PERLÍO 1917. O ESTALEIRO

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 30 de xullo  2011
PUBLICADO La Región; sábado, 30 de xullo    2011

PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 30 de xullo    2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado, 30 de xullo   2011

Se en 1913, o primeiro dos grandes cambios da parroquia de Perlío consúmase coa posta en funcionamento de forma regular do servizo ferroviario, que, a través da estación converteron o enclave ,  nun centro emisor e receptor de pasaxeiros e mercadorías; catro anos despois, en 1917, Ramón de Roque, de retorno da súa curta estancia en sudamérica, decide construír no lugar da Ribeira unhas modestas instalacións  para  o desenvolvemento de actividades vinculadas ao oficio  de carpintaría de ribeira, montaxe que foi explotado pola propia familia Aguilar  durante unha temporalidade próxima ao cuarto de século, posiblemente sen caer na conta  naquela orixe, que, o modesto establecemento naval familiar,  estaba chamado a converterse nun referente de renome internacional,  como así ocorreu co paso do tempo, a partir de constituirse  a mercantil Astilleros  y Talleres del Noroeste s.l.  ASTANO, no ano 1941,

Inicialmente a planta de modesta superficie, aproximadamente 13700 m2 (25 ferrados), situábase sobre do  promontorio natural comprendido entre a Xunqueira  do estuario do río Magalofes ao levante e as augas abertas da Ría a poñente. Pero  a envergadura da expansión e  desenvolvemento desta factoría, alterou de xeito importante a aparencia  territorial do bordo litoral, cunha  penetración ao interior terrestre a través de desmontes, delimitada por unha liña crebada  desde o seu arranque en As    Pías, até o seu remate en O Ramo (2,5 Km),. Igualmente  polo aterramento da marisma e a ocupación da ría por continuos  recheos, cuxa lonxitude en poligonal  litoral existente, alcanza   os 5,5Km, magnitudes ambas, que envolven  os  843334 m2  de superficie actual.

 

A intervención fabril, converteu en irrecoñecible aquela singular estampa dunha parroquia ribeirega, pois paradoxalmente, Perlío, que antes do actuado dispuña dunha fronte litoral de 1,6 Km de uso e goce civil, hoxe vive de costas á ría, por canto a única fronte aberta ao mar, represéntao un  pequeno peirao, cambiado de localización pola expansión da propia factoría, dado que o seu  emprazamento no ano 50 correspondíase coa prolongación en recto do tramo final da estrada de acceso.

Posiblemente, quen fose artífice do novo estaleiro, don José María González Llanos, cando exercía de director da  Empresa Nacional “Bazán”de Ferrol, desde a súa residencia estival naquela atalaia de Perlío que representaba ser  o chalé de As Pías, albiscase  con antelación unha panorámica futurista da factoría. Pero se o chalé da súa estival  residencia, desapareceu como un referente emblemático da nosa xeografía consecuencia da  ampliación do recinto fabril, igual camiño levou un taller de embarcacións menores emprazado na punta do mesmo nome, como multitude de leiras lindeiras, que unha vez desterradas pasaron a computar a superficie industrial.

Especial perda foi A Ostreira, unha moderna instalación marisqueira conformada por un edificio de estancia e laboreo, con ribeiregos  viveiros que quedaban á vista  en baixamar pero permanentemente  cubertos de auga;  esta instalación era propiedade de Aquilino Alonso, sendo  rexentado por unha fresqueira, resultado sorprendente o seu nivel de produción de bivalvos, por canto, na vía morta do almacén da estación, todas as semanas, inmobilizaba  un vagón de mercadorías procedente da fábrica de xeo de Ferrol, onde interiormente era revestido de cortiza  con achegue dun  macizo de  bloques conxelados no seu perímetro, en cuxo  interior a modo de vulgar conxelador cargábanse as ostras con destino a podentes  petos, de clientes de bo padal  residentes na  vila e corte.

Este repaso  histórico  do  pretérito  territorial, non resulta unha censura  extemporánea ás intervencións realizadas nunha contorna de alto valor ambiental, non sendo tampouco un alarde ecolóxico tardío,  por canto, contrariamente a outras actividades,  é elemental insistir  que a radicación industrial dos  espazos destinados profesionalmente á  construción naval levan aparellada a  veciñanza marítima ,  partindo desta  premisa, temos de confirmar que o resultado de ordenación logrado polos promotores,  desde unha óptica funcional,   foi  inmellorable,  podendo dicir sen empacho, que o estaleiro de Perlío, pola súa dimensión, prestacións  e organización  espacial, ten superado con nota alta,  o nivel de clasificación  do resto dos  enclaves navais de España.

