CANDO GOBERNAN OS MEDIOCRES

Quizá máis dun, considere que os meus continuos escarnios e censuras contra o PSOE, sexan froito de resentimentos persoais  exentos de fundamento, é dicir,  que algún pode pensar  que as miñas diatribas obedecen a unha  afección de crise alérxica motivada polo pole da rosa socialista, pois nunca mais lonxe da verdade, a razón é diametralmente oposta,  moito máis  sinxela e concluínte,  simplemente, desbarátame o corpo ver o futuro do país en mans duns mediocres disfrazados de solventes.

Vexan senón e tiren conclusións dunha historia socialista, resulta, que como consecuencia do proceso de reconversión naval, o goberno socialista español, establece un acordo co goberno italiano a fin de situar  nunha segregación territorial de Astano  unha fábrica pantasma denominada Sociedade Italiana do Vidro (SIV Atlántica) para poñer solución aos  excedentes do sector.

Pero fagamos un alto  para  ir collendo ganduxes, pois ben, resulta que antes de tal negociación co goberno trasalpino, o PSOE, someténdose aos ditados europeos en razóns ás limitacións de axudas estatais, (como logo fíxose con Astano), promove a  dilapidación da firma de automoción española Pegaso participada polo INI, que devandito sexa de paso tiña 5 % da cota de mercado en Europa e restaba vendas ás empresas francesas e alemás.

Casualmente en razón a iso, o executivo español toma unha decisión desastrosa apostando como solución pola súa posta en mercado de venda, elixindo como cliente, ao consorcio alemán formado por MAN e Daimler Benz, establecéndose un prezo  de 20.000 millóns, pero de súpeto,. cando o acordo estaba pechado, a  Comisión Europea non autoriza a operación aducindo motivos de competencia.

Claro que en realidade  a circunstancia era a cadranza no tempo da  apertura política dos países do leste, situación  que abríalle aos alemáns unha exclusiva na expansión do seu  mercado de automoción,  por canto a firma española polas razóns expostas non supuña ser competencia de mercado.

Ese foi o motivo   polo cal os propios clientes, nunha turbia manobra,  demandasen caladamente a intervención do goberno alemán para forzar un pronunciamento negativo da operación  por parte do  estamento europeo…….  que cousas nos depara esta Europa, a saber quen estará tras do de Astano!

Pero xa antes de que isto acontecera, o goberno italiano tiraba sedela nese mar revolto, coa intención de non desaproveitar calquera oportunidade para facerse con tan valiosa peza, e a verdade que co bo anzol que representaba ter por aliado ao membro do PSOE Luís Solana e o excelente cebo da SIV atlántica, a picada viña cantada, e así foi coma  a Fiat italiana fíxose con Pegaso, iso si, cunha rebaixa considerable por canto dos 20.000 millóns ofertados polo consorcio alemán, a operación pechouse por 2000 millóns.. A zumenta diferenza a saber onde foi parar!

Pero a coincidencia non se fixo esperar e paradoxalmente,  logrado o ansiado obxectivo da Pegaso, os italianos pregaron velas e retornaron a seu porto de orixe, e unha vez en terra, fartos de risa,  anunciando a cancelación do proxecto  da  SIV Atlántica nos terreos de Astano.

 Non pense ninguén que a tomadura de pelo finaliza aí, a mofa continúa, e os promotores de fábrica ficticia, coñecendo a desmaña política e talante irreflexivo  do seu interlocutor, ao final tentan   xustificar a súa espantada  aducindo circunstancias xeotécnicas, excesos fiscais e un rolo político cantonal no seu propio país, é dicir, xustificacións de quen logrado o seu obxectivo, quere pór terra por medio para non cumprir os seus compromisos,…….pero con todo, os feitos puxeron ao descuberto que  o executivo do PSOE, non dispuña de cualificación precisa para negociar operacións desta envergadura.

