AVE, ZETA, MORITURI TE SALUTANT

Cando  un pobo colabora e  aplaude ao seu verdugo o patíbulo non é un castigo senón unha recompensa. ASTANO é o que é,  por carecer de autenticidade e someterse voluntariamente ás determinacións de axentes  externos tanto socialmente como política e sindicalmente.

Erroneamente a paternidade da coñecida frase "morituri te salutant", foille adxudicada aos gladiadores romanos cando realmente a súa autoría correspondía aos condenados á morte que participaban nas naumaquias «combates navales» en honra do emperador Claudio, pois ben, cando xa criamos superada esa época de Tiberio, resulta que coa batalla naval por ASTANO a frase recobra vixencia en razón ás insidias do Cesar Zapatero.

Este emperador trasnoitado, nado en Pucela Augusta e dominador da Hispania, semella que para seu divertimiento determinou recrear o gran circo romano no recinto de estaleiro fenés e manter sesión continua dun espectáculo de morbo inacabado, e mentres alza a súa man e en sinal de aprobación ao VETO concertado coa UE, usa satisfeito o seu pulgar cara arriba.

A este laureado experto no engano e a mentira élle indiferente o futuro do estaleiro, pois os seus actos son guiados por unha soa meta, que non é outra que manterse instalado no poder e o demais tráelle áo pairo. Por iso, para que as cousas cambien ou non, dependerá da decisión inequívoca de pór límite aos excesos absolutistas e extravagancias deste emperador trastornado e intranscendente e a destitución da súa garda sindical - pretoriana.

O que ocorre neste gran anfiteatro de ASTANO, é que son moitos os leóns e poucos os cristiáns, e mentres esta correlación mantéñase, aínda que a frase non sexa de pertenza Ave, Zeta, morituri te salutant

PLANEAMENTO URBANÍSTICO

A actual crise que estamos vivindo aparte da confusión económica que induce, crea un panorama de insolvencias á hora de establecer directivas e previsións de futuro e esta circunstancia ha terse especialmente en consideración á hora de redactar os plans xerais de ordenación municipal que na actualidade atópanse en proceso de elaboración ou revisión, pois suposto contrario, correrase o risco de aventurar unhas expectativas do planeamento urbanístico dispares e afastadas das previsións de crecemento efectivo, ou o que é igual, se estará consumando un documento de planeamento de ineficaz viabilidade, xa que logo, o actual panorama presupón un risco evidente e desaconsella a tentación de aplicar obxectivos optimistas.

O urbanismo sostenible fundamentado no contido do Informe Brundtland promove un criterio de racionalidade territorial solidaria e plausible, pero nun escenario de recesión como o presente, sen cuestionar o seu enfoque, dicir, que falla a súa perspectiva holística, tendo en conta que dous dos seus tres aspectos conceptuais como son (benestar social e a bonanza económica) comparten un escenario pouco halagüeño e nada conveniente para exercicios de compaxinación.

A redacción ou revisión dun planeamento urbanístico mais que un exercicio de compromiso electoral dos gobernos locais, ha estar debidamente xustificado e motivado, é dicir, obrigatoriamente meditado, pois sería anacrónico afrontar unha planificación urbanística sen argumentos que o protexesen, salvo que se teña o empeño en promover revanchismos políticos ou aplicar conductas irresponsables nas que se impoña a "razón institucional" á sociedade. 

O rigor e eficacia de e un plan xeral radica na solvencia do seu contido e en garantir a súa posibilidade de xestión acorde cá establecida temporalidade e os medios previstos no seu estudio económico financeiro. A momento presente, dicir, que o conxunto xeral dos concellos desta comarca, que dispoñen de planeamento xenuíno, teñen incumprido o seu plan de etapas e por iso, dentro dun marco de incerteza como o actual, calquera planificación correctora de erros anteriores, presupón aventurar previsións sobre futuro mais que aleatorio.

Pero podese ser mais preciso e asumir un feito certo, tal é a existencia de parámetros socioeconómicos devalados que alteran o contido das previsións dos planeamentos vixentes, e efectivamente, esta é unha evidencia incuestionable pero non un argumento recomendable, tendo en conta que de ampararnos nesta certeza estariamos asumindo que no seu contido existen previsións desaforadas que por disciplina legal, sería de obrigada corrección e isto polo menos é o fundamento polo que a consellería de política territorial devolveu durante a lexislatura 18 plans xerais de ordenación municipal aos seus concellos de orixe.