O próximo 15 de outubro,  hai xustamente 70 anos  que se constituíu Astilleros  y Talleres del Noroeste s.l.  ASTANO, eran  momentos delicados na nosa historia, tempos das  miserias da   posguerra, sendo por iso a implantación da actividade ben recibida, por canto, á marxe da afinidade política dos seus promotores co réxime, súa instauración   viña de aliviar as penurias económicas e o desemprego colectivo da época, pois ben, á marxe da riqueza e progreso xerado no noso ámbito, o milagre naval de Perlío, foi catalogado polos opositores como un referente  do franquismo; por iso chegada a democracia, algúns  “desasistidos neuronais”  do cortexo político progresista, con  rosa en puño, por arelas de desquite contra da matriz ideolóxica   dos artífices proxenitores,   decidiron  cancelar o futuro do estaleiro.         .

!A sorte estaba  botada, e o veto europeo era a chave idónea para seu  peche !

Por esas lixeirezas, un sente ferida súa sensibilidade, máxime, cando rememora ter renunciado á aquela contorna natural en contrapartida ao  progreso e o emprego, e  agora  pasados os anos, nota  coma se a lingua do sarcasmo acódese pola porta traseira, murmurándolle sen palabras ao oído, que a estabilidade  de emprego da ditadura subtraeuna sen razón a democracia; e a verdade resulta patético quedar sen argumentos, pero a realidade  dos feitos achega como contraste, un estaleiro infrautilizado, e na rúa, miles de mozos en paro.

Xa que logo a verdade canta de plano, e por máis argumentos que se esgriman non hai razón solvente que xustifique semellante  despropósito,  e quen non teña capacidade para  por  remedio, por  viva forza,  está obrigado a baixar do escenario  pois nesta comedia xa non hai papel que representar.

PERLÍO 1900 / O TREN

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 23 de xullo  2011

PUBLICADO La Región; sábado, 23 de xullo    2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 23 de xullo    2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado, 23 de xullo   2011

Sen dúbida que a parroquia de Perlío do  concello de Fene, foi un dos referentes máis significativos nos cambios territoriais habidos na comarca durante o pasado século XX, iniciando a súa transformación co nacemento do ciclo centenario, pois foi  no ano 1900 cando se inicia o proxecto de implantación da rede ferroviaria Betanzos - Ferrol, despois dunha longa espera, tendo en conta que  os problemas burocráticos mantiveron estancado o proxecto por un período de 50 anos, ata que o betanceiro ministro  Laureano Linares Rivas deu o impulso decidido  para levantar aquel veto “oficinesco”  e posibilitar o inicio das obras. 

Vista da Estación desde a Estrada da Palma 

Aspecto curioso representábao o emprazamento da estación ferroviaria cuxa localización era coincidente, co emprazamento  da  marquesiña que en tempos recentes  a  ADIF instalou na plataforma como  cutre apeadeiro, sendo curioso que devandito enclave estivese situado mesmo ao comezo dunha pronunciada pendente no trazado da rede, aspecto único e contraditorio coas directivas  das construcións ferroviarias, pero tal extremo neste caso tan só foi  o testemuño determinante  de que sempre hai a excepción que confirma a regra . 

Á marxe da súa tipoloxía  arquitectónica que obedecía á uniformidade do clásico estilo ferroviario, o conxunto dos edificios deste equipamento ( Estación, Almacén), tiña a excepcionalidade de ser o único en todo  o trazado do ramal cunha distribución en planta sen coincidencia co estándar, por canto, súa representación en obra, alteraba a constante análoga da posición lineal da totalidade das estacións, impóndose un formato  de desdobramento edificatorio a ambas  as marxes da  vía

O que pode resultar descoñecido, é que o devandito emprazamento, foino, por imperativo de influencias persoais, tendo en conta que orixinariamente, a estación tiña a súa localización  prevista na planicie de Tellerias, pertencente á veciña parroquia de Fene (ao sur do actual barrio de San Valentín). O influente capaz de impor a variación non foi, outro que don Aquilino E. Alonso, coa curiosa coincidencia,  que o marco territorial de recolocación, era da súa pertenza, do mesmo xeito que a gran maioría do parcelario contiguo incluídos, como aconteceu ser  os solos da estrada da estación que posteriormente levaría o nome da súa dona Antonia Montero.

