OS ENREDOS DO PRESIDENTE

PUBLICADO Diario de Ferrol; martes, 30 de noviembre  del 2010

Mentres o noso país está no ollo de furacán financeiro, en razón á turbulencia desatada pola súa débeda soberana, o presidente Zapatero non cella no empeño de xogar a baza do optimismo, e en tanto a realidade dos mercados apunta en negativo, el, aproveita o conclave macro - empresarial de Moncloa, para declarar con rotundidade que Europa non ve fundamentos sólidos para considerar a necesidade de intervir no rescate da economía do Estado.

Sen dúbida que o novo “gurú” da economía socialista, ou está sumido na éxtase dun egocentrismo de ilusións, ou como sempre, toma escala e dimensión do panorama económico con métrica trucada.

En calquera caso súa capacidade analítica presupón un desencontro coa realidade dos mercados, cando circunscribe a solvencia económica do país ao parecer decisorio dos nosos socios da eurozona, xa que tal criterio, á parte dun contrasenso, delata que o secretario xeral do PSOE, segue sen decatarse que de orixe, os nosos males  son consecuencia da falta de remedios que deberan aplicarse, no canto de desaproveitar o tempo patrocinando  a inexistencia da crise.

Casualmente, o principal detonante de que actualmente a nosa economía estea no punto de mira dos especuladores, foi aquel empacho do executivo socialista, en non asumir coa antelación debida a gravidade dos feitos e deixar que a negación dos mesmos e a desidia operativa, culminasen na presente e irreversible deterioración.

Por tanto o goberno socialista. á marxe do actual empeño en derivar imputacións a torto e a dereito, terán que asumir, que eles son a maior parte do problema e que a súa desmaña impídelles formar parte da solución.

É evidente que España anda á deriva, e nun airiño irase a pique se o seu temón continua en mans destes mediocres adictos ao poder, que por manter o seu status, son capaces de levarnos á bancarrota antes de darse por vencidos.

Para facerse unha composición de lugar deberían asumirse que a débeda externa que acumula os saldos pasivos fronte os pagos de amortización, no noso país está sobrexcedida, e iso fidedignamente é así, pois para desgraza económica no ranking mundial de endebedamento ocupamos a sexta posición en termos absolutos.

Tendo de engadir a todo iso, que en razón ás malas perspectivas económicas e erróneas políticas postas en marcha polo Goberno para combater a crise, outros parámetros ou factores que auspician as actitudes posibilistas dos traficantes financeiros, desencadearon a caída do investimento estranxeiro próxima ao 60%, e por si eramos poucos , destacar a entrada en escena de fuga, de “capital flight”, caracterizada pola liquidación de valores dos investimentos estranxeiros en carteira.

Dicir, que se o investimento foráneo ten decaído no sector privado dificultando o financiamento de empresas e particulares, resulta paradoxal que devanditos recurso, duplicasen seu fluxo cando o obxectivo a financiar son as Administracións Públicas.

Cando eso ocorre, a motivación, non é outra que os enormes buracos orzamentarios, que tentanse taponar emitindo débeda pública de forma extraordinaria, que ao estar ofertada con vantaxosos dividendos, inicialmente o investidor exóxeno catalógaas como activo máis atractivo que os investimentos en carteira,

Pero tal solución o único que ocasionará a curto medio prazo, será marcar un novo  record no déficit público e un incremento da débeda externa, cuxo neto de equivalencia actual ascende 1,027 billóns de euros, e por conseguinte, fará que o saldo entre activos e pasivos continúe crecendo, e entón máis que un rescate, precisaremos a extremaunción administrada “in extremis”

Pero o curioso desta odisea, é que mentres os verdadeiros mandatarios europeos utilizan estratexicamente a intelixencia para acalar rumores e tranquilizar a axitación dos mercados, no sentido de frear balbordos e estraperlos, resulta que o noso presidente, non sabendo ler entre liñas, toma ao pé da letra a mensaxe, e interpretando ao revés a partitura, chega a sentenciar  a inexistencia de fundamentos para entrar ao rescate da economía española.