En épocas de bonanza económica a tendencia do planeamento é a de habilitar áreas de novos crecementos que posibiliten o desenvolvemento urbanístico, contrariamente a entrada en escena da crise, como é o caso, frea as previsións de novos ensanches, e se circunscribe a consolidar o existente.

Pois ben en atención a esta obviedade, calquera revisión tería que desinflar as súas previsións de desenvolvemento a base de reducir solo urbano non consolidado e solo urbanizable delimitado  coa conseguinte posta en perdida da súa condición catastral e a merma inducida para as arcas municipais.

En resumo, non corren bos tempos para case nada, pero moito menos para establecelas determinacións xerais de planeamento urbanístico, pois o labirinto da nosa situación economía entra en colisión directa cos índices de sostenibilidade que deben presidir desde a  orixe os traballos de redacción dun novo plan ou súa revisión, para poder superar con éxito o test de legalidade que a Xunta de Galicia impón á súa aprobación definitiva sobre o cumprimento de límítes de crecemento e desenvolvemento. A situación aconsella un aprazamento e entre tanto sortear as deficiencias dos actuais plans a través da tramitación correctora de modificacións puntuais, pois o que onte non se fixo hoxe xa non corre présa.

 O que con todo é recomendable e urxente é a adecuación á lexislación autonómica en vigor para erradicar ambigüedad interpretativa e fortalecer o seu carácter normativo, e así, dunha vez por todas evitar dualidades funcionariales interpretativas que prorrogan as resolucións de expediente urbanísticos mais alá do que o procedemento administrativo tolera, do que os gobernos municipais deberan  autorizar e que con resignación os administrados veñen de soportar.

O MAL NON É A DEMOCRACIA, SON Os POLÍTICOS

Sen ser unha panacea o sistema democrático é a solución menos mala como forma determinante  da representatividade popular, pero ten as súas eivas, pois unha decisión equivoca no voto cidadán queda limitado en emenda por un prazo de catro anos.

Un caso de contraste  é Fene, onde  nas últimas eleccións municipais o candidato hoxendía alcalde, levantou unhas expectativas favorables no sentir popular que obviamente inclinaron a balanza electoral ao seu favor, pero o paso do tempo veu certificar que a decisión das urnas foi unha fatalidade, pois a tempo presente o actual mandatario non atende a satisfacer a confianza outorgada.

Son seguro que agora, unha vez pasado o ecuador do seu mandato, o primeiro edil municipal dilapidou o 90% do seu capital electoral, e hoxe,  ao seu grupo político, os veciños do municipio retiráronlle a confianza que lle facilitou o acceso do seu candidato á alcaldía, e con todo, non existen resortes populares para forzar o seu cesamento no cargo, e iso en realidade, se é unha discordancia do sistema.

O resplandor do candidato tense  eclipsado, a súa dialéctica tornouse en charlatanería rebaixada, as súas promesas en pretextos, as súas obrigacións en escamoteos; só mantén inequivocamente invariable o que non incorporou ao seu programa electoral, que non é outra cousa que as súas percepcións económicas, que a xulgar pola súa inutilidade debesen ser suxeito de supresión.

A súa meteórica carreira política foise ao garete, caeu da Executiva Nacional, o cargo de presidente comarcal da súa formación deu ao seu fin, sendo cuestionado tal rango até polos compañeiros do seu grupo.

En síntese en Fene só queda un bosquexo difuminado daquel excelente cadro que lle venderon aos veciños de Fene,  e no canto dun alcalde só dispomos dun monicreque que se move polo impulso dos fíos que manexa un tránsfuga que é o verdadeiro alcalde na sombra.

Pero tamén ha quedar claro, que a oposición política que acumula a maioría da corporación, é tan responsable como o propio goberno por manterse inmutable ante tan caótica situación.

Claro que esta, é unha espontánea opinión de alguén que profesa escasa simpatía por quen fai da política a súa solución de vida

Definitivamente, afirmar que en política non se debe aplicar, o que se aprende de publicidade e relacións públicas, pois como se pode comprobar os efectos son desastrosos e arroxan o nefasto resultado de converter a Fene con notoria diferenza na peor Alcaldía de toda a comarca.