Para escándalo público pódolles asegurar, que o propio ministerio  que estaba a subvencionar  o 60% de 17.900 millóns de pesetas de investimento, non dispuña do proxecto da planta,  que devandito sexa de paso, estaba inflado nun 100% respecto de prezos de mercado; que se investiron 800 millóns de pesetas na modificación  do taller de bloques planos da factoría, para posibilitar a implantación da empresa do vidro; que malgastaron fondos públicos a esportas para formar  en Venecia aos hipotéticos recolocados etc etc.

Chegando ao colmo, que  abortada a operación,  o propio Secretario de Estado, desesperado, chama ao concello de Fene, demandado que  condonásemos as cargas fiscais para facerlles recapacitar …….Pero como se pode exercer función `política con semellante expediente,,?

Os italianos foron uns linces    capaces  de ningunear  ao PSOE, pero non lograron tal obxectivo co goberno  que rexia daquela  os destinos do concello  Fene, pois  anticipadamente por xustificada desconfianza, en razón  a información solvente  e coñecemento analítico das súas intencións,   aplicóuselles a fórmula apropiada para deixar  garantido e blindado o importe das  obrigacións fiscais que tiñan liquidado.

Demostrado  queda pois, que onde meta a man un executivo socialista o fracaso está garantido, por iso  esta xente non é de fiar, e por tanto calquera crítica á súa xestión está mais que xustificada, xa que logo han asumir que as verdades inda que se agochen non deixan ser certas.

A HEMEROTECA ASASINOU Á METAMORFOSE

“Desde o punto de vista económico, é unha barbaridade a situación de desocupación na que se atopa o antigo estaleiro de ASTANO, integrado no grupo Navantia, sen carga de traballo propia”.

Non pense ninguén, que esta introdución é unha proclama en boca dun combatente polo retorno do estaleiro fenense á construción naval convencional, lonxe diso, o seu verdadeiro protagonista e autor,   non foi, nin mais nin menos,  quen  nos seus anos mozos no campus universitario madrileño, ostentaba satisfeito o sobrenome de Xesucristo  Superstar; e quen a tempo presente  despois de dedicar  súa pródiga  vida laboral  á función iterativa do desempeño de cargo político de confianza, fai gala hoxe, do bastón de mando da corporación ferrolá, é dicir, o incombustible Irissarri,

Claro que a cita non é recente, pois tal manifesto está selado na temporalidade de novembro do 2006, e obedecía exclusivamente a unha estratexia electoral, e tal é así, que  no transcurso da campaña, a súa preocupación por Astano foi en ascenso, chegando mesmo, a propor o rescate da concesión que ten outorgada o estaleiro, imos,  todo un  simulacro de reprobación á política da SEPI.

Era a época da comedia, tempo dos  activos ociosos, ou o que é o mesmo, do empeño consciente  en levantar falsas expectativas para rendibilizar os resultados electorais.

Pero este exercicio  de engano e  oportunismo propagandístico, non resulta unha  conduta illada ou puntual, pois é,  foi e será,  a tapadeira estratéxica  que  a  trama política socialista utiliza  usualmente como revestimento á marxinación permanente que esta comarca vén padecendo  desde os albores do mal chamado proceso de reconversión, e cuxos artífices promotores paradoxalmente foron eles mesmos.

Avala tal criterio, o feito contrastable do papel xogado polos representantes socialistas da comarca  no parlamento do estado, léase, Teijeiro, Couce Pereiro e Javier Carro, quen contrariando seus compromisos electorais,  a posteriori, instaláronse na compracencia, e así, a súa influencia decisoria ao amparo da súa credencial, traduciuse nun constante acatamento e obediencia aos mandatos do  seu aparello  político, aínda que iso, supuxese consumar unha transgresión democrática, por canto accederon ao cargo pola colleita duns votos, para unha vez instalados no posto, utilizalos no prexuízo dos propios votantes e por extensión do conxunto da sociedade  desta  contorna.