Pero si podemos insinuar os supostos beneficios que quixo cobrarse este  xerarca coa implantación do servizo ferroviario, en lóxica neutral, tamén debésemos  mencionar os prexuízos ocasionados, por canto a rede ferroviaria, creou dous ámbitos ou fraccionamento nos 1,2 Km  do seu discorrer parroquial, e aínda que súa afección foi xeral, por dimensión do nivel de afección, os estragos ocasionados ao  seu patrimonio, tomaron maior escala, por canto, a traza viaria resolta a través dun recheo en noiro, partiu en dous a ampla extensión dos seus dominios, que desde a súa vivenda, alcanzaban a localización da súa Ostreira a 600 m, de distancia,   que viría de estar hoxendía  á altura do a cabeceira  do taller de bloques planos de Astano, 

Aquela alteración territorial, deu orixe a un novo reordenamento dos tránsitos, construíndose unha rede viaria alternativa ( Estrada da Estación, orixe da Rúa Hortelá, actual traza da  Rúa da  Torre) 

Casa matriz (Hoxe ubicación vivendas de San Valentín - Perlío)

A casa matriz que construíra ao bordo do Río Cádavo, na parcela hoxe en día ocupada polas Vivendas de San Valentín  de Perlío,   era un expoñente  de capacidade e  riqueza, un conxunto onde ademais da  exquisitez arquitectónica  da  vivenda principal, contaba con outra  encostada para uso e estancia dos caseiros, habendo de engadir ao complexo residente  a existencia de edificacións auxiliares,  cortellos, carruaxes, etc., así como unha ordenada e coidada horta nas leiras anexa.

A conexión  coa esfera do poder  daquel recadador de impostos que chegado doutras latitudes de sur galaico  asentara seu feudo na parroquia, resultaba  evidente, e unha mostra diso confírmao a excepcionalidade dun testemuño sen parangón, tal resulta, que antes da inauguración oficial do ramal Ferrol-Betanzos en 1913, o 4 de Febreiro de 1.912, un tren especial que trasladaba  ás súas maxestades  os reis Alfonso XIII e Vitoria Eugenia á cidade departamental para asistir á botadura do acoirazado España, aínda levando itinerario directo,  detense  en Perlío, para que   Aquilino E. Alonso e súa consorte, rendan recoñecemento ás súas maxestades  e fáganlle entrega á raíña dun ramo de flores.

Por esta anécdota, ferroviaria, sería doado encadrar a este persoeiro como un expoñente do mais rancio caciquismo, pero non é aconsellable facer xuízos de valor sen coñecer en profundidade a realidade dos seus feitos e o mérito do seu  compromiso social, quizá sabéndoo, alguén caería na conta  porque nun concello como Fene  de consolidados hábitos democráticos, a tempo presente, unha das súas rúas mantén o  nome de Aquilino E. Alonso e outra o da súa dona que o fora,  Antonia Montero.

O ARRASTRE DA CRISE

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 16 de xullo  2011

PUBLICADO La Región; sábado, 16 de xullo    2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 16de xullo    2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado, 16 de xullo   2011

Aínda a risco da perda  de rigor técnico, tentarei expor o tema da forma máis  accesible posible, consciente, que tal decisión minguará o interese dos ilustrados, pero neste asunto, é  obxectivo do autor  transmitir unha comunicación que atope recepción  nuns  destinatarios inexpertos na materia, procurando con iso, erradicar a equívoca e estendida   concepción  de quen se mostran proclives,  a encadrar e confundir   o urbanismo cun  restrinxido universo, onde todo vira ao redor da actividade construtiva e aos seus prolegómenos contiguos.

No entanto, aínda manifestando contrariedade por tal criterio,  tampouco debe estrañarnos en exceso  este extravagante maridaxe de percepcións, pois non habemos de esquecer, que a actividade edificatoria e o outorgamento das preceptivas licenzas, foi función protagonista que eclipsou ao completo outras prácticas de xestión urbanística establecidas no plan e necesarias para o desenvolvemento do modelo de ordenación previsto para cada ámbito espacial concreto. Foron tempos de euforia, onde aquela transformación desmedida e acelerada aparte desequilibrar o denominado  desenvolvemento sustentable, (que con frecuencia resulto ser un  epígrafe publicitario),   ocasionou sonoros escándalos de corrupción política e por riba, o exceso do seu ritmo edificatorio, provocou unha  saturación na oferta, que se converteu no  detonante que motivou  a explosión retardada dunha crise anunciada.