A CÚPULA DE BNG BAIXOU AO SUMIDOIRO

Na actualidade a formación frentista despois do varapau dos últimos tempos, apostou por renovar a súa executiva simulando o mito do Ave Fénix, e os novos membros xurdidos das súas propias cinzas se enzarzan en protagonismos e caudillaxes, deixando que a estratexia e liña politica resúmase na improvisación e nos tumbos de feira.

O establecemento dos pactos de gobernabilidade foi un antagonismo cuxo nefasto resultado tivo o seu detonante mais soado na perda do goberno da Xunta, pero o verdadeiramente curioso é, que a súa xénese se consuma cando un dos socios (BNG), iniciase a súa caída, e pasase de 17 a 13 deputados, é dicir, a cúpula da executiva nacionalista nun exercicio de auto-engano e falsa xustificación de resultados, optou por disfraza o fracaso das urnas polo “éxito” de formar parte do goberno autonómico.

Daquela a miopía política do BNG iniciouse, pois no canto de establecer a oportuna gradación correctora, acentuou a súa carencia óptica coa consumación dos pactos municipais. A sorte estaba botada os samurái de Bloque guiados polo iluminado superior Francisco Rodríguez, decidiran facerse o hara-kiri.

Pero no caso do bipartito de Fene, o despropósito tomou condición paranoica, e o BNG local por imperativo da súa cúpula, arruína o seu capital electoral que na última consulta coas urnas chegou acadar tan só uns exiguos 700 votos contra os 3000 doutros tempos.

Iso debeuse a que os nacionalistas por imperativo dos pactos subscritos, incorporáronse ao goberno dun PSOE local que en lexislatura anterior tentara procesar xudicialmente á corporación do BNG, pero xa sendo socios de goberno o actual Alcalde denuncia ante o fiscal ao seu antecesor Rivera Arnoso, e para mais contradición o novo rexedor mantén unha radical postura de manter pechada a actividade de ASTANO mentres o BNG promove unha iniciativa popular a lograr o acceso de estaleiro á construción convencional.

Ä vista dos feitos, os pactos que alguén considero como un reactivador do nacionalismo, ao final serán a razón de que o BNG volva á situación de converterse nun grupo testemuñal e todo por obra e graza dos mesmos que seguen dirixindo o cotarro.

Menos mal que nos queda Portugal

PERLÍO: MAIS QUE O CRUCEIRO UNHA VÍA CRUCIS

Para vivir  en Fene  hai que armarse de paciencia, pois a incapacidade adestrada do seu goberno municipal  fai que todo o público leve o sinal do “sine die”, pero se ademais de fenense  un é residente  de O Cruceiro de Perlío entón amais  de aguante  estoicamente co seu confinamento ten de fornecerse de resignación e ver como finaliza unha nova lexislatura e seguen sen dispor dunha  comunicación peonil segura  co resto da  parroquia.

Parece que a autoridade do Alcalde da localidade e a súa veciñanza nesa contorna, non pesa o suficiente para que o seu colega de partido político e Ministro de Fomento, responsable do Administrador de Infraestruturas Ferroviarias (ADIF), o lucense José Blanco, deixe de marear a perdiz e dunha vez por todas promova a execución desta infraestrutura cuxa xustificación é acreditadamente perentoria.

Dadas as características do actual paso a nivel, ademais do factor de alto risco  que induce o seu servizo, representa  unha  humillación para os usuarios por canto tal acceso non difire  en nada  dun camiño de cabras, degradante e perigoso, co agravante que  a alta frecuencia de transeúntes polo devandito atallo, acentúa as posibilidades que en calquera momento xurda unha desgraza irreparable.

A máis da poboación residente cabe referir, que na zona existen dous equipamentos altamente frecuentados (Centro Social da Terceira Idade, e Igrexa Parroquial de Perlío), que son punto de encontro de infinidade  de anciáns e de asistentes a culto relixioso que maiormente toman ao seu destino  por ese acceso do inferno, pero en contraposición, esta o feito de que os equipamentos docentes atópanse á  banda oposta, sendo que os nenos do lugar han de utilizar diariamente idéntica encrucillada. Tal circunstancia supón un agravante por canto iso confirma que nunha curva ferroviaria sen visibilidade algunha, á parte dos adultos,  cruzan a vía férrea, nenos e persoas maiores con mobilidade locomotora   limitada por razóns de idade.

