O CACIQUISMO VIRA Á ESQUERDA

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 26   de marzo  del 2011

Ademais dunha obviedade perceptible, resulta contrastable o feito que as infraccións urbanísticas descenderon en razón á inactividade do sector inmobiliario, e como queira que actualmente a función se encontra en situación de parálise irremediable, aqueles repetidos titulares de prensa denunciando reiteradamente escándalos urbanísticos encadeados, teñen pasado  a formar parte da hemeroteca; pois agora en aparencia, o inexistente desenvolvemento territorial resulta ser sostible e o desuso dos recursos naturais aparentemente un todo racional, sarcásticas  circunstancias, que sumadas á decadencia de especuladores, habería de ser remedio abondo para poñer en clave de historia lexendaria a axitada situación urbanística de épocas pretéritas.

Pero ironías á parte, o que a tempo presente resulta lastimosamente incontestable é que a pesar do estancamento inmobiliario, na nosa comunidade os supostos de vulneración da legalidade urbanística seguen sendo cabeceira dos medios informativos, coa diferenza, de que agora a paternidade da súa autoría non recae no clásico prototipo representado por un suxeito mercantilistas de moral despistada e ambición desmedida, senón que na actualidade, a paternidade vén a recaer, en quen, polo seu distinguido rango político debese ser un expoñente exemplificante para o conxunto da sociedade e que de orixe tería que supoñérselle libre de toda sospeita.

Pois ben, á vista dos particulares circunstancias que envolven a nova realidade urbanística, podemos referir que resulta inaudito, que os que ostentan cargos de responsabilidade nas institucións públicas, e polo tanto son obrigados vixilantes do cumprimento do marco normativo, contrariando tal obriga, se posicionen o extremo oposto tomando parte da comisión do delito.

Pero a xulgar polos feitos tal controversia leva implícito o acompañamento, da alarma social que se manifesta cando a pesar de incorrer en vulneración, o político asociado aos acontecementos, en vez de asumir o seu erro de inobservancia da disciplina urbanística, defende no seu descargo o criterio de que non toda infracción urbanística debe dar lugar á comisión dun delito, e se tal se tal argumento senta aceptación de defensa, o agravio comparativo está servido e por extensión a iteración mimética do delito será unha constante.

Aquí non caben tratos preferentes e por conseguinte sobran pretextos e subterfuxios, o que un político ha demostrar no seu exercicio de defensa da cousa pública, ha ser viva manifestación de rectitude e integridade, non esquecendo, que urbanisticamente aos cidadáns da pé soamente se lles sanciona administrativamente, pero cando son os responsables políticos quen incumpren impútanselles delitos de prevaricación.

A presunción de inocencia é unha xeneralidade sen pertenza expresa, á cal ten dereito de acollemento mesmo quen realiza actuacións urbanísticas nun pazo da súa propiedade sito no ourensán concello de San Amaro, aínda que para iso, non dispuxese da preceptiva licenza de obras como acto regulado, nin tampouco tivera  liquidado as taxas acorde á base impoñible do investimento efectivo.

Asístelle igualmente o dereito a facer caso omiso das inspeccións legais, intentar evadirse da disciplina urbanística e a manifestar que patrimonialmente está a ser obxectivo dunha persecución política, pois a xenialidade da presunción de inocencia achega estas grandes vantaxes, e a grandeza da democracia admite que un personaxe con semellante curriculum sexa o máximo responsable da oposición no parlamento de Galicia.

O verdadeiramente antagónico é que todo este aparato teña a súa orixe en terras de Ourense, provincia á que os socialistas teñen  bautizado como a fabrica do caciquismo da dereita, pero que a xulgar polas peripecias do seu líder, parece existir un natural trabase á esquerda.

En resumo, ante a satisfacción colectiva de socialismo galaico e a condición valedora do ministro Pepe Blanco, non serei eu quen exerza de intruso en cuestións internas e cuestione a solvencia apropiada de Pachi Vázquez, tan só comentarei que tamén o PP tivo un tal Hernández Mancha e a xulgar polos feitos sempre hai un roto para un descosido.