O dilema estaba servido, pois a crise como factor resultante, puxo en evidencia que tanto  os plans xerais de ordenación  municipal (PXOM), como o propio marco lexislativo de ordenación territorial das respectivas comunidades autónomas (Leis do Solo), adoecían do rigor máis elemental, por canto, co paso do tempo, no  contido dos  plans municipais, os feitos viñeron demostrar, que as previsións  do  seu teito potencial eran inadecuadas , é dicir, que as predicións de crecemento   estaban excedidas e para maior abundancia, tal exceso agravouse coa permisividade lexislativa  en facilitar    a transformación masiva á categoría de  urbanizable para uso residencial, de amplas bolsas de solo sen demanda que os xustificara, e mostra diso, son a multitude de desenvolvementos desta tipoloxía   paralizados “sine die”, tendo  de sumar ao devandito, o cada vez mais crecente número de concellos  que manteñen seu plan urbanístico estancado 

A pesar de todo, o guión aplicado até agora para a redacción dos Plans Xerais, segue mantendo a súa vixencia no relativo  aos  seus parámetros fundamentais, e por iso, habémonos de seguir preguntando que cidade queremos, ou como queremos que se desenvolva no futuro, e por conseguinte, teremos que seguir contando  cun método de planificación urbana que posibilite a coherencia sectorial entre ámbitos espaciais e logre a integración  coas infraestruturas e sistemas.

Pero para esa meta, non só é preciso dispor de cartografía  dixitalizada, pois para o desconxestionamento ou reactivación dos  plans xenuínos, hai que dispor doutros soportes  tan imprescindibles ,  como representa ser,  o coñecemento exhaustivo do medio físico de actuación,  tanto na súa vertente social como económica, a través de análises xeográficas, demográficas, sociolóxicas e económicas, resultando  fundamental a fiabilidade analítica deste  recoñecemento para aplicar o diagnóstico territorial de choque e as medidas paliativas de reactivación

Debemos tomar contacto cunha realidade complexa  e  asumir como premisa, que tamén en materia urbanística estamos nun cambio de ciclo,  e por tanto, a era   do desenvolvemento  desmandado dos séculos XIX e XX, a etapa das grandes expansións tocou ao seu fin, por tanto,  o noso reto debe ser acorde  coa  urxente necesidade  de pór en práctica un conxunto de medidas  de dinamización e articulación  dun  novo modelo urbanístico.

Este estándar  que a efecto distintivo  denominaremos  “Urbanismo Consistente”, haberá de dispor  de validez e lexitimidade social, atendendo a criterios    de reordenación sensata e  transición  á racionalidade, cuxo principal obxectivo  debe  orientarse  a frear novas expansións, favorecendo  a transformación da cidade existente, e pondo en valor  as potencialidades  e  sinerxías   emerxentes.

Por tanto os organismos implicados, sen dilación, son os obrigados a establecer as modificacións regulamentarias que fagan factible  tal posibilidade, pois sería cómico senón resultase tráxico, que en razón á  demora, de xeito figurado, tivese que ser a propia crise quen por inhibición se vise  obrigada a cumprir o papel de equipo   redactor, forzando por imperativo a promoción de recortes     dun  planeamento  excedido.

URBANISMO: UNHA INELUDIBLE URXENCIA

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 9 de xullo  2011
PUBLICADO La Región; sábado, 9 de xullo    2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 9 de xullo    2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado, 9 de xullo   2011

Neste país, ter a improvisación por norma resulta un todo  habitual, sendo verificable comprobar, como a sistematización non afai ser a paradigma do noso esquema de funcionamento, máis ben ao contrario, pois é  de transcendencia  habitual   a carencia  de métodos e a ausencia de regras, impóndose  como expoñente predominante a  tendencia proclive  a evadir   a disciplina. 

Aquí,  ao intuitivo  e ao  presentimento, outórgaselles maior avaliación   que á planificación ou ao ordenamento, e iso é un despropósito que  motiva un malgaste de desorganización  e unha saturación   de deficiencias,  sendo reflexo de tal afirmación  a cómplice existencia dunha   fatal dualidade, significada polo oficializado impedimento na articulación de proxectos  e a dificultade,  para pór en marcha solucións paliativas  de inicio  á reactivación económica.