Probada e xustificada  pois a urxencia da actuación, o que os veciños afectados non deben ignorar é que a súa singular  “vía crucis”  ten un calvario de emprazamento temporal inédito, e no seu peregrinar coa cruz do problema ao lombo non son azoutados  nin burlados por uns soldados romanos, senón por unha banda dos concelleiros  da súa vila.

Tal afirmación  vén referendada  pola acta do pleno da sesión do 8 de Xaneiro do 2009, onde o PP da localidade, facéndose sensible co escrito asinado por centos de veciños  someteu á  aprobación do pleno, unha Moción na que  demandaba un pronunciamento no sentido de instar a intervención urxente do Administrador de Infraestruturas Ferroviarias (ADIF) para a execución desta infraestrutura de comunicación.

O curioso desta iniciativa que en boa lóxica debese contar co apoio unánime da totalidade dos  representantes corporativos, é que tan só dispuxo  do aval do PP como promotor e a adhesión de Esquerda Unida (EU), mentres que o propio Alcalde e o seu grupo (PSOE) como a formación nacionalista (BNG), situáronse en contra de tal iniciativa e por extensión en contra da reivindicación veciñal, iso se, aducindo cada un o disparate correspondente, os socialista fundamentáronse no oportunismo da súa presentación e os nacionalista como sempre na “táctica da estratexia”

Pero cando imos para dous anos daquel desconcertante pleno, e  o estado da situación mantense, é evidente que   as formacións políticas  que rexeitaron o seu contido son as únicas responsables de que a situación continúe sen resolverse.

Non obstante, os concelleiros implicados ademais  de insuficientes xestores son uns completos irresponsables, toda vez que parecen descoñecer que a  demora na  execución xera de facto a mantenza   dunha ilegalidade urbanística,  por canto o valado imposto polo organismo ferroviario ao promotor das vivendas anexas ao paso, non admite a ruptura da súa continuidade, e iso ocasiona que  se actualmente producírase unha desgraza,  a (ADIF) eximiríase de toda responsabilidade, que recaería directamente  no  promotor e por derivación penal no  propio alcalde por recibir a rúa  sen esixir o cumprimento da legalidade. Claro que o peor parado sempre sería a vítima e por riba a súa familia.

En resumo, se os responsables do goberno municipal non están á altura das circunstancias e non demostran a capacidade suficiente para cumprir os compromisos contraídos, é obvio, que  os afectados haberán de tomar actitudes contundentes, pois a paciencia tamén ten un  limite, máxime cando á súa demanda sóbranlle fundamentos, pois non é de recibo que dia se e día tamén uns veciños do municipio poñan en risco  as súas vidas pola neglixencia dos seus representantes.

A única réplica admisible que de feito satisfaríame, é a publicación no Boletín Oficial do Estado do anuncio do concurso de licitación das obras; pois  tentar convencerme con diatribas,  sería igual que lavarlle a cabeza a un burro que é o mesmo que  perder o xabón e o tempo.

LEXIONARIOS DO GRAN PODER

Cando un asume como papel exclusivo protexer  as súas vantaxes e privilexios, é evidente que caladamente  estase a facer conserxe do seu propio egoísmo, e iso  aínda sendo  censurable, non tería maior relevancia se a  velada tendencia  quedase en mero antollo, pero cando esa aspiración  toma  formato de fixación  e transfórmase en obxectivo  irrenunciable a cuestión pasa a tomar  un carisma perigoso, máxime, cando para o  logro da súa  finalidade,  o  artífice, bota  man de artimañas  saturadas  de demagoxia, para, a través do engano cativar a adhesión de incautos e confiados a favor da súa causa.

 

Pois ben, dentro dese perfil presunto, podemos ensamblar con axuste perfecto aos paladíns  da  clase sindical, quen   rompendo toda regra de mercado e sen investir un euro,  lograron solucionar o seu futuro a través dos rendementos que na súa calidade  de executivos    achégalles  unha das maiores empresas do estado cunha masa laboral  de 57000 empregados, conformada maioritariamente por profesionais con categoría de redimidos.