O que resulta incuestionable á marxe das anécdotas, é que a protección da legalidade urbanística, ademais do plano xurídico, debese vir arroupada por un código ético e a observancia estrita ás determinacións dos plans urbanísticos, evitando o que acontece nesta bisbarra, onde algunha  administración responsable á parte de non exerce súas potestades participa e tolera situacións de grave ilegalidade urbanísticas, pero sobre iso falarei na próxima entrega.

DESACOUGO E TRISTURA

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 19   de marzo  del 2011

In memoriam -  Manuel Galdo Allegue

Desde seu nacemento na Pallota de Perlío, pasou un longo período de 93 anos, é dicir, toda unha dilatada vida. Tivera unha infancia modelada polas limitacións materiais  propias das carencias dos anos 20, compartindo xogos e inocentes trasnadas cun irmán  maior  quen accidentalmente non superando a nenez ausentárase  a temperá idade da súa compañía; aínda que  os seus pais tiñan casado a idade tardía, non lle regatearon afectividade, ao contrario, como accidental fillo  único dedicáronlle integras  atencións, maiormente súa nai, por canto seu pai deixáralle orfo cando contaba só con dez anos.

Súa estrea á adolescencia marcou traumaticamente seu futuro, xa que  nunca asumiu inaugurar ese período, cambiando o seo materno por un mosquetón na  fronte de Teruel, participando nunha confrontación bélica deslavazada,  onde lle encomendaron un exercicio de morte e destrución,  que resultaba ser, a antítese  do seu carácter dialogante e pacífico, co agravante  que mentres permanecía como recruta forzoso nesa avanzada belixerante,  os milicianos locais poñían seu empeño en subtraerlle o patrimonio á súa nai indefensa.

A participación obrigada naquela contenda atroz xeroulle  un pesadume  perenne, e as actitudes de rapiña dos fascistas lugareños,  alimentaron súa aversión contra o fratricida alzamento  nacional,  que sumado aos  excesos e desenfreos do réxime, proxectaron  na súa persoa  unha conciencia crítica e opositora.

Consecuente coa súa integridade conxénita e un arraigado carácter indómito, non tomou partida das vantaxes que o sistema reservaba aos acólitos  combatentes que lograran o  triunfo naquela  infame guerra civil, mantendo tácitamente  unha discrepancia silenciosa cara á triunfal ditadura. 

Por iso, as miserias da posguerra comeunas de cheo coas desvantaxes de calquera  outro perdedor,  e así, xa casado coa que foi  a súa compañeira de sempre lograba sobrevivir  cun salario  de escaseza, cargando barcazas de area ao fondo da ría. Ingratos e longos anos aqueles, para quen con risco da súa vida e contrariedade dos seus principios,  arrincaran  da súa casa para defender  a patria  baixo as  ordes autoritarias duns  golpistas iracundos

Pero por se  as adversidades belicosas que acuñaron  súa mocidade non  fosen dabondo, a desgraza  deparáballe  un novo castigo, e cando o 22 de Xuño de 1943 estoura a polvoreira de Caranza,  o embrión da súa primoxénita  viuse prexudicado consecuencia do pánico e angustia da súa esposa embarazada. Aquela criatura nacería  fráxil como o cristal, e por tanto,  a esa filla habería de dedicarlle sobre maneira, unha afectividade e tenrura excepcional,   uns coidados especiais; dolorosa  circunstancia que impuxo ao  seu futuro constante dedicación e permanente dependencia.

 A pesar de todos os contratempos, marcouse así mesmo seu propio método  de superación continua, caracterizado, por non deixarse vencer polos infortunios, aplicándose como antídoto, unha  disciplina vitalista e unha perseveranza encomiable.