A inconvertibilidade endémica e o colaboracionismo continuo  dos representantes do PSOE da comarca, segue sendo o maior  obstáculo para alcanzar  a imprescindible ortopedia industrial que precisamos , pero ademais do xa exposto,  existe un  factor  inducido  que favorece tal circunstancia, que non é outro, que a política de alianza que lles presta a forza nacionalista  (BNG), que pese a quen pese, comendo contradicións, non pon reparo en colaborar institucionalmente con este  gremio de sucursalista e participar como tendeiros rexentes á fronte dun  mostrador común que viñeron denominar como  gobernos de progreso.

Sendo pouco entendible o progresismo nese consorcio de confusión, haberase considerar que tal linguaxe atende a  unha astucia de ocultación de ambicións de poder, pois resulta cando menos pouco xustificable e altamente  comprometido, conformar goberno levando por socio a quen crearon e seguen promovendo a adversidade na maioría dos fogares da comarca……...se iso é progresismo, eu debo ser o bispo de Canterbury!

Contrariando a inscrición recorrente entre  dereitas e esquerdas, os  electores han entender  que ese argot  xa é un discurso rancio,  as adhesións electorais á marxe de significacións partidistas, debesen decidirse sobre a premisa  do compromiso correspondido en evitación que a vontade popular, como agora ocorre, faga que a hemeroteca haxa de asasinar a metamorfose  

Agora que se aproximan as eleccións,  os cociñeiros de sede de Ferraz,  xa  están nos fogóns condimentando un refrito de alucinóxenos para excitar o entusiasmo dos electores, e por aquilo da antelación debida, o primeiro prato fornéceo o vindeiro mércores no campus de Ferrol, o xefe de camareiros  de Navantia.. 

En resumo, á hora de depositar seu voto, os electores  han saber que os dereitos se exercen, e os candidatos han ter presente que os deberes se obrigan, e tan só cando ese binomio tome corpo efectivo, teremos dado o primeiro paso para levar  áncoras e pór rumbo ao futuro.

UNHA PITONISA NO MINISTERIO

As perlas cultivadas  de Leire Pajin

"SE ME PERMITIDES A EXPRESIÓN, O PIB É MASCULINO, É CLARAMENTE MASCULINO, E XA QUE LOGO O CAMBIO ESTARÁ NO MOMENTO EN QUE AS DECISIÓNS IMPORTANTES ESTEAN TOMADAS TAMÉN POLAS MULLERES".

"SUXÍROLLES QUE ESTEAN ATENTOS AO PRÓXIMO ACONTECEMENTO HISTÓRICO QUE SE PRODUCIRÁ NO NOSO PLANETA. A COINCIDENCIA EN BREVE DE DOUS LIDERADOS PROGRESISTAS A AMBOS LADOS  DO ATLÁNTICO: A PRESIDENCIA DE OBAMA EN ESTADOS UNIDOS E A PRESIDENCIA DE ZAPATERO NA UNION EUROPEA"

"AS COUSAS ESTAN MOITO MELLOR XA QUE GRAZAS Á CAÍDA DO EURIBOR (POLA XESTIÓN DO GOBERNO) E A REDUCIÓN DA INFLACIÓN OS ESPAÑOIS TENDRAN MÁIS RENDA DISPOÑIBLE" 

"QUERO DICIRLLE Á CIDADANÍA QUE IMOS A SAÍR DESTA CRISE CO VALOR E A FORZA DOS SEUS VOTOS 


ETC., ETC.....


A vista do exposto é evidente que a rapaza non rexe ben, e dicir ten un problema de sanidade que no amaña o ministerio, mais ben un psiquiatra

AS TOLEMIAS DE PEPIÑO O FOGUETEIRO

Os que nesta comarca xa peiteamos canas, mantemos vivo o recordo de infancia daquelas festas patronais onde a pirotecnia era un todo omnipresente,  pois  xa  ao amencer espertábannos as  salvas  de rigor, para logo,  ao fío do xantar dar  paso ás intensas e explosivas tracas ás que puñan  colofón  o estrondo das bombas de palenque, e como broche final, entrada a  media noite,  sobre a pantalla  dun  ceo apagado despedía a  xornada os resplandores  de colorido variado dos fogos de artificio.  