Esta macroempresa ten a singularidade que os seus titulares non arriscan capital algún, a súa carteira de contratación vía  participación nos orzamentos públicos  está oficializada  anualmente e por tanto os seus beneficios garantidos por adiantado,  non estando suxeita a estándares de produtividade nin ao pago de nóminas cuxo importe de 2345 millóns de euros  anuais, son sufragadas polos empresarios españois e a Administración pública, cifra que sumada ao importe de subvencións non finalistas mais complementarios, alcanza os 3180 millóns de euros, é dicir, que traducido a outros termos hase concluír que por imperativo financeiro a totalidade dos cidadáns españois por activa ou por pasiva son afiliados de pago das centrais  sindicais, ao ter que achegar dos seus impostos o financiamento que en exclusiva correspondería satisfacer aos afiliados de número a través do pago das  súas cotas.

Pero os lexionarios do gran poder mantendo o seu segredo mellor gardado, teñen a absurda pretensión de despistar tales excesos, e nun exercicio de distracción, sen mencionar  súa captura iterativa dos fondos públicos nin o escamoteo  de plusvalías empresariais,  chegada  a situación da actual crise se auto eximen  de toda culpa, mentres derivan  responsabilidades a torto e  dereito, e despois de vivir longo tempo no silencio da contrapartida,  agora cando seu descrédito e un clamor popular, tentan facer colada  no lavadoiro da folga xeral

 Non serei eu quen xustifique a  política económica do PSOE nin quen libere de responsabilidade  causante  a outros sectores implicados, pero en razón a políticas de feitos  consumados,  tampouco teño dúbida algunha que vostedes por anos continuos de depredación das arcas públicas, comparten idéntica responsabilidade no desastre económico deste  país,  pois no canto de propiciar a defensa dos dereitos da clase traballadora  amparándose en contrapartidas de responsabilidade, rendemento  e produtividade,  nun desacerto continuado dedicáronse a exemplarizar a cultura   pelotazo laboral, e prodigar  a figura  de liberados sindicais  cuxo custo ha sufragar a sociedade en pleno.

Se o espectáculo xeral da operativa sindical é de descrédito integral, quen tolera semellantes excesos e prorroga no tempo súas arbitrariedades, é tan culpable como os propios beneficiarios, e aí temos a clase política pagándolle as súas nóminas e librando súas subvencións, mentres que paralelamente decretan o incremento do esforzo fiscal aos cidadáns de a pé e reducen os salarios a aqueles outros funcionarios que se manteñen estadía no seu posto de traballo.

Pero na comarca de Ferrol  o facer destes sindicatos  resulta cando menos máis escabroso, por canto, en todo o  proceso de reconversión amais da súa entrega aos ditados   dos seus superiores en rango, fixéronse partícipes da desfeita da factoría naval de ASTANO, sen que no transcurso do mesmo faltasen as purgas, as malas mañas e o nepotismo repartidos acorde  ás disparidades ou afinidades militantes.

Acontecendo que cando o froito da súa semente sindical invalidou a continuidade do estaleiro, foron os primeiros, en pór a bo recado seu futuro  a través  de  prexubilacións de luxo que como sempre haberían de pagar as arcas públicas, sen importarlles que o ferrollazo do naval dese ao traste coas expectativas de emprego das  novas xeracións e afondara  na quebra  a economía comarcal.

Resulta que segundo vostedes, Astano tiña de axustarse ás directivas europeas  e acatar o veto que asinaron, pois ben, rompendo esa disciplina de acatamento  ás directivas do mercado que tanto defenderon, agora, cando o que se trata é vetar seus excesos, promoven o desacato e baixan do andel o obsoleto  manual de axitación de masas,  para resucitar realidades que non por certas deixan de ser extemporáneas,  pois quixera lembrarlles  que o 20% de paro, as pensións miserentas, etc, etc., non é unha novidade do tempo presente, pero claro, o feliz noivado con Zapatero tíñaos ensimesmados e non deixaba que visen esas realidades, e agora que lles plantou, cal  noiva resentida destapan as intimidades, nunca mais certo que o odio, é o amor sen os datos suficientes

Non hai mais que falar, nesta comarca hai miles de estómagos que non teñen  nada que agradecerlles, mais ben todo o contrario, xa que logo, como o día 29 de setembro na comarca celébrase “o día do favorecido”,  quen non se atope entre ese selecto grupo, tal celebración non é da súa incumbencia, pero pola miña banda non dubiden que cando convoquen unha  folga xeral para demandar o levantamento do veto que pesa sobre Astano, parafraseando a Mario Benedetti direilles que,  vostedes saben que poden contar comigo.