É notorio que a clase política padece  pandemia teorizante, e iso  provoca que no seu afán protagonista,   fixen no seu pensamento  multitude de criterios e teorías  sobre os factores indutores   da crise, e a pesar da diverxencia nos  contidos de apreciacións, probablemente a  interrelación entre todas elas, aproxime rigor ao contraste da causa co  efecto.

No entanto, aínda sendo necesaria  a reflexión e a análise para establecer un punto de partida sólido e fiable, sen risco a incorrer  en novos despropósitos, urxe excesivamente,  a concorrencia na planificación de solucións vigorosas, pero a situación pide celeridade, e en correspondencia, temos  de suplir os supostos   polas   solucións específicas, pois se esgotou o tempo de conxecturas, agora  o que  resulta evidente, é que a oscilación da crise se move  entre un factor espacial  e outro temporal, e en razón a esta conclusión, o noso país mantense inmobilizado e o tempo transcorre.

Hase de referir  que nos  axitados tempos que vivimos, os perniciosos avatares da crise non deixaron  inmune  á ordenación territorial como concepción multidisciplinar determinante  do uso e  ocupación do solo, e para xustificar esa concreción, temos que  traer  a colación, o feito,   de que a filosofía que deu corpo ao modelo  urbanistico predominante até a entrada da crise, estivo baseada na euforia do    “desarrollismo” dos anos oitenta, cuxa concepción máis destacable  era o  crecemento sen límites, sendo iso, o motivo determinante que a tempo presente  os  plans xerais  dos  nosos municipios, inspirados  naquel esquema desaforado, polo sinal do transo, situáronse no sobre-dimensionamento e na reciprocidade, que ademais de promover un  desfasamento coa realidade, esgotaron validez e anularon  eficacia, por mais lemas propagandísticos e discursos ateigados de sustentabilidade que os profesionais da desfeita  queiran  engadirlle. 

Debemos ter presente  que o peso da  actual crise tivo as súas causas e as súas consecuencias no territorio, e que por tanto deben buscarse solucións desde idéntico ámbito, habendo de entender así mesmo que  á marxe  de aspectos de índole socioeconómico, a propia crise asignoulle  ao territorio un  indubidable papel protagonista, en razón  á súa condición de estrutura espacial da función humana e  da súa relación de dependencia coas formas e modos de produción.

En consecuencia, a formulación de saídas á crise, pasa inicialmente por repensar o urbanismo en clave esencial, para  articular un novo modelo  territorial que necesariamente vén obrigado a un axuste á realidade dos tempos, sobre a premisa de recuperar a austeridade, imprimindo  moderación aos   novos crecementos en preferencia pola  consolidación do existente, pois o urbanismo precisa un cambio de enfoque que debe estar incentivado de racionalidade e  coherencia, coa incorporación de cambios nos  modelo produtivo capaces de erradicar   os factores que nos levaron  á situación da crise actual.

Sobre o particular, os poderes públicos en atribución ás competencias que lles son propias, están obrigados  a abandonar o  actual estado  de preguiza no que están sumidos, e alternativamente, correspóndelles  exercer liderado coordinador, na  apertura dun debate participado de xeito variado    por axentes técnicos, sociais e económicos,   ao redor da incidencia da crise no territorio, por canto tal análise resulta obrigado en aras a lograr un consenso harmonizado no deseño e reformulación  dun novo modelo territorial de futuro, como fórmula apropiada para anticipar solucións á problemática derivada da crise, e deste xeito, evitar estacionamentos prolongados na  presente encrucillada, e mesmamente, remediar coa debida antelación as  consecuencias e custos sociais  que puidese inducir a falta de actuación.

A INOCENCIA DOS CULPABLES

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 2 de xullo  2011
PUBLICADO La Región; sábado, 2 de xullo    2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 2 de xullo    2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado,2 de xullo   2011

Para analizar a complexidade de actual situación política do país,  non utilizarei a recorrente frase  de que calquera  tempo pasado foi mellor, pois sen matizar o seu contexto, córrese o risco de darlle rango de certeza  ao equívoco, por tanto,  esa locución é preferible deixala para outros, quizá, son vocábulos máis axustados a nostálxicos  de épocas idas, ou talvez, resulte apropiado como  mensaxe doutrinal dos novos cachorros do totalitarismo, pero a un demócrata que se prece, élle limitado   a  utilización   de semellante    expresión como argumento das súas censuras, pois de incorrer en tal extremo, tomaría como propio, o  risco de confundir o espírito crítico  co  sectarismo  máis rancio.