 Pero con todo o  cúmulo de quebrantos, na súa idade adulta  mantivo un enérxico  espírito reivindicativo e  contestatario, e naquela mancada década dos anos 40, cando a crueza do réxime franquista impuña submisión, en réplica   á percepción duns salarios de fame,  non dubidou encabezar  como traballador da factoría Astano, a primeira folga de brazos caídos, que deu por resultado, a creación do economato de produtos básicos a prezos coherentes

Era unha persoa con ideais arraigados,  pero  sen militancia nin vinculación política determina,  aínda que, adoitaba exteriorizar  unha tendencia  a prol do que el autodefinía como socialismo esencial diverxente, unha  descrición cardinal para marcar o distingo con quen utiliza a doutrina socialista como cobertura de comenencias,  amparo  de excesos e especulación de prevendas.

A inquietude  polo coñecemento  e a cualificación, o empeño polo saber foi lema e obxectivo permanente na súa vida, e así,   era capaz de traer  a colación  aos  clásicos gregos, transmitir explicacións de agricultura, instalar un aparello de radio, tallar un busto como moldear  un ornamento en cobre.   Desde súa modestia exemplarizante,  ocultaba un virtuosismo palpable e consistente que mantiña  súas tendencias e satisfacía súa sinxeleza. 

Durante súa longa vida fíxose acompañar  por un carácter infatigable, probada grandeza  de valores, conduta   intachable  e manifesta  integridade.

Foise un ser exemplar, aquel home que sendo miúdo tiña a talla humana dun xigante. Aos seus descendentes  quédanos a tristeza que deixa  o vacio da súa ausencia, pero tamén,  a pervivencia  inesquecible  de ter disfrutado  da súa excelente  compañía.

O SOCIALISMO E A ENCRUCILLADA ECONÓMICA

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 12   de marzo  del 2011

O paro,  é a vida sen oxíxeno...afoga!

Despois de  practicada a eutanasia  activa  que deu ao traste coa pervivencia  do noso sistema económico,   os artífices que propiciaron seu  óbito forzado, reaparecen agora inactivos pero electoralmente crédulos, agardando que a través dun milagre de resurrección, volva tomar vida  a  recentemente incinerada  sociedade de mercado. Á vista desta emulsión de fantasía e pasividade, todo apunta que os cirurxiáns  responsables da  circuncisión económica do país,   quedóuselles o futuro na mesa de operacións  sen que se agarde parto  ou procreo  que achegue   solución alternativa.

Neste vodevil economicista as aparencias enganan, pois de orixe despois dos seus anunciados brotes verdes, a impresión inicial era que a xefa de planta do policlínico económico da  Moncloa,  sabía  o que se traía entre mans á hora de establecer diagnose para a reactivación da delicada situación que sufría a economía do país, pero a xulgar pola nula evolución do paciente, é evidente que a ministra Salgado non satisfai as expectativas de cualificación e eficacia que  demanda  tan  complexa  situación.

Haberá de engadirse  á ineficacia da responsable económica,  o empeño colectivo do executivo socialista, tentando  evadir responsabilidade e  exculparse da deterioración da  situación, aducindo, como absurda xustificación a  manida cantilena  de imputar á globalización e demais andrómenas  como argumento   causante dos acontecementos.

Pero o verdadeiro guión do discurso é outro, e inicia,  descubrindo que a    función política mal administrada ou  exercida  por indocumentados  carentes  de clasificación,  adoita derivar por camiños impropios e arroxar resultados  acordes á insuficiencia precursora, e así, como xa ocorrese  na anterior etapa de goberno socialista, a carencia do concepto de Estado e a inxerencia indebida, provoca que por inmadurez asociada  e  ánimo fiscalizador, propáguese a posta en práctica de decisións  inoportunas, como foi, o despropósito de substituír  o funcionamento da  economía de libre mercado por políticas  económicas mixtas de marcado tinguidura  intervencionistas.

E como era lóxico,  con semellante desacerto o desastre non se fixo esperar  e ao terceiro ano de mandato, cando botada a casa pola xanela os nefastos  resultados do método  económico implantado xa eran coñecidos, no canto de modificar o rumbo e evitar o desastre, ocultouse a realidade enganando ao electorado a fin de lograr o seu apoio e  revalidarse  no poder.