Eran  tempos de cheiro a pólvora  festiva, unha época de auxe dos afamados fogueteiros Cabrita e Millarengo, oficio que co paso do tempo, sen  consumar extinción, foi minguado actividade para quedar nun referente testemuñal, por iso nesta situación de decadencia da profesión, parecía  encomiable a  garantía   que representaba para a súa continuidade, a anunciada incorporación ao mundo da pirotecnia de Pepiño o Fogueteiro, ese lucense de Pas de Rei  que publicamente  decidiu tomar a testemuña  para evitar  o decaemento  desta  actividade tradicional.

Pois ben, de orixe este novo puntal  na arte da faísca e a centella,  despuntaba  boas formas e supúñaselle unha  revelación  profesional no   gremio da lucería e os  explosivos, pero inesperadamente,  deixou o seu madrileño campo da festa de San Isidro, para instalar  os seus trastes profesionais  ao interior deste  cemiterio colectivo chamado Galicia, e aquí,  de súpeto, en pleno enterro fai estalar os seus artefactos festivos,…….. a verdade que até asustouse o morto.!,…….  pero moito máis os familiares e achegados  do defunto que quedamos arrepiados.

Nos anos da miña vida, nunca tal cousa lémbrase, vir montar un alboroto pirotécnico nas  exequias dun  cortexo fúnebre!

Polo visto este fogueteiro de última xeración, debe ter metido na súas lixeirezas   de cabeza, que os seus paisanos  galegos, somos  unha recua de nenos instalados no  infantilismo crónico, cuxo conformismo aténdese  autorizándolles  a recollida das canaveiras  dos seus dispositivos detonantes, sen caer na conta,  que tal concepción mais que dunha persoa de rango ministerial, parece provir dun insensato estudante universitario que plantase a súa carreira  incapaz de superar o primeiro de dereito; a non se que ambas cousas sexan o   mesmo.

Sr. Blanco; é un sarcasmo e á vez unha pedantería  que sexa vostede como socialista quen se proclama  como “foguete” da economía galega,  cando os gobernos do seu signo político (PSOE),  incluído o seu, o único que fixeron coa nosa comunidade foi sumila na noite dos tempos, e todo iso, coa súa  conivencia  e a dos  seus camaradas galegos nas cortes do estado, que lexislatura tras lexislatura, fixeron abandono  do compromiso contraído co  este país   e os seus electores, e alternativamente apostaron por facer baza en prol das súas  melloras  crematísticas ..

Mire Vostede, a realidade non se altera con simulacros  nin con xenialidades paranoicas, pois a unha sociedade afectada por reveses  político – económicos,  hai que darlle solucións efectivas e auténticas, e non entrar na estupidez  de entronizar a vulgaridade como fórmula de resposta.

O escaso investimento que está a desenvolver o Ministerio de Fomento en territorio galego, en materia viaria e ferroviaria,  é a repetición  dun feito  que ano tras ano o executivo estatal socialista ten deixado pendente ou deserto de consignación orzamentaria; por tanto,  o fraccionamento a conta pingas dunha débeda histórica,   non pode venderse cara á galería  como un éxito de xestión, e moito menos,  ter a pretensión de xustificar este escamoteo continuado na continxencia  comparativa  do plan  investidor  do goberno Autonómico

 Ese método ademais de pouco ortodoxo,  deixa ao descuberto que  a sensatez non é o seu forte, de aí, que  promova a súa aposta pola confusión; pero a torpeza e carencia argumental  delátanlle  cando rebaixando   a intelixencia dos cidadáns, téntalles enganar  con bagatelas  dialécticas……. A verdade que o seu é decadente.! 