 No en tanto, por hixiene e funcionalidade democrática, sen perder a identidade, dunha vez por todas, habería  que tomar compromiso decidido co futuro,  a través de, solucións  efectivas dirixidas a saír do  grave aperto no  que está sumido o país; pero  aquí parece que ninguén está disposto a dar un paso á fronte, e os uns polos  outros, prefiren mirar para o outro lado, mentres se entreteñen   rascándolle as costas á memoria histórica , iso polo menos é o que se conclúe despois de analizar   o último debate do estado da nación da  presente lexislatura.

Observando a pobreza de contidos dos oradores, a  vulgaridade intelectual  de quen interveñen instalados  na autoridade dun aparente  liderado, parece coma se ao desastre económico, acumuláseselle o  cómputo das insolvencias dunha clase política que á parte do seu descrédito xeneralizado, padece un exceso de permeabilidade  facendo auga polas catro esquinas.

Iso é así, en razón a que a imaxe  proxectada en sede parlamentaria durante o transcurso do debate, máis que  fornecer  dose de confianza  aos cidadáns,  acentuou a resonancia da alarma social, indicando que este país  vive instalado na axitación  permanente,  dando unha imaxe de despreocupación, complementada  coa estendida opinión que aquí  xa nada funciona, e mentres este drama toma posición consolidada, súas  señorías despáchanse  falándonos   da inseminación artificial dos arcanxos.

Como observadores externos deste  último debate lexislativo,  fomos testemuñas unha vez mais, do  asiduo  estancamento parlamentario, por canto  o transcurso do mesmo, caracterizouse  por unha  constante  ambigüidade, e total carencia de solucións alternativas aos grandes problemas que afectan  a nosa  estrutura socio económica, extremo este, que á parte dun descrédito institucional  denota unha total carencia de rumbo,  representando  ser o maior impedimento para recuperar a confianza perdida e poder mirar  o futuro  coa mínima esperanza.

É evidente  que desde a súa institución, este tipo de debates parlamentarios, en situacións de estabilidade  sempre  resultaron  ser  meros referentes estatísticos determinantes da penetración social das organizacións políticas da cámara, pero nesta ocasión,  as  dramáticas  circunstancias que rodeaban o  debate, por imperativo de preocupación  e  exercicio de responsabilidade,  facían  esperar  un maior compromiso a través da proliferación  de iniciativas e propostas de resolución sobre os aspectos mais sensible  á caótica situación, pero quedou visto, que unha vez mais, a sensibilidade  brillou pola súa ausencia. 

Parece que  súas señorías a pesar da complexa  deriva, non toman  responsabilidade dos seus  actos, decidindo nesta ocasión ,  desaproveitar unha  oportunidade excepcional, para sentar vía urxencia  as imprescindibles  bases de recuperación, e mentres o país  vén abaixo, a clase política, nun censurable exercicio de inmadurez  enceréllanse nun debate estéril, onde unha parte  sitúa  o seu empeño enfermizo en esgotar a lexislatura  e a outra

aférrase en pedir eleccións canto antes.

E mentres iso ocorre en sede parlamentaria, o desemprego alcanza máximos históricos,  bordeando a  fatídica cifra de cinco millóns de desempregados, o  investimento cae en picado sen que ninguén pareza  decidido  a crear riqueza dentro das nosas fronteiras, o peche patronal é unha constante sen suplencia, os mozos perden toda esperanza de atopar emprego.

  

Definitivamente, vai sendo moita hora de darlle unha oportunidade á sensatez.

A MALA REPUTACIÓN

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 25 de xunio 2011
PUBLICADO La Región; sábado, 25de xunio 2011
PUBLICADO Galicia Confidencial; sábado, 25 de xunio 2011
PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado,25 de xunio 2011

A convocatoria anticipada de eleccións xerais, politicamente,  é un exercicio de responsabilidade, un proceder imperativo que sumado ao descrédito  que provoca a precariedade  do actual executivo, toma formato  de esixencia  imprescindible   para mudar o sombrío panorama económico do país.

Resultaría unha insensatez seguir mantendo como obxectivo o esgotamento da temporalidade  da lexislatura, pois con tal determinación, máis que amparar o interese xeral, proclamaríase a  intencionalidade  en cuberto do PSOE, de prorrogar    os tempos,  por tácticas  partidista dirixidas a variar as tendencias electorais  e promocionar desde  o poder a imaxe do candidato Rubalcaba

Por Xosemanuel Galdo-Fonte

O actual descrédito  da  clase dirixente  adxudicado polos cidadáns a través dos  resultados do CIS,  é un demérito gañado a pulso, sendo o  asombroso do asunto, que os protagonistas, no canto de meter freo á deterioración, opten por facerse  o distraído coma se a censura social existente  fóselles allea, e así, con abraiante naturalidade manteñen en ascenso  a súa mala reputación. 

    

Testemuño de tal valoración son as  circunstancias socioeconómicas que arrasan o país, concibida esta,  sobre o contraste analítico de que calquera crise económica, ten, dimensión  en escala  e continuidade no  tempo, que  agudiza ou alixeira, en función directa á ineficacia ou  ao prestixio da clase política interventora, e no caso presente á vista dos resultados, a cualificación que merecen os responsables en materia, é un reprobado  sen paliativos.

Pero, se tal circunstancia  debese ser suxeito de reflexión, resulta que esta desvantaxe de alumnos da cousa pública, para maior complexidade parecen empeñados en non  tomar razón do contido da lección temática que sobre a adversidade  dos  novos tempos está a impartirse na  aula magna deste centro académico da crise que resulta ser o noso país.

É conveniente rememorar o foro de opinións xurdidas na  antesala da crise, aquelas polémicas sobre a desaceleración do crecemento económico, ou as teorías posteriores enunciativas dunha grave recesión; pero o substantivo  daquelas conxecturas  de sospeitas abstractas e análises extravagantes, tomou unha deriva inusitada, cuxo resultado rompeu todo prognóstico, cando o modelo de mercado existente quedou excedido polos acontecementos  para dar entrada en escena, a un cambio do ciclo económico, podendo dicirse que na actualidade, atopámonos na fase mais baixa do devandito ciclo, sen que tal afirmación supoña ter tocado fondo.   

As políticas gobernamentais aplicadas en períodos  anteriores, caracterizadas  polo estímulo de riscos desmesurados, foron os factores indutores e a orixe de confluencia  entre o  desequilibrios estruturais, ou o que é o mesmo, o crecemento desaforado de sectores estratéxicos (sector financeiro, sector de construción), e os desequilibrios macroeconómicos, que despois de acentuar a inflación derivaron a unha caída acelerada da actividade económica, cuxo expoñente característico se reflectiu a través dunhas taxas de crecemento  do PIB negativas, co factor inducido dun acelerado crecemento do desemprego.

Este escenario  por se mesmo representa  ser un obstáculo para  establecer medidas eficaces de reactivación, e tal é así, que a pesar das disposicións de impulso adoptadas polo Goberno e o plan de severidade fiscal aplicado, a nosa economía permanece  estancada, sendo o motivo da freada, a improvisación e a insolvencia das formulacións, por canto téntanse introducir unilateralmente reformas estruturais, cando a solvencia de formulación pasa necesariamente pola concreción dun modelo económico de consenso.

Por tanto, o que resulta oco de argumentación  é o empeño do executivo do estado en esgotar integralmente  a lexislatura, amparándose na porfiada  escusa de aprobar as reformas pendentes antes de convocar ás urnas, tendo en conta que tal  xustificación, resulta ser outro anel  máis desa longa cadea de contradicións políticas que o goberno  do presidente Zapatero leva arrastrando desde o inicio de lexislatura.

A anticipación electoral é unha necesidade imperioso, a fórmula imprescindible para pór solución de urxencia á saída dunha crise económica de temporalidade excedida, e por conseguinte o método apropiado para erradicar o dilema institucional, que representa  o desencontro da bicefalia existente, que proxecta no executivo unha percepción de interinidade.

Resulta pois inxustificable empeñarse en esgotar o período lexislativo, por canto tal obxectivo ademais dun despropósito xoga como factor negativo, ao exportar cara aos mercados a insolvencia que transfire o baleiro de liderado, que sumada á mala reputación, o único que achegaría, sería agravar a xa delicada conxuntura do país, contra un achegue en contrapartida, consistente na posta en marcha de medidas de maquillaxes mercantís e intervencións de cirurxía financeira de nula eficacia, extremo este que arroxaría un balance negativo ás expectativas  da nosa reactivación económica.