Aquel acto de frivolidade falsificatoria, aquela intromisión excedida  do executivo estatal na economía do país tivo o efecto dunha sentenza condenatoria, cuxas  desagradables consecuencias  estamos  a pagar  na actualidade con alto custo e rigor disciplinario, agravada, coa  incerteza que outorga  unha temporalidade reactivadora  indeterminada polo “sine die”.

Con tan absurdas manobras de control  e ornamentais maquillaxes, lograron engatar  aos  cidadáns e conquistar o seu voto a base de astucias, pero a sorte estaba botada e os socialistas na súa orbita de prepotencia e endeusamento, esqueceron  o esencial, tal é, que a efectos económicos, o mercado funciona ben, cando se lle deixa funcionar só, e iso sábeno  á perfección os expertos partidarios do “laissez faire”, que aínda recoñecendo como inevitable a intervención do sector público na economía, manteñen  o criterio  que súa inxerencia directa no mercado debe  remitirse a mínima imprescindible.

O executivo estatal non debese  extralimitarse en labores,  circunscribindo a súa participación en materia económica á optimización das condicións de estabilidade apropiada e favorable para o funcionamento sector privado, que debe ser, o referente por antonomasia de xeración de emprego   e sostén  incuestionable  do noso modelo económico.

Non caben mais ensaios,  pois o calibre do exceso cometido, trastornou o plano das solucións,  e o que podería resolverse  con medidas consonantes  a circunstancias conxunturais, excedeu a súa escala para transformarse nun problema estrutural  de complexa solución, sendo tamaña a desfeita,  que as medidas aplicadas para a reactivación non deixan ser panxoliñas de eficacia limitada, pois ademais das medida monetarias, fiscais e de redución do gasto público, a situación esixe reaxustes e diversificación  dos sectores productivos e sobre maneira, de medidas perentorias  paliativas da degradante  situación de desemprego.

A herdanza  do nefasto intervencionismo  do Executivo do PSOE na  economía, indícanos, que para participar nos mercados  hai que saber fixar o método apropiado para  conseguir o obxectivo previsto, e que tal cualidade non a outorgan as urnas,  por algo os empresarios  non se forxan nun plebiscito contrariamente aos socialistas, quen chegados ao poder e  metidos a economistas, demostran ser capaces de derrochar  a riqueza, pero incapaces de creala.

POLÍTICA, URBANISMO E FISCALIDADE

PUBLICADO Diario de Ferrol; sabado, 5  de marzo  del 2011

Galicia precisa   pór en valor súas capacidades intrínsecas  e para iso é necesario o ordenamento das súas potencialidades, pois a crise,  ademais  de sumirnos na complexidade,  puxo de manifesto a caducidade do sistema operativo existente   e a entrada en escena dun novo ciclo. O establecemento  dun formato socio - económico heteroxéneo é a única fórmula  capaz  de achegar activos eficaces  para paliar  a actual depresión.


Tentar  emerxer da crise utilizando en exclusiva aspectos monetaristas   de contención do gasto  e degolo á política social, é gastar a polvora en salvas,   se parellamente as alternativas non se acomodan a un reaxuste divesificador   dos sectores produtivos.  

A redefinición dun Plan Director Territorial Galego, a modificación da Lei do Solo de Galicia e o posterior reaxuste dos Plans de Ordenación  Municipal, ten de ser  o primeiro paso para pór en marcha a locomotora  do cambio de ciclo, e a única  dirección posible  para saír da vía morta  na que nos atopamos estacionados.

....................................................................................................................

O cambio de ciclo  económico no que nos atopamos sumidos, non só alterou aspectos básicos da nosa habitual forma de vida, senón que modificou substancialmente o  canon que presidía  até a data  a planificación  do modelo territorial e o formato de radicación do noso desenvolvemento, podendo dicirse,  que a concepción  funcional dos parámetros que sustentaban seu  plantexamento  urbanístico teñen entrado en prescrición, e por conseguinte, é preciso  o establecemento dun  modelo alternativo.

Os plans xerais de ordenación municipal que   establecían  a ordenación dentro dun  ámbito espacial nunha temporalidade determinada, viñan acompañados  dos correspondentes estudos económicos financeiros  que achegaban e xustificaban  a viabilidade da planificación  proposta, pero casualmente, os factores inductores  da  desestabilización económica  puxeron  en cuestión  a validez e solvencia da  súa vixencia.

Lamentablemente podemos afirmar  sen  risco a equívocos, que  actualmente, os concellos máis que dispor de documentos de planeamento, teñen pintado liñas na cartografía, e por tanto  a xestión urbanística é inexistente e innecesaria, e  é aquí onde radica o problema, por canto  o paradoxal da situación, é  que estamos sumidos nunha parálise onde as  prácticas técnico- xurídica de execución dos  plans son  ociosas.

 Por derivación, á marxe de signo político,  ás corporacións municipais veñen de   situarse  na incongruencia  compracente de manter  vixente un  plan urbanístico sen xestión de desenvolvemento,  que ademais  dunha extravagancia,  resulta ser a antítese conceptual do propio  urbanismo, é dicir,  os municipios manteñen  nos andeis dos seus departamentos técnicos, uns mamotretos obsoletos que conteñen  declaracións  de intencións  exenta de toda eficacia.

Se o referido anteriormente  debese ser  factor suficiente  para establecer reflexión  sobre  materia,  e  determinar a  necesaria reorientación do marco regulador  dun novo modelo territorial en axuste debido  á nova conxuntura socio económica, resulta  cando menos atroz,  que desde o parlamento de Galicia, pérdase o tempo en vaguedades e ningún grupo parlamentario da cámara  teña promovido   via urxencia, algo tan esencial,  como a necesaria  modificación da  Lei do Solo de Galicia,  e con total naturalidade e institucional pasotismo, sígase admitindo  a aplicación  dun marco xurídico inaceptable polo  seu desencaixe coa  realidade dos tempos.

O acabouse da situación, represéntao o feito certo de que a institución autonómica aposte polo malgaste  e siga financiando con fondos públicos  a   revisión e redacción dos  plans xenuínos, cuxa eficacia por desescuadre  do referente regulador  co actual contexto circunstancial, resultará ser nulo para os municipios promotores.

Iso é así en razón ao  momento de receso, que orixina contención do gasto e conxelación dos investimentos públicos, e tal circunstancia limita o cálculo portante do alicerce  fundamental   da viabilidade económica   da planificación e programación  urbanística,  como resulta ser o Estudo Económico Financeiro.

Devandito   documento, establece na temporalidade  o desenvolvemento do Plan de Etapas das actuacións programadas   en razón á capacidade financeira da propia institución municipal, como asemade   a intervención comprometida dos organismos supra municipais e dos propios axentes externos participantes ,  e tal previsión  na actualidade resulta ser un inverosímil, o que vén delatar que estase a  planificar o absurdo.

Obviamente  unha PXOM non ten por finalidade preponderante o proceso edificatorio, pero incuestionablemente, por mal que se bautice despectivamente como especulación, resulta ser  un dos  resortes motrices do seu desenvolvemento, por tal motivo as actuais circunstancias  de paralización do sector,  inducen un estancamento e por tanto un incumprimento da periodificación establecida para a xestión do plan como base sustentatoria.

O novo panorama delata  a existencia irrefutable dun sobredimensionamento  nas previsións de crecemento, que por por se mesmo, transfire  escala excedida  á asignación  de solos de aproveitamento lucrativo cuxa  adecuación procede reaxustar por  racionalidade.

Agora ben, iso  leva implícito a correspondente revisión da ponencia  de valores catastrais, pois cando as tasaciones inmobiliarias por imperativo das políticas gobernamentais e das determinacións do Banco de España  teñen de axeitarse á actual  realidade dos mercados, non é de recibo  que os titulares patrimoniais  soporten impositivamente unha base impoñible sobre valores catastrais do IBI alleos á esas  condicionantes imperativas.  

Para rematar, deixar sentado que unha conciliación desta envergadura minguará a capacidade recadatoria das intituciones, aperturando o debate sobre un novo modelo  de financiamento das facendas  locais.