Con semellante intuición o residente da Moncloa, experto en malgastes e desfeitas, denota, ademais de carencia de coñecementos, un contrasenso asombroso ao non decatarse que a non intervención económica sobre España como membro da Unión Monetaria, abriría a vía de inflación do euro, ou o que é mais grave, a súa máis que probable defunción como patrón monetario.

En resumo, cabe afirmar que os avarentos financeiros son quenllas voraces dispostas a fincar o dente á primeira oportunidade, pero os especuladores políticos, como o presidente Zapatero, son quen a través de nefastas políticas, apostan por engordar o déficit para así transformar a débeda externa en suculento bocado da codiciza especulativa

Claro que ao final sempre asómase algún necio, disposto a sacudir responsabilidades de seu, e imputar a autoría dos males do país a un '”broker” chamado Rajoy,.... Definitivamente este goberno non ten remedio..!

VERDADES INCÓMODAS

PUBLICADO Diario de Ferrol; sábado, 05 de feb. del 2011

Agora que aproxímanse os comicios municipais, as caixas de correos dos nosos domicilios engordarán o seu volume  de acollida  con publicidade electoral, en cuxo implícito, os concorrentes aos comicios,  farannos chegar unha batería de promesas, que sopesadas e valoradas, por excedidas e desatinadas, facilmente poderemos  concluír, que  para a clase política, salvo excepcións contadas, as  campañas electorais teñen a equivalencia de feiróns  onde prolifera a oferta de entelequias, ou o que é o mesmo, onde téntase vender sacas de fume sen denominación de orixe.

Polo xeral o contido deses  catálogos,  é unha  declaración de intencións exenta de rigor, sen axuste debido á capacidade e solvencia da institución que aspiran rexentar, sendo por iso, que  o descadre coa  realidade sexa  a norma usual  na súa elaboración, ao non vir precedidos seus contidos  da diagnose  económico - financeira correspondente. Tal insuficiencia de precisión, impide o establecemento de previsións  reais, e por tanto, invalida solvencia aos seus contraídos, e por derivación resta credibilidade  aos  entusiastas ofrecementos dos candidatos. .

Pero se as referidas carencias poden ter a súa xustificación na incapacidade científica dos  seus redactores, aspecto distinto, é o feito de non incluír no seu contido, os emolumentos que   asignaranse os candidatos sobre o suposto de que os resultados favorecesen  seu acceso ao executivo municipal, e esa ocultación, de orixe,  denota  unha inclinación á opacidade, que entra en colisión co principio de transparencia que debe presidir o exercicio dunha función política decente..

Tendo de engadir, a indefinición ou carencia nestes folletos electorais,  da posterior incorporación  de asesores políticos ao futuro goberno municipal, que  á parte de supor unha imprecisión  sobre o custo repercutido nas arcas publicas, tales nomeamentos, adoitan recaer en inexpertos coñecedores do municipalismo, o que fai inútil   súa razón de existir.

Salvando a excepcionalidade  que confirman a regra,  pódese determinar  que todo esta paradigma de indefinicións,  delata, que detrás do asalto ao poder dos concellos, imponse a mediocridade concorrente  enlazada coa voracidade  crematística, sobre  a eficiencia xerencial que debese  presidir  a defensa  do interese xeral,  dunha macro - empresa participada por   uns accionistas maioritarios chamados cidadáns.

Agora, cando está próxima  a baixada do pano da   lexislatura municipal, pódese  adiantar balance dunha representación con catro anos en carteleira, e como crítico neutral, cualifico, que sobre as táboas deste Gran Coliseo Comarcal, a  obra interpretada  por un elenco de actores de variadas  tendencias, non pasou de ser un intento de elevar o demérito  a rango   de notoriedade.

Desde este  patio aberto que é a  comarca, os cidadáns residentes,  presenciamos atónitos a interpretación, vendo a uns mediocres arribistas en papeis de repartición  principal e a uns figurantes secundarios  metidos en camisas de once varas, e todos eles,  mais preocupados   polas indicacións dos seus respectivos directores, que por lograr o aplauso do publico  en premio  a unha  boa execución.

Sumando a iso. citar asemade   a incorporación ao acto.  dun  nutrido e esaxerado  cadro de extras  que disfrazados de asesores de confianza, súa  única función limitouse  a adelgazar as  recadación da taquilla. sen aporte de  melloras ou prestancias  para o interese xeral, supondo esa artimaña unha forma indecorosa de repercutir á veciñanza o custe dunha  estrutura disfuncional e inoperante.

Finaliza   esta peza teatral, entre actos de pactos  impactados , desencontros encontrados  e a negación executiva por coroa, o  público enmudece, cando vista a nefasta interpretación,  chegan  coñecer o carto percibido por semellante bufonada .

Algúns sentíndose aludidos, este relato  poderá  resultarlles   grotesco, pero mal que lles pese, en realidade esta é a imaxe que reflicte o espello sobre quen   conforman actualmente os  gobernos municipais  no ámbito da  Mancomunidade, e se os afectados, non son quen de percibir esta realidade,  acontece, que  súa ambición non ten mesura  e contra vento e marea tenta manter prórroga duns privilexios inmerecidos.

O panorama político comarcal pide expurga, é  hora de cambios,  xa non é tempo de libelos  publicitarios, nin de pasquíns enganosos, e moito menos de mensaxería artificiosa, agora mais que nunca o pluscuamperfecto resulta extemporáneo,  Os concellos precisan refresco,  xente nova, candidatos cribles, persoas que antepoñan  os dereitos  inalienable dos seus veciños ás directrices partidistas, en sínteses, algo distinto, os concellos da comarca precisan alcaldes de seu, pois cos presentes estancouse o   futuro.

RESISTENCIA ATROZ

PUBLICADO Diario de Ferrol; martes, 16 de noviembre  del 2010

A última remodelación do executivo socialista e o nomeamento de Pérez Rubalcaba como vicepresidente primeiro do goberno, era un feito cantado, pois o aparello do partido socialista, recoñecendo internamente a desfeita electoral que se lles aveciñaba como consecuencia da súa nefasta política, optou por variar súa estratexia, relegando a un  segundo plano a actualidade económica para dar paso á confrontación  política, e ninguén mellor  para dirixir tal labor que o flamante vicepresidente,  pois non el balde,  resulta ser un innegable   experto nestas faenas de axitación de masas.

A incapacidade política en restaurar a orde económica era un feito palpable, e tal circunstancia, estáballes a prorrogar un desgaste imparable, co risco de sufrir, non xa unha derrota, senón  unha desfeita electoral, entón, o triunvirato do imperio socialista (Zapatero , Blanco, Rubalcaba), forman á  disciplinada lexión  no patio da Moncloa, e ordenando paso á fronte, proceden á degradación duns,  e á entrega de despachos  aos que en substitución, serían estrea dun novo executivo de marcado corte  oficialistas, é dicir,  o grupo da hecatombe ao pleno. Nese acto, púñase en marcha “O Plan da Resistencia Atroz”, consistente en despistar a realidade económica, e todos a un tempo, radicalizar a mensaxe política  para advertir ao electorado  dos perigos dun cambio de goberno,  liderado por unha demoníaca dereitona, cos riscos influentes do catolicismo inquisidor e o posible estalido da terceira guerra mundial.

Miúda obsesión en amplificar  a  megafonía do medo..!

E  todo isto, mentres enfundaban ao presidente Zapatero nun traxe de amianto, para evitar  seguise a combustión da súa deslustrada  popularidade,  e coincidindo, comprometían a entrada en escena  do ex presidente Felipe González, para que, con controvertidas declaracións concentrase a actualidade informativa, e así, os despistados  cidadáns irían relaxando  a maior das súas preocupacións. Pero  para tan  enredado plan, era necesario compaxinar estes equinoccios cotiáns con efemérides  cegadoras, que denotasen, a posibilidade dunha remontada electoral, e a ocorrencia fórxase desde  o Consello Territorial do PSOE.

Agora resulta, que esta elite    de iluminados  socialista reunidos en Ferraz,  mostran especial empeño en publicitar  algo novo, o que veñen denominar fachendosamente, como  a reforma das políticas activas de emprego, que a xulgar polas súas declaracións , ten  por meta, lograr a atención personalizada aos desempregados, compaxinando  devandito obxectivo co fortalecemento dos servizos públicos de emprego e a regulación das axencias de colocación privadas.

Polo visto esta xente segue deambulando, accederon ao poder en épocas de bonanza, dedicándose  a exercer de administradores descontrolados, e o resultado traduciuse en situar a estrutura socio - económica do país en posición de xaque  mate. Agora, despois do desaguisado ocasionado, faltos de ideas e carentes de iniciativas, no canto de coller a equipaxe e encartarse en retirada, xustifican  súa continuidade en política dándolle rango de alternativa,  a disparates  peregrinos e triviais.

O que estes señores propoñen, é mais propio dun encontro na terceira fase con abdución incluída, que algo encadrado nos parámetros da consecuencia, sendo recomendable que  dunha  vez por sempre, pousaran os  pés no solo  e estacionáranse na realidade, e entón deixarían de propor fantasías, cando tomado contacto coa evidencia, caesen na conta  que foron eles mesmos no ano en curso, quen aprobaron a  Lei de Morosidade que comprometía o pago das entidades públicas  nun período máximo de 55 días

Que anteriormente a esta aprobación, a morosidade  da administración  fixo que 200.000 autónomos e microempresas, houberon de pechar,  en razón a que o atraso medio de pago da administración tíñase establecido en 158 días, circunstancia, que sumado a folga financeira  da banca, xeroulles unha carencia de tesouraría que deu ao traste coa súa continuidade,

Resultando que actualmente, a pesar da entrada en vigor do novo marco legal, en razón a que o lexislado semella  ser papel mollado, dáse o paradoxo, que a morosidade segue excedida dos índices establecidos, extremo que  abocará cerrar  o ano, con outros 100.000 autónomos e microempresas botando ferrollo á súa actividade.

Recordarlles asemade, que a débeda viva da administración pública rolda os 34.000 millóns, e os postos de traballo destruídos como consecuencia  da dilación, supera o 1.800.000 traballadores., sendo esa por tanto a  materia sensible que ten de poñérselle solución,  e deixar de filosofar sobre os ciclos  de menstruación dos arcanxos.

Xa que logo, se a nova  táctica do PSOE resulta descarada, a súa estratexia destila  perversidade,  o consecuente, sería que os autores intelectuais de semellantes argalladas  predicaran co exemplo, relegando á preferencia de cobro do 50% de  seus emolumentos mensuais  e a cancelación financeira do seu partido  con fondos públicos , en tanto e canto, non saldasen a morosidade con empresas e autónomos.

Teñan por resposta, que mentres non se establezan solucións a este desvarío, as maquillaxes políticas, e as extravagantes iniciativas do PSOE, non deixaran  ser estafas orais, ex profeso fraudulentas.

.

DINASTÍA INNOMINADA

Se o futuro de Ferrolterra é vergoñento

o porvir dos seus mozos e mozas é humillante

Maiormente, os activistas promotores da  transición  que desembocou nos  cambios sociais da década do 70, semellaban ser individuos inquietos, fillos dunha  xeración contestataria e combativa contra o  réxime totalitario daquela época, un  colectivo influenciado polo devir das compulsivas revoltas do maio francés do 68; en síntese, unha mocidade comprometida no proxecto dunha rebelión coherente, sobre a premisa  de alcanzar  un cambio social con proxección e persistencia no tempo

Pero a historia soe repetirse, e co  paso do tempo, aqueles contestatarios  que se significaran como batalladores dunha nova orde e a conversión do modelo social, pasado o tempo, a portada da súa proeza transformouse nunha contraportada desvanecida  polo receo, e aquela adolescencia enérxica e comprometida, hoxe camiño da senectude,  ten transmutado as súas inquedanzas de épocas pretéritas, nunha imaxe irrecoñecible reflectida nun espello de impostura e privilexios, e así, aqueles rebeldes, agora instalados nun conformismo egocéntrico, pechan balance de resultados co déficit moral de ter  castrado o futuro á súa propia  substitución xeracional.

Daquela comprometida clandestinidade, uns pasaron a xerarcas sindicais, outros instaláronse na comenencia política, e todos ao unísono, salvo excepcións contadas, dedicáronse a manter súas ambicións de opulencia  de esquerdas, e demostrar cos seus feitos,  todo o contrario do que tiñan preconizado, e así, o que fora un todo transcendental naquela etapa da nosa historia,  trouxo como resultas, o lamentable nacemento da  dinastía innominada, ou o que é o mesmo a  eclosión  dunha  xeración perdida.

Agora resultaba que aqueles heroes da democracia, ás primeiras de cambio utilizaron o seu ideario como papel hixiénico, e unha vez implantados no poder, exclusivamente, chegaron demostrar con fartura, saber satisfacer as súas ambicións e acomodos.  Pero eses descaros de dobre moral  resultan carrexar complexidades, e como non podía ser doutro xeito, coas súas prácticas de pura cobiza  e de sálvese quen poida, cegos de arrogancia non foron quen de albiscar a realidade que se aveciñaba, sendo hoxe aínda,  cando a desfeita fixo madeixa nas súas propias familias, que sigan porfiando non ser os responsables de pechar o futuro aos seus fillos, netos e ao conxunto dos mozos e mozas desta comarca. 

Esas vellas glorias que contan no seu haber coa fatídica  fazaña de ser os colaboradores activos do desmantelamento  industrial da nosa comarca, por pura lóxica, folga a súa continuidade  futura  á fronte de estruturas de representación ou plataformas de decisión, a comarca debe desprenderse de protagonistas negativos que lastran  o seu porvir, por canto a súa inutilidade é unha realidade probada e por tanto é clamorosa a súa ineficacia para restablecer a necesaria política de rehabilitación,  capaz de superar a situación da ruína laboral que nos teñen deixado por testemuña. 

A comarca de Ferrolterra  ten a triste desventura de encabezar os índices de paro da nosa comunidade, pero por ser tal circunstancia unha afronta de seu, a sombría realidade que se cerne sobre os nosos  mozos e mozas, obriga forzar substitución da actual clase dirixente,  a fin de pór  freo a esta hemorraxia continua de quen angustiados e sen expectativas, han recorrer á maleta e tomar  camiño da emigración para abrir porta ao seu negro futuro.

Aquí sobran mensaxes subliminares, liberados sindicais e políticos de pacotilla, pois ao escenario do gran teatro comarcal sóbranlle comediantes, os mozos non poden soportar máis representacións de farsa iterativa, mais discursos ocos de contido, e moito menos, esperas interminables a unha solución de vida  que nunca chega.

A historia desta comarca indica con evidencia meridiana, que os únicos que teñen de ausentarse dos órganos de decisión para a  recuperación do futuro, son esa cúpula de neglixentes,   que en exercicio dos súas funcións ocasionaron que as novas xeracións  vivan nun horizonte sen amencer, que en síntese non son outros que os que sindicalmente, perpetraron o desmantelamento industrial, como tamén os políticos que antepuxeron a garantía do seu cargo aos dereitos do seu pobo, e ademais, o coro de gregarios que por salvar os seus privilexios induciron aos seus propios fillos a ser demandantes de emprego.

Agora eles resultan ser os excedentes, e a dinastía innominada, o verdadeiramente aproveitable e imprescindible!