TEMPO IDEOLÓXICO

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 19 de xunio 2011
PUBLICADO La Región; sábado, 19 de xunio 2011
 PUBLICADO La Opinión -A Coruña; sábado,19 de xunio 2011

 O tempo, é sen dúbida  noso  inseparable compañeiro de fatigas, que curiosamente, sen termos  posibilidade de elixir estamos obrigados  a soportar durante o transcurso  dese  episodio que é  a nosa vida, pois instálase  nela non máis nacemos, para apearse cando chega o desenlace; xa que logo, o tempo resulta ser  testemuña permanente da nosa existencia, o agregado natural  das nosas  vivencias e por tanto,  o factor  característico da nosa experiencia, pero esta concepción do  tempo, ha concibirse no contexto dunha noción espacial  taxativa,  suxeita á   idiosincrasia do individuo como ámbito de referencia.

Aspecto distinto é o tempo como factor político, neste caso o establecemento de súa orixe e extinción,  excede a demarcación da existencia material do  individuo para converterse nunha   etapa  de duración indeterminada, por canto,  os colonos da política, por  difusión xeracional  seguen cultivando como fresca a rancia semente do pretérito, e  unha vez feita a colleita,  seguen a  poñela   no mercado coa diferenciada denominación de orixe de dereitas ou esquerdas.

Estes precintos  trasnoitados, para nada acomódanse á realidade dos novos  tempos, tan só atenden á  estratexia  de comercialización política   de quen apostan por manter distincións de confrontación  e xustificar tras ese xogo de encasillamento, a  confusión en vantaxe das súas propias ambicións. 

Vén a colación o exposto, por canto, na  política  a indulxencia debe ter seu ámbito delimitado pola  fronteira da racionalidade, e cando esta excédese coa aplicación incoherente de maximalismos disidentes ou realidades opostas, entón, a  afronta social está servida e por correspondencia a réplica é obrigada.

Por tanto exercendo quenda discrepante, considero,  que  cando os resultados electorais non son os esperados e a conformación da  gobernabilidade institucional  precisa de dependencias ou alianzas, non é de recibo acollerse á baza do  artificio, resucitando o esgotado testamento de dereitas e esquerdas ou a interesada  afinidade de complicidade ideolóxica, maiormente  cando ambos argumentos,  á parte da súa polémica  lexitimidade,  teñen o agravante de ser un mero  pretexto  condicional, ou o que é o mesmo, unha tapadeira de afianzamento para acadar  o poder  no sentido dominante.

Quen exerce como cidadán afirmado  en premisas  de tolerancia pragmática, arraigadas conviccións e liberdade de pensamento, élle insustentable tolerar en silencio,  que a clase política  versione o obxecto das súas ambicións tras dun guión de concreción interesada onde a saturación de incongruencias e   os desaxustes coa realidade, poñen de manifesto, que tras súa  mensaxe subliminar  subxace   a existencia dun conflito de intereses persoais.

A práctica política dos novos tempos, refugou o argumento heteroxéneo das ideoloxías,  por canto, á marxe do significado definitorio do concepto  de dereitas  ou esquerdas,  os actores exercentes  demostran converterse en profesionais dependentes  da cousa pública, impondo como obxectivo preferente o  patrocinio das  súas particularidades  sobre labores do interese xeral que  debesen ser o ineludible  dentro  da  orde de preferencias.

Vivimos asomados a unha realidade contraditoria, podendo observar desde a mesma,  como os administradores dos idearios sucumben ante  as vantaxosas contrapartidas que a actividade política depáralles, e así, con toda  naturalidade propician  a  contradición que supón promover  a  denuncia das desigualdades, ao mesmo tempo, que coas súas excedidas retribucións, insolidarias contrapartidas e desaforadas melloras,  potencian a consolidación das discriminacións

É preocupante a actual  crise de valores que padece a clase política como  súa carente vocación de servizo, resultando  inaudito  que o papel dirixente e formalmente representativo que lles está asignado   sexa   relegado a un segundo plano como consecuencia do actual  terremoto socio-político  promovido polos movementos espontáneos, que en réplica diverxente,  poñen en cuestión a eficiencia  da clase política  en razón á súa demostrada incapacidade  na articulación  de medidas  resolutiva á deterioración  existente.

Por tanto, non é tempo de expor un debate de distincións formais  sobre as vantaxes ou inconvenientes existentes entre o hipotético progresismo da  esquerda ou o reivindicado    realismo da dereita, iso, para  este autor é xa un debate  superado, agora o obrigado pasa pola rexeneración   da vida política, pois sen vacilación hase  afirmar que esa si é a partitura dos novos tempos.