Pero se a política investidora  da esfera de competencias  do Sr. Ministro no contexto xeral  do marco territorial da comunidade é deplorable, se entramos nunha análise pormenorizada sobre os efectivos previstos para Ferrolterra,  resulta cando menos insultante, pois o seu importe tradúcese nunha ridícula contía de 0,57€ por habitante ……..comprenderá Vostede que con semellante  suma, poucos foguetes hanse   botar, pero malo sexa que en correspondencia coa súa función non  alcance para uns petardos.

De calquera xeito, se o que persegue na súa función de fogueteiro é lograr maior  altura de lanzamento, admítame recoméndelle dúas localizacións perfectas, como son, a viga do pórtico de Astano en Fene,  e a cúspide da  cheminea de Endesa  nas Pontes. Agora ben, se acepta esta suxestión non esqueza en vir acompañado da banda de gaitas de CCOO e UXT, pois así a festa quedará mais lucida.

Sen dúbida,  o seu  si é de traca..!

ZAPATERO: ODISEA DUNHA CRISE

No actual contexto de crise que padecemos, é evidente que os cidadáns do montón, non podemos felicitarnos de dispoñer dun goberno executivo, capaz de estructurar solucións efectivas ou polo menos medidas paliativas reductoras do forte impacto que actualmente está ocasionado o curso dos acontecementos económicos, pero esta ineficacia era unha partitura xa escrita, pois vai para tres anos que coa súa arrogancia característica, o Presidente Zapatero describía a crise con dúas frases lapidarias " É unha falacia. Puro catastrofismo". Abofé que coa súa negativa a recoñecer a crise, ocultaba unha finalidade deliberadamente enganosa que dito en román paladino podíase resumir nestes termos ,.... a Moncloa ben vale unha parodia!

E certamente o simulacro propiciou seu efecto, e aos electores, inimigos por natureza de malos presáxiaos, lles ilusionou que o candidato á Presidencia do Goberno nun deslustrado mensaxe audiovisual de conta-contos, sen perturbarse, relatáselles a fábula de que España era o país das marabillas, e así a seducida credulidade dos votantes, fixo que a efectos electivos a fantasía desfigurase a realidade, e que os obxectivos previstos tivesen a resposta esperada; pero era lóxico, pois non en balde non hai que esquecer, que frecuentemente o éxito na política radica na arte dos seus charlatáns.

Pasadas as eleccións era prematuro asomarse ao balcón da realidade, non fosen desprenderse os fráxiles canzorros que o sostiñan, e así, mentres o panorama económico se agravaba, o flamante executivo dedicaba o seu tempo á celebración da súa manobrada victoria, e por aquilo de gardar as formas, seguían empeñados en fantasiar coa realidade financeira, ata que a evidencia denunciou o proceso de manipulación utilizado, e nese momento acode a súas lúcidas mentes a alternativa filolóxica, e o que era unha crise galopante con recesión incluída, na pila bautismal da sé de Ferraz, a rebautizan e pasan a chamala desaceleración,......non sei quen serian os padriños pero a verdade lucíronse!

Pero non satisfeitos co seu esperpéntico papel, para desgracia e vergonza do país, promoven a internacionalización das súas extravagancias e sen dúbida a caixa de resonancia máis apropiada para ridiculizarnos era Nova York, e aí, o Presidente, unha vez máis, no canto de recoñecer o que era un realidade concluínte, se despachou ás súas anchas cunha exposición das que fan época, e que sen dúbida quedará referida nos anales da historia contemporánea pola súa carencia de rigor e notoria excentricidade.
Señores e señoras, agora, resultaba que España non estaba en crises, só padeciamos un freado de crecemento, o transo era un problema de países veciños, pois nós xa superaramos en renda per cápita a Italia e en tres anos adiantariamos a Francia.


Semellantes manifestacións aparte dunha imprudencia foi un expoñente da escasa talla política do titular da súa autoría, ao intentar disfrazar os males endóxenos con imputacións de tercería.

Abofé, que o tempo e os acontecementos botáronlle por terra o seu armazón de ambigüidade e aquela crise invisible pero encorada, rompeu as comportas da falacia, o catastrofismo e a desaceleración para irromper con máis virulencia se cadra, asolando ata aquela solidez bancaria ou "milagre español", do que tanto se presumía. E daquela crise inexistente, naceu un plan de rescate, o paro chegou a cifras escandalosas, moitas empresas houberon de botar o ferrollo, etc. etc.; e entón con este panorama no candeeiro, o Presidente, é presa dun empeño enfermizo para lograr custe o que custe, a súa presencia na reunión dos G 20, e alí se erixiu ante o mundo nun caso insólito, ser o primeiro defensor da crise hipotética,.. isto é de traca!

Pero o seu circuíto de despropósitos complétase cando xa desacreditado nos foros internacionais e por tanto descapitalizado de solvencia, por obrigada alternancia, correspóndelle cubrir a presidencia de quenda da UE. Aquilo foi deprimente pois o seu semestral mandato resúmese en dar paus de cego e facer de teloneiro dos auténticos executivos Herman van Rompuy e Durao Barroso, sendo por esa carencia de peso político e precariedade dirixente, que aquel compromiso seu realizado en sede parlamentaria sobre o levantamento do Veto de ASTANO nunca fora plantexado en Bruxelas.


Ao final clausurou o seu mandato ficticio co rabo entre as pernas, traendo consigo como único balance da súa estadía, a imposición dunhas dramática medidas de axuste que en se mesmo eran froito e consecuencia da súa informalidade como administrador do estado

Sr. Zapatero en diante, cando intente emular a Maquivelo, sería procedente que afondara na súa obra e reflexionase sobre aquel criterio do escritor florentino, cando refería que a prudencia consiste en saber coñecer a calidade dos inconvenientes e tomar por bo o menos malo, e teña por seguro que se recolle cumprida nota e aplícalla, dará Vostede o primeiro paso para devolverlle á política a dignidade que lle ten regateado, claro que agora coa revolta que ten a bordo do PSOE preséntaselle mais difícil.

FENE: O POL, UNHA ANÁLISE SURREALISTA

Cando a principios do 2007 o bipartito do PSOE-BNG, meteu a calzador a Lei de Medidas Urxentes en Materia de Ordenación do Territorio e o Litoral, Fene quedou sometida á restrición cautelar que impedía edificar a menos de 500 metros do bordo litoral e tal limitación manteríase no tempo ata que se elaborase un Plan Integral de Ordenación Territorial e, por conseguinte, até que o municipio non adaptase o seu plan xenuíno ás disposicións dimanantes da nova Lei.

Pois ben, en razón ao cambio de signo político xurdido no executivo da Xunta, os novos mandatarios (PP) decidiron promover unha mudanza das directivas territoriais da franxa costeira aprobadas polos seus antecesores no goberno bipartito, e iso, deu nacemento ao Plan de Ordenación do Litoral (POL).

Non entrarei a axuizar polo miudo a diferenza entre o documento do bipartito e o elaborado polo actual goberno autonómico, só direi que o Plan en tramitación supera en racionalidade territorial ao anterior, pero, á marxe de contidos, ambos adoecen do mesmo mal, tal é a carencia de consenso entre os grupos políticos da Cámara Galega, e ese aspecto outorga condición transitoria, e por tanto o novo texto legal, como lle ocorreu ao seu antecesor, queda suxeito a nova alteración se as circunstancias electorais futuras promoven un novo cambio á fronte do temón do aparello executivo.

Pero agora, antóllame destapar outros aspectos do asunto vencellados á posición municipal sobre o tema; e a tal efecto hei deixar constancia precisa da miña favorable posición relativa ao consenso dos grupos políticos municipais, coma tamén á consulta do tecido asociativo á hora elaborar un documento de alegacións ao referido Plan de Ordenación do Litoral, do mesmo xeito como defensor a ultranza do principio de autonomía local, referendo toda posición dirixida a garantir as atribucións que por lei ten conferida a administración municipal e por extensión censuro calquera invasión a este dereito.

Agora ben, neste caso, o incerto da invasión de competencias é o feito que o Concello de Fene a tempo presente réxese por un documento de plan de dubidosa solvencia por canto non garda adecuación ao marco normativo, pois o seu soporte xurídico está referido á Lei 1/1997, de 24 de marzo, do Solo de Galicia (vixente até o 1 de xaneiro de 2003).

Sobre o particular cabe lembrar, que o pleno municipal en sesión de 23 de xaneiro de 2003 aprobou definitivamente o Plan Xeral de Ordenación Municipal, previo informe preceptivo e vinculante emitido pola Consellería de Política Territorial, Obras Públicas e Vivenda en data 20 de decembro de 2002, no que se constataba o período dun ano para adecuación do referido documento de planeamento, por canto, entre outros aspectos, o mesmo non gardaba axuste á Lei 9/2002, de 30 de decembro, de Ordenación Urbanística e Protección do Medio Rural de Galicia.

E todo isto a pesares de que nas vísperas electorais de 2007 o actual goberno do PSOE , ofrecía no seu programa electoral compromisos como a adaptación do Plan de Urbanismo á nova Lei do Solo, a axilización da aprobación da modificación puntual do PXOM, para engadir o trazado definitivo dá Rolda Oeste, ou a corrección dos erros do PXOM, entre outros.


O certo é que, na recta final da lexislatura, séguese sen acatar os mandatos impostos pola Xunta e, curiosamente, por ese vaivén lexislativo que provoca a alternancia política, o 25 de marzo do ano en curso aprobouse a (LOUGA) Lei 2/2010 de medidas urxentes de modificación da Lei 9/2002, extremo que acentúa o desamaño, facendo que a validez xurídica do PXOM definitivamente sexa un todo cuestionable.


E con semellante historial de contrasensos, vostedes, que nin cumpren cos seus compromisos nin asumen as súas atribucións a estas alturas da película, quérennos coar na escena a un protagonista chamado invasión de competencias, quen non deixa de ser unha frivolidade mal intencionada, pois saben de antemán que ese actor non pode ter papel na repartición.


A vostedes non é que lles invadan competencias; ocorre que, coa súa ineficacia e deixadez, virtualmente teñen renunciado ás mesmas.


Pero con todo, o que realmente é complexo de entender é o actual empeño en resucitar o rigor urbanístico despois da comisión en exercicio de autoría, da maior insensatez de desenvolvemento do planeamento na historia democrática de Fene, e estou a referirme á actuación levada a cabo na travesía urbana, …..perdón, na “travesura” urbana de Conces, e se tal inculpación esta exenta de veracidade, o recomendable sería que puxesen o asunto en coñecemento da Fiscalía de delitos urbanísticos e quedásemos todos á expectativa de resolución. Case seguro que a inhabilitación levaría por diante a máis dun.


Polo visto, o executivo local ten unha concepción de política urbanística moi “sui generis”, e esa é a razón que abre porta a esa dualidade contrastable entre a tolerancia promotora aos seus propios actos e a disciplina prusiana con as actuacións alleas.


Volvendo á orixe do asunto, dicir que o POL en Fene, á marxe de erros cromáticos remediables e defectos de escaso rango susabables, resulta cando menos máis coherente coa vocación territorial do solo municipal do bordo litoral que o redactado e imposto no seu día polo bipartito PSOE-BNG.


Pero cando o bipartito exercía de curia urbanística, os díscolos concelleiros que hoxe denuncian invasión de competencias e outras argalladas, naquel tempo, por afinidade cos oficiantes, enfundáronse a casulla, fixeron soar o tintín e dixeron amén... Que noxo de gregarismo!

O PARTIDO POPULAR ENRÉDASE NO ECUADOR

Cando os países do sur do continente americano UNASUR,  despois de sufrir  unha permanente etapa   de ditaduras  militares,,  parece alcanzasen xeneralizar a implantación uniforme do réxime democrático na totalidade das nacións  da súa órbita, outra vez, os iluminados de sempre os liberadores dos seus propios intereses, pisando a vontade popular deciden, esta vez en Ecuador, recuperar o súa singular taifa de privilexios a través dun intento  golpe estado aínda que para iso houberan  de correr ríos de sangue.

Pero o kafkiano desta odisea golpista,  é o feito que a efectos informativos  os implicados directos na maraña  , ante o fallo da súa colleita   e a efectos de tapar complicidade, agora, proxecten ao exterior do país  a noticia de que os únicos  promotores eran   uns desventurados  policías que tomaron unilateralmente tal  decisión en réplica a unha  redución dos seus beneficios salariais

Pois ben, agora resulta  que nesta rebelión involucionista, parece que  os titiriteros que movían os fíos entre bastidores,  ante o fracaso da súa algarada tentan  inculpan ás marionetas,,,, isto xa é colmo!

Pero o acabouse,tivo un protagonista  desde España que non foi outro  que o portavoz de exteriores do PP no Congreso, Gustavo de Arístegui, cando coñecedor  da derrota dos golpistas,   nunha interferencia desafortunada,  demanda  do presidente constitucional Rafael Correa, respecto cara ao  ex presidente conservador Lucio Gutiérrez,  do que  o máximo mandatario  asegura que foi o instigador dos sublevados. A xulgar pola intervención do   deputado español parece demostrar que ou sabe máis da conta ou é que non se decata, pero todo apunta ao primeiro.

 

É inaudito que  o deputado español poida asegurar a non participación na trama  do ex - mandatario ecuatoriano Gutiérrez, cando xa no 2007 todas as pescudas apuntábanlle como parte implicada en complot contra o actual Goberno, no que se barallaba a toma do poder  co asasinato do presidente incluída. E no caso presente, é notorio o achegamento ao clan  dos   Gutiérrez dos sublevados que no  xoves negro de Ecuador, participaron no asalto da TV pública co obxectivo de interromper as emisións, pois nese cortexo de insurrectos,  o seu propio avogado resultou ser un dos activistas.

Sen que tales pistas  sexan  factor concluínte da  súa participación nos feitos, se evidencia que a persoa en cuestión  profesa escaso culto ás formas democráticas, por tanto, o  Sr. Arístegui, debese afastarse de malas compañías e antes de pronunciarse de forma prematura sobro os acontecementos,   habería de agardar a coñecer a versión oficial sobre  quen foron os autores intelectuais da insubordinación, e non exercer o papel de valedor  dun personaxe de dubidosa reputación  e escasa confianza.

O deputado español do grupo popular pode dedicarse a outros mesteres  menos complexos, pero o non xustificable é a súa permanencia en responsabilidades  desa envergadura  política,  pois a súa actividade  interventora  é totalmente desafortunada e o que é mais grave  coa súa carencia diplomática e predisposición tendenciosa, xera un continuo encontrón nos  foros internacional que en nada axuda a capitalizar a imaxe no exterior do grupo conservador español.

O Partido Popular,  ha ter presente que na actualidade  o  conxunto de estados suramericanos conquistaron un fito histórico, tal é o  feito,  de ter logrado a instauración xeneralizada  de sistemas democráticos cuxos gobernos á marxe do seu signo político son  vivo reflexo da  vontade popular, e por iso, a súa lexitimación é incuestionable.

Por tanto, cando a involución  faga acto de presenza nese marco xeográfico, á marxe da tendencia política dos  artífices implicados, só cabe unha resposta, e non ha ser outra que o rexeitamento contundente sen mais paliativos e a esixencia de expurgar  responsabilidades até as últimas consecuencias, pois non se pode entrar no  contrasenso e mostrar condescendencia  con quen tentan alterar a orde constitucional e someter a vontade popular ás súas pretensións.

Iso polo menos, é unha obrigación de quen nun país como o noso  contraeu o compromiso de defender os valores democráticos, pois suposto contrario por contradición de correspondencia, a dúbida estaría servida.