LEIRE PAJIN, AS DAMAS DE BRANCO E A AQUIESCENCIA FEMINISTA

Cando aínda mantén actualidade a súa premonición sobre o acontecemento histórico planetario, “la bien pagá”, volve polos seus foros e fainos coñecedores do seu novo vaticinio, proclamado esta vez, “a vontade moi clara do Goberno cubano de avanzar no proceso de transformacións e de reformas económicas e sociais”; á vista de tamaño desvarío, é evidente que ao defunto Valle - Inclán, escapóuselle unha personaxe das novelas da súa etapa esperpéntica, e agora, aínda por riba toma razón de vida na xefatura política e por non perder súas orixes de espantallo, prosegue seu frenesí dedicándose a profetizar perversidades e despropósitos.

Lembro aquel disparate seu, cando afirmou que o PIB era claramente masculino, e que o cambio daríase cando as decisións importantes fosen tomadas polas mulleres; pois mira ti por onde vostede como muller e feminista, baixo o tórrido sol caribeño na súa estancia na Cuba dos irmáns Castro, xa tomou esa decisión importante, que non foi outra, que negarlle audiencia a outras MULLERES cuxo valor, integridade e heroicidade non ten parangón, por canto trátase das Damas de Branco, un colectivo de intachable conduta, que reclaman que a ditadura cubana poña en liberdade aos seus pais, homes, irmáns, fillos e fillas , encarcerados por manter disidencia co réxime autocrático da illa, e tal circunstancia faias merecedores de total consideración e do maior dos respetos.

Desde calquera punto de vistas é intolerable que a segunda de a bordo do partido do goberno español, visite a illa acatando anticipadamente sometemento aos ditados do partido comunista cubano e para mais contradición, xa na Habana, exerza de portavoz do goberno insular e proclame ao catro ventos as bondades do sistema, manifestando realidades inexistentes. Agora que está en boga a recorrente frase da “táctica da estratexia” como método argumental para razoar o inxustificable, é posible que esta señora aduza que o fin xustifica os medios, e que todo sexa pola excarceración dos presos políticos
Chegado a este punto, hei de manifestar que en Cuba as celas teñen actividade permanente e mentres liberan a uns presos políticos, outros.entran á trena.

É indecente o xogo de dobre moral que se trae entre mans, quen desde o aparello do partido socialista, promociona a recuperación da memoria histórica polos excesos cometidos en corenta anos de ditadura franquista e en coincidencia desprázase á Habana para darlle respaldo a cincuenta anos de ditadura castrista, isto ademais de incongruente é patético, e se a artífice deste desvaneo proclamase abertamente feminista resulta moito mais escandaloso, por canto esa ditadura, amais de merecer a censura pola súa propia vixencia dado o agravante machista da súa estrutura xerárquica, merece un repudio exponencial pola constante vulneración dos dereitos das mulleres; pero polo visto, esa é unha realidade que a alta executiva do PSOE prefire obviar.

Eses xestos de conivencia de Leire Pajín coa ditadura cubana, delatan e poñen ao descuberto a verdadeira catadura moral dunha persoa baleira de ideoloxía, que esconde tras unhas prestacións económicas desorbitadas, un feminismo panfletario e inconsistente con tinguiduras de narcisismo enfermizo; que delata que a súa incidencia xenética por tendencia desertora míngualle facultades para establecer a consecuencia estable que o seu cargo precisaría.

Con esta odisea caribeña a señora Pajin, amais de devaluarse a si mesma, dentro do marco europeo ten deixado en evidencia á súa propia organización política, pero na súa fazaña hai outro aspecto que non debese pasar desapercibido; pois resulta que tras os despropósitos cometidos, semmella que a totalidade do movemento feminista español en razón ao seu silencio, outorga aprobación os seus desvaríos.

Sorprendentemente hai movemento sociais e corrente reivindicativas que aínda sendo feministas, cando certos privilegios poidan porse en perigo a calada é a resposta e a inconsecuecia faise compañeira intima do antagónico, daquela con consentemento xa tedes a integridade do feminismo nas mans do poderoso cabaleiro.

Pero quen mantén inalterable a esencia dos valores democráticos, ha manifestarse como un disidente mais e apoiar activamente o encomiable papel das Damas de Branco, e eso ha ser así ate que os amigos de Pajin lle outorguen ao pobo cubano a liberdade que lles pertence.