a estabilización das actividades sobreviventes , como a articulación de medidas e fórmulas  dinamizadoras da economía,  que como punto de partida precisan de tacha e conta nova, xa que  resulta irrefutable que o modelo económico que nos arrastrou á crise global,  ha ser mellorado no seu conxunto por canto súa superada  caducidade é un todo  incuestionable.

Non se trata de pór en cuestión o modelo de libre mercado, pero si reordenar seu funcionamento, por canto,  neste  cambio de ciclo  económico,  a nova etapa obriga a mudar  esquemas anticuados   e erradicar prácticas obsoletas.

 

Os  standares  futuros da  economía, esixen racionalidade e ordenación harmónica dos sectores produtivos, a fin de conformar, unha planificación equilibrada en razón a plans  de ordenación  dos   mercados en consonancia coa   lei de oferta e demandan, evitando deste xeito incorrer no  permisivo  desbordamento de actividades afíns que sen ningún xénero de dúbidas foi  o principal factor  causante  do actual barullo socio- económico.

(Non haberá de esquecerse como mal exemplo, o disparatado intrusismo e a  insensata atomización, que prodigaron unha sobresaturación no sector inmobiliario), isto , é o que non debe repetirse en ningún sector produtivo e para evitar este despropósito, o libre mercado, debe  estar intervido no bo sentido  da súa planificación e organización  sectorial

Equivocariamos, se agardamos  que a situación se recupere pola inercia dos mercados como ocorrese en crises anteriores, pois a diferenza   é,  que esta crise non garda patrón de referencia co pasado inmediato, onde a característica era o desequilibrio conxuntural, e como o seu nome indica, as propia variables fluctuantes impulsaban  a reactivación.

A lectura   dos ritmos económicos  presentes é diametralmente  oposta, pois como xa queda referido,  na situación presente para a nosa desgraza,   excedemos  a hipótese  dunha crise estrutural para desembarcar  no conflito que representa, a singularidade dun cambio do ciclo económico sen referente de contraste.

Ha quedar meridianamente  claro, que as empresas,  son a principal forza tractora capaz de sacar ao país desta grave  situación  económica, sendo cometido dos representantes da patronal, acadar ámbitos de estabilización da actividade produtivas, renunciando  a ostentar impasibles  a desfeita que supón o continuo peche de actividades empresariais.

Nestes tempos de coraxe, a iniciativa fundamental radica en acometer    reformas estruturais como punto de arranque  para transmitir competitividade nos mercados, medida que terá que vir acompañada  polo  factor confianza como clave incuestionable para crear o clima  adecuado de mellora da contorna que favoreza a toma de decisións  e por extensión a recuperación económica.

Co perfil dese horizonte por finalidade, as entidades patronais   non han regatear esforzos para conseguir a cooperación  de todos os  axentes sociais e económicos,  unha cooperación que inclúa a colaboración coas Administracións para a mellora das nosas infraestruturas, a participación  das entidades  bancarias para facer  fluír  as vías de financiamento e a reciprocidade dos  axentes sindicais para alcanzar solucións conxuntas a través da vía do diálogo.

A sociedade no seu conxunto ten de asumir,  que en tempos revoltos todos os esforzos son